Ευγενία Προύτσου – ‘Αρθρο για την 6η Δεκεμβρίου

Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, σε έναν δρόμο στα Εξάρχεια, έχασε την ζωή του από σφαίρα αστυνομικού ένας δεκαπεντάχρονος μαθητής. Σήμερα θα ήταν συνομήλικός μου και θα αδημονούσε για το νέο ξεκίνημα της ενήλικης ζωής του.

Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, σε έναν δρόμο στα Εξάρχεια, έχασε την ζωή του από σφαίρα αστυνομικού ένας δεκαπεντάχρονος μαθητής. Σήμερα θα ήταν συνομήλικός μου και θα αδημονούσε για το νέο ξεκίνημα της ενήλικης ζωής του. Σήμερα, 6/12/2010 σε όλη την Ελλάδα πραγματοποιήθηκαν πορείες διαμαρτυρίας για την αδικαιολόγητη και απάνθρωπη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, για την άκρατη άσκηση βίας από κρατικούς φορείς, για την υπενθύμιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για την εκδήλωση της αγανάκτησης όλων προς αυτούς που ξεχνάν ότι είναι γρανάζια ενός κράτους δικαίου. Ή μήπως όχι;

Παραβρέθηκα στην πορεία των γυμνασίων και λυκείων Καλαμπάκας το πρωί της Δευτέρας 6 Δεκεμβρίου και η εικόνα των διαδηλωτών ήταν κάθε άλλο παρά ένδειξη διαμαρτυρίας και αγανάκτησης. Ένας υποκινούμενος όχλος παιδιών ακολουθούσε παθητικά τους «πρωτοπόρους», οι οποίοι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μαθητές οι οποίοι έβριζαν χυδαία τους αστυνομικούς, πετούσαν αντικείμενα εναντίον τους και γελούσαν αυτάρεσκα με το ξέσπασμα των προσωπικών προβλημάτων τους, το οποίο έγινε με αφορμή τον τραγικό θάνατο ενός παιδιού. Παιδιά τα οποία κάθε άλλο παρά αντιεξουσιαστικές αντιλήψεις δεν έχουν και σίγουρα στο μηχανογραφικό τους θα υπάρχει δηλωμένη η σχολή αστυφυλάκων.

Από την άλλη βέβαια οι περισσότεροι μαθητές οι οποίοι έφυγαν από τα σχολεία τους με τη δικαιολογία της διαμαρτυρίας, κατέληξαν διασκορπισμένοι να απολαμβάνουν τον καφέ τους σε κάποια καφετέρια. Ελάχιστα άτομα είδα να έχουν συναίσθηση αυτού που κάνουν, να νιώθουν και να πονάνε για τον θάνατο του Αλέξη, ξέροντας ότι την ώρα που η σφαίρα του αστυνομικού τον σκότωνε ήταν μια απʼ τις στιγμές που η «πέθαινε» η έννοια της δημοκρατίας, η έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όσα ιδανικά για τα οποία γενιές και γενιές ανθρώπων πάλεψαν ώστε να αποκτηθούν.

Ας πενθήσουμε, ας οργιστούμε και ας διαμαρτυρηθούμε για αυτήν τη δολοφονία. Αλλά ας το κάνουμε όλοι εν γνώσει μας και όχι λόγω της «τρομοκρατίας» των σχολείων που θα επιβάλει τη θέλησή της, ή εντελώς υποκριτικά, εκμεταλλευόμενοι έναν ανθρώπινο θάνατο (άσχετα με την προσωπική γνώμη του καθενός σχετικά με το συμβάν).

Προύτσου Ευγενία