Δημήτρης Καπέλας – Λέμε όχι στο μέλλον που φτιάχνουν για μας χωρίς εμάς

Κοιτάζοντας τη σημερινή κατάσταση της χώρας, διακρίνουμε μόνο στάχτη, ερείπια και μια κοινωνία σε απόγνωση, ως φυσικό αποτέλεσμα μιας άκρως καταστροφικής μνημονιακής πολιτικής που αντί να λύσει τα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας τα διόγκωσε, γκρεμίζοντας ταυτόχρονα ότι είχε απομείνει ως ελάχιστο κοινωνικό κράτος.

Κοιτάζοντας τη σημερινή κατάσταση της χώρας, διακρίνουμε μόνο στάχτη, ερείπια και μια κοινωνία σε απόγνωση, ως φυσικό αποτέλεσμα μιας άκρως καταστροφικής μνημονιακής πολιτικής που αντί να λύσει τα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας τα διόγκωσε, γκρεμίζοντας ταυτόχρονα ότι είχε απομείνει ως ελάχιστο κοινωνικό κράτος.

Η Κυβέρνηση ύστερα από δύο χρόνια μνημονιακών πολιτικών, εφαρμόζοντας μια “δηλητηριώδη” συνταγή που από την ιδία την φύση, ήταν καταδικασμένη να αποτύχει, εξαιτίας της στραγγαλιστικής δημοσιονομικής και αντιαναπτυξιακής κατεύθυνσης, έφτασε τη χώρα και τους πολίτες στην πλήρη εξαθλίωση και στο χείλος του γκρεμού.

Μια συνταγή που προσυπέγραψαν θριαμβευτικά, όλοι αυτοί που σήμερα κάνουν πως “δεν ξέρουν” ή ότι δεν πρόλαβαν να την μελετήσουν. Μια συνταγή που δεν επικεντρώθηκε στην πραγματική οικονομία, στην ανάπτυξη, στον ίδιο τον άνθρωπο, ως το ζητούμενο για την λύση, αλλά στην δημοσιονομική πειθαρχία και την περαιτέρω “αιματηρή” φορολόγηση των ενεργών στρωμάτων της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που πλέον ασφυκτιά και βρίσκεται σε τραγικό αδιέξοδο. Ανεργία, διάλυση εργασιακών σχέσεων, κατάρρευση της Υγείας, και της Παιδείας, κάθετες μειώσεις μισθών και συντάξεων, κατάργηση κοινωνικών υπηρεσιών, ξεπούλημα κερδοφόρων επιχειρήσεων και οργανισμών είναι μερικά απο τα αποτελέσματα της συνταγής, ρίχνοντας τη χώρα σε βαθιά ύφεση.

Στον αντίποδα βρίσκεται η φορολογική ασυλία του Κεφαλαίου, καθώς και μια διαρκής οικονομική ενίσχυση των Τραπεζών, προκειμένου να συνεχίσουν, απρόσκοπτα την κερδοφορία τους. Ελεύθερες να επιτελούν “τον ιερό σκοπό”, δηλαδή, τον εκβιασμό των ήδη εξαθλιωμένων νοικοκυριών.

Ωστόσο, παρά τα δραματικά αποτελέσματα για την κοινωνία, εξαιτίας αυτής της μοιραίας επιλογής της πρώην Κυβέρνησης και νυν ανίερης συμμαχίας, εξακολουθούν να ορίζουν το μέλλον της χώρας, επιφυλάσσοντας, ακόμα μεγαλύτερα κοινωνικά δράματα και οικονομικά αδιέξοδα.

Ενώ, το Μνημόνιο 1 απέτυχε παταγωδώς, οι παραγγελιοδόχοι του και οι υπογράφοντες με την ψήφο τους στη Βουλή, αρχίζουν ο ένας μετά τον άλλον ν’ αποποιούνται των ευθυνών – ο καθένας φυσικά για τους δικούς τους λόγους.

Είναι οι ίδιοι που έρχονται σήμερα να υπογράψουν ένα νέο υπέρ-Μνημόνιο που κινείται στην ίδια ακριβώς αποτυχημένη “θεραπεία”, με τη διαφορά ότι η δόση θα είναι κατά πολύ αυξημένη, “δένοντας” τη χώρα για τουλάχιστον μια 50ετια, επιφέροντας το τελειωτικό χτύπημα σε μια ήδη λαβωμένη κοινωνία.

Το νέο υπέρ – Μνημόνιο απαιτεί γενικό ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας του Ελληνικού λαού και την περαιτέρω μείωση του “μισθολογικού κόστους”, αλλά και μια σειρά μέτρων που κινούνται προς την κατεύθυνση εξυπηρέτησης αποκλειστικά των δανειστών. Δανειστών που ζητούν επιτακτικά εδώ και τώρα να τους παραδοθούν τα κλειδιά των φιλέτων του Δημοσίου.

Όμως, το χειρότερο όλων είναι ότι καλείται να τα συμφωνήσει και να τα υπογράψει μια μη εκλεγμένη Κυβέρνηση, δίχως καμία λαϊκή και δημοκρατική εντολή, έχοντας ως δικαιολογία τη “σωτηρία της χώρας (σ.σ. είναι οι ίδιοι που σώζουν την χώρα εδώ και δυο χρόνια).

