Ένα ερώτημα που συχνά πλανιέται σε απανωτές συζητήσεις που κάνουμε εμείς οι παρήλικες, είναι, αν πράγματι οι νέοι μας σήμερα είναι μια κουρασμένη γενιά. Συχνά ακούμε από νέους, άνδρες και γυναίκες, τον όρο «κουράστηκα» και οι απαντήσεις που συνήθως ακούγονται από τους μεγαλύτερους είναι:…
Από τι άραγε κουράστηκαν; Από την πολλή δουλειά, που δυστυχώς λίγοι την έχουν ή από τα πολλά παιδιά που γεννούν οι πολλοί λίγοι που παντρεύονται; Οι γονείς μας γεννούσαν κατά μέσο όρο περισσότερα από πέντε παιδιά και μάλιστα διαβιούσαν κάτω από σκληρές και άθλιες συνθήκες.
Αλήθεια, κουράζεται κανείς από αυτή καθεαυτή τη δουλειά ή μήπως από κάτι άλλο, που εμείς στο τέλος το αποδίδουμε στη δουλειά; Σίγουρα η υπερβολική δουλειά εν μέσω λ. χ. καύσωνα και προ παντός η χειρωνακτική, θα επιφέρει κόπωση, αλλά στην παρούσα φάση, μιλάμε για κούραση, που περισσότερο σχετίζεται με άλλα αίτια και όχι με την εργασία.
Οι βασικές αιτίες, που κάνουν τους νέους να εμφανίζονται «κουρασμένοι», αν και απέχουν από πολλές δραστηριότητες, είναι: Το άγχος της καθημερινότητας, η ανασφάλεια γενικά για τη ζωή, η οικογενειακή γκρίνια λόγω ανέχειας, η ενδοοικογενειακή βία, η έλλειψη δουλειάς, η πληθώρα των διαζυγίων, το μπούλινγκ, η έλλειψη ολοκληρωμένης παιδείας υπό την γενικότερη έννοια και τέλος η εμμονή της δικής μας στάσης, που προκύπτει από το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των νέων και των παρήλικων. Να προσθέσουμε επί πλέον τη δυσπιστία προς το σύστημα Παιδείας, όσον αφορά στην παραχώρηση τίτλων σπουδών από τα Πανεπιστήμια (πτυχία χωρίς αντίκρισμα) και τη λαθεμένη στάση αρκετών γονιών, που ασκούν υπερπροστασία στα παιδιά τους.
Εμείς οι μεγαλύτεροι πρέπει να αντιληφθούμε ότι κάθε γενιά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, το δικό της όραμα και το χάσμα που υπάρχει μπορεί να γεφυρωθεί μόνο μέσω αμοιβαίας κατανόησης και συμβιβασμών. Και εδώ νομίζω ότι βρίσκεται και η ουσία της όλης υπόθεσης. Δεν είναι η δουλειά που τους φοβίζει, άλλα τους φοβίζουν. Η δουλειά είναι χαρά, είναι δημιουργία, είναι το απαύγασμα που ομορφαίνει τη ζωή, είναι η κίνηση που δίνει ζωντάνια και σφριγηλότητα σε κάθε «ζωντανό» ανθρώπινο οργανισμό.
Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά από ό,τι ήταν κάποτε. Οι μεγαλύτεροι πρέπει να είναι ανεκτικοί σε κάποια πράγματα με τις μικρότερες ηλικίες. Σημασία έχει ότι υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ των ηλικιών, το οποίο αποτελεί πρόβλημα στην κοινωνία μας και απαιτεί αντιμετώπιση και επίλυση. Οι νέοι, τους οποίους σήμερα εμείς πολλές φορές λιθοβολούμε, γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι η κοινωνία που τους παραδώσαμε, είναι γεμάτη υποκρισία και αναξιοκρατία. Μια κοινωνία, που δεν τους παρέχει τρόπους να εξωτερικεύσουν το “εγώ” τους, τις διαφορετικές τους ανησυχίες και δή τις εφηβικές. Εμείς οι υποτιθέμενοι ωριμότεροι, αντιμετωπίζουμε τους νεότερους ως πλάσματα αδιάφορα για τα κοινά, χωρίς σεβασμό απέναντι στα δικά τους ιδανικά και τις δικές τους αξίες. Σήμερα οι νέοι θεωρούνται άτομα που είναι μακριά από τη θρησκεία και τις αξίες της. Και όμως δεν είναι έτσι. Οι αντίπαλες αυτές απόψεις οδηγούν, όπως είναι φυσικό, σε κενό επικοινωνίας, που εμείς οι μεγαλύτεροι το ερμηνεύουμε, ωσάν οι νέοι μας να είναι αδιάφοροι στην εργασία, ανάξιοι και τεμπέληδες. Έτσι οδηγούμαστε σε λαθεμένα συμπεράσματα, που πολλές φορές μας οδηγούν σε αντιπαλότητα και σε μια διαρκή διαμάχη.