Οι Ρώσοι χρόνια τώρα, αναζητούσαν την αφορμή να εισβάλλουν στην Ουκρανία, για να βγάλουν το άχτι τους. Και φυσικά το άχτι τους δεν ήταν αυτή καθεαυτή η Ουκρανία αλλά ολόκληρη η Δύση. Επιχείρησαν μάλιστα να διαδώσουν διπλωματικά ότι η εισβολή δεν ήταν ένας πόλεμος εναντίον της Ουκρανίας, αλλά απλώς μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση. Δυστυχώς, με τόση ευκολία παίρνονται τέτοιες μεγάλες και παράλογες αποφάσεις. Τόση αξία έχουν οι ανθρώπινες υπάρξεις που χάθηκαν ή και συνεχίζουν να χάνονται σε έναν πόλεμο, που, αν αντιλαμβάνομαι σωστά, μπορούσε κάλλιστα να αποφευχθεί. Έχουν απ’ ό,τι διαπιστώνεται την ίδια αξία ή και μικρότερη οι ανθρώπινες ψυχές από τα ζωντανά αμνοερίφια, που σφαγιάζονται κατά τις πασχαλινές γιορτές! Η νοημοσύνη μας καταρρακώνεται, όταν ακούμε να βαφτίζονται «εθελοντές» τάγματα μωαμεθανών, που έρχονται να λύσουν τις διαφορές μεταξύ δύο ορθόδοξων χριστιανικών λαών. Πώς έρχονται αυτοί, αφιλοκερδώς, για να θυσιάσουν τη ζωή τους; Από ένα σημείο και μετά μάλλον φαίνεται να μας δουλεύουν κιόλας.
Η “κοινή μας ιστορία” με την Ρωσία τα τελευταία 250 χρόνια είναι μια ιστορία αντίθεσης προς τα συμφέροντα των Ελλήνων. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς:
Την υποκίνηση των Ρώσων το 1770 στο Αιγαίο;
Την συνεργασία Τουρκίας και Ρωσίας, για την κατάληψη των Ιονίων νήσων το 1798-1807;
Την καταδίκη της ελληνικής επανάστασης, ώστε να επιτρέψει τους Τούρκους να εισέλθουν στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες το 1821;
Την απροθυμία των Ρώσων από την αρχή της επανάστασης (1821-1829), για ανεξάρτητη Ελλάδα, παρά μόνο για τρεις αυτόνομες ηγεμονίες;
Την διεκδίκηση της Κωνσταντινούπολης και το βέτο σε ελληνική παρουσία σε Ιωνία και Ελλήσποντο το 1914-1917;
Την κάλυψη της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο για αποδυνάμωση του ΝΑΤΟ το 1974 ή
την φετινή καταστροφή του Ελληνισμού της Ουκρανίας με την οποία απειλεί ανοιχτά την Ελλάδα κηρύσσοντάς την “εχθρικό κράτος”;
Δεν τα αναφέρω όλα αυτά, για να εκφράσω ολότελα την αντίθεσή μου με την πολιτική των Ρώσων και προπαντός με τον ρωσικό λαό, που δεν φταίει σε τίποτα. Έχει όμως την σημασία του ότι όλα κατατείνουν στα πισώπλατα χτυπήματα που δεχθήκαμε αιώνες τώρα από την πολιτική της Ρωσίας.
H εισβολή της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας είναι ένα εκτεταμένο και επικίνδυνο εγχείρημα, το οποίο πρέπει να προβληματίσει κάθε διανοούμενο πολίτη, σε όποιο μετερίζι και αν βρίσκεται. Και γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνο το εγχείρημα της Ρωσοουκρανικής διένεξης για μας τους Έλληνες, λόγω των διχαστικών τάσεων που ανακύπτουν μεταξύ των Ελλήνων πολιτών και μάλιστα σε ένα μεγάλο ποσοστό (48-50 %). Το φαινόμενο του διχασμού παρουσιάζεται με εμμονή στη χώρα μας, σε βαθμό που μας κάνει να ανησυχούμε και για την νοημοσύνη μας, αλλά και για το γεωπολιτικό μέλλον της χώρας. Μέχρι τώρα είχαμε κινήματα αντιεμβολιασμού και αντικοινοβουλευτισμού· τώρα έχουμε και κινήματα αντιουκρανισμού. Είναι τόσο μικρής σημασίας αυτά τα φρικτά γεγονότα, όπως ο συστηματικός βομβαρδισμός όλων των πόλεων μιας μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας, καθώς επίσης και ο πρωτόφαντος ξεριζωμός τριών εκατομμυρίων προσφύγων, μαζί με τα δέκα εκατομμύρια που λιμοκτονούν στα καταφύγια, ώστε να τα βλέπουμε τόσο επιφανειακά χωρίς και την παραμικρή διαμαρτυρία; Τι πρέπει ακόμη να ιδούμε για να σκληρύνει τόσο η καρδιά μας; Εκτός και κρατούμε τέτοια ουδέτερη στάση μόνο από φόβο, ο οποίος σίγουρα δεν είναι και ο καλύτερος οιωνός.
Εμείς δεν είμαστε εκείνοι που κατηγορούμε τον Σουλτάνο της Τουρκίας, όταν τον βλέπουμε να πατάει σε δυο βάρκες; Δεν λέμε ότι εφαρμόζουμε ξεκάθαρη εξωτερική πολιτική; Θα θέλαμε να μας πληρώσει η Ευρώπη με το ίδιο ουδέτερο νόμισμα, αν γίνει τουρκική εισβολή; Ή μήπως δεν λέμε ότι οι δύο ηγέτες Ρωσίας και Τουρκίας ενεργούν κατά τον ίδιο τρόπο; Δεν έχουμε την αγωνία ότι τα καμώματα του τσάρου της Ρωσίας θα αποτελέσουν και καμώματα για τον «τσάρο» της Τουρκίας;
Εμείς σαν χώρα πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Εκεί βρίσκεται η μεγάλη μας δύναμη· στην ενότητα. Όταν είμαστε ενωμένοι, κανένας δεν τολμά με ευκολία να μας επιτεθεί. Ούτε ο άσπονδος εχθρός μας, η Τουρκία. O διχασμός δεν είναι καλό σημάδι και όσο εμείς διχαζόμαστε, άλλο τόσο δυσκολεύουμε την κατάσταση, για λύση ενός δισεπίλυτου προβλήματος, όπως είναι η Ρωσοουκρανική διένεξη.