Όσα εφαρμόστηκαν, μέχρι στιγμής για την σωτηρία της χώρας δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως ένα “μοιραίο λάθος” ή ως αποτέλεσμα σειράς λαθών. Ήταν τ’ αποτέλεσμα μιας άκρως συνειδητής επιλογής!!. Μιας επιλογής που είχε έναν και μόνον στόχο: Την αξιοποίηση της κρίσης σαν μια «χρυσή ευκαιρία» για την διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, των μισθών και του κοινωνικού κράτους, την εκποίηση του δημόσιου πλούτου και την υλοποίηση των πολυπόθητων νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων.

Και ερχόμαστε σήμερα όπου το κοινοβούλιο καλείται να δεσμεύσει τη χώρα για τις επόμενες δεκαετίες, υποθηκεύοντας το μέλλον της χωρίς να διαθέτει λαϊκή εντολή, παίρνοντας αποφάσεις που θα δεσμεύουν σαφέστατα επόμενες κυβερνήσεις την ίδια στιγμή που όλες οι δημοσκοπήσεις μας δείχνουν ότι βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με το αίσθημα των πολιτών και τη θέλησή του!. Αυτή η κυβέρνηση έκτρωμα, δημιουργήθηκε, με τη δέσμευση να φέρει σε πέρας όλα εκείνα τα αντεργατικά και αντιλαϊκά τερατουργήματα που η κυβέρνηση υπό τον Γ.Παπανδρέου δεν μπόρεσε να υλοποιήσει , για αυτό και θα πρέπει να απαντήσουμε άμεσα και αποτελεσματικά!.

Πλέον, ζήτημα για εμάς δεν αποτελεί ποιες πολιτικές θα εφαρμόσουν, όλοι αυτοί και οι εντολοδόχοι τους, αλλά τι θα πράξουμε εμείς. Ερώτημα, στο οποίο ως κοινωνία θα έπρεπε να είχαμε απαντήσει ΧΘΕΣ.

Είναι στο χέρι μας να τους ανατρέψουμε, να τους υπερβούμε. Να μην αφεθούμε και μας κυριαρχήσει ο φόβος, η απογοήτευση, η αδράνεια. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι λύση, αντίθετα τους διευκολύνει να περνάνε τη βάρβαρη πολιτική τους.

Έχοντας και ως γνώμονα ότι σε αντίστοιχες “μαύρες περιόδους” η ιστορία μας έχει διδάξει ότι κάθε φορά που ο λαός αισθάνθηκε ότι παραβιάζεται η Ελευθερία και η Δημοκρατία, να προσβάλλεται η αξιοπρέπειά του αντέδρασε. Διδάγματα που αφήνουν μια πόρτα αισιοδοξίας αλλά που οφείλουμε ΕΜΕΙΣ να την ανοίξουμε διάπλατα, κινούμενοι σε δυο επίπεδα προκειμένου ανατραπεί αυτή η καταστροφική πορεία.

Σε πολιτικό επίπεδο επιβάλλεται –τώρα! – οι Αριστερές, προοδευτικές αντί- νεοφιλελεύθερες δυνάμεις, αφήνοντας πίσω αγκυλώσεις, επί μέρους διαφωνίες, και δογματισμούς να διαμορφώσουν από κοινού μια πολιτική πρόταση εξουσίας, με προοδευτική και ρεαλιστική λύση άμεσης απεμπλοκής από το μνημόνιο και διεξόδου από την κρίση. Άμεση ανάγκη η ανάδειξη ενός δημοκρατικού αντί – νεοφιλελευθέρου εκλογικού μετώπου συνεργασίας, με συγκεκριμένο σχέδιο και γνώση των διεθνών συσχετισμών που θα δίνει όραμα δημιουργώντας ένα νέο ριζοσπαστικό ρεύμα σκέψης, έξω και πέρα από την έως σήμερα αντίληψη που γνωρίσαμε από την σε μεγάλο βαθμό συμβιβασμένη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία …

Τα Συνδικάτα (Πρωτοβάθμια Σωματεία, Εργατικά Κέντρα, Οργανώσεις) επιβάλλεται να να συντονιστούν και να συντονίσουν τη συγκρότηση ενιαίου μετώπου, με κοινή γραμμή και πλατφόρμα δράσης. Συγκεντρώσεις – παρεμβάσεις για την ανάγκη ενεργοποίησης και στράτευσης των εργαζόμενων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα με στόχο την προετοιμασία Γενικής Πολιτικής Απεργίας.

Πολιτική απεργία με ένα και μοναδικό Δημοκρατικό αίτημα! Άμεση προσφυγή σε εκλογές πριν από την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης, προκειμένου να εκφραστεί ανόθευτα η λαϊκή θέληση για τον δρόμο που θέλει να ακολουθήσει ο ίδιος ο λαός, και όχι αυτόν που αποφασίζουν οι άλλοι για αυτόν… χωρίς αυτόν!!

«Δεν γεννηθήκαμε για να αντιστεκόμαστε…

Γεννηθήκαμε για να νικήσουμε»

Αρνάλντο Οτέγκι