Δίκη Λιγνάδη – Γραφει η Πέρυ Χαρτοπούλου

ΝΟΜΙΚΑ ΓΙΑ ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ

ΗΘΙΚΗ ΓΙΑ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΟΥΣ

