Πρωταπριλιά. Η ημέρα του ψέματος. Άριστα!
Γιατί, όμως, γιορτάζεται το ψέμα κι όχι π.χ. η κλοπή. Εδώ σε θέλω. Αμαρτία το ένα, αμαρτία και το άλλο, η κλοπή, όπως η ρουφιανιά, η μπαμπεσιά, η προδοσία, η υποκρισία.
Μιλάμε ότι το ψέμα είναι ένα από τα εγκλήματα που έχει καταδικάσει ο Θεός. Που από την πρώτη στιγμή στο ξεκαθάρισε ο παππούλης με τις Δέκα Εντολές.
Άσε τον θεούλη, όμως.
Πιάνω μια κουβέντα του Φρειδερίκου Νίτσε. «Το πιο συνηθισμένο ψέμα που λέει κάποιος είναι στον εαυτό του, τα ψέματα προς τους άλλους είναι η εξαίρεση». Αν τον μεταφράζω σωστά μας λέει ότι ο άνθρωπος έχει άριστη σχέση με το ψέμα, απόδειξη ότι λέει ψέματα στον εαυτό του.
Τα τελευταία χρόνια οι διάφοροι επικοινωνιολόγοι, καθοδηγητές, πολιτικοί σύμβουλοι, ινστρούχτορες και λοιπά καλά παιδιά, έχουν ανακαλύψει και το χρησιμοποιούν αφειδώς, ότι το καλύτερο μέσο ενημέρωσης του λαού (δηλ. η προπαγάνδα), είναι η «μισή αλήθεια».
Αυτή υπερτερεί σαφώς του ψέματος διότι:
α) αυτό που επικαλείται η «μισή αλήθεια» ενέχει μέσα του και αλήθεια, άλλο αν είναι μισή. Άρα, υπάρχει ηθικό υπόβαθρο ή πλεονέκτημα έναντι του ψεύδους.
β) το ψέμα κάποτε θα αποκαλυφθεί και θα καταδικασθεί (τρόπος του λέγειν) αυτός που το εκστόμισε , εκτός και αν είναι πολύ μεγάλο, τερατώδες οπότε δεν αποκλείεται να αρέσει στον κόσμο, διότι θαυμάζει τον εμπνευστή » Ρε, πού το σκέφτηκε ο μ….ας» ;;;
Επειδή είναι προφανές, ότι η «μισή αλήθεια» δεν ισούται με μισό ψέμα, αλλά είναι πολλαπλά χειρότερη από αυτό, καλό θα είναι πριν χάψουμε μια είδηση, να είμαστε υποψιασμένοι, να τη διασταυρώνουμε και να την ψάχνουμε , γενικώς.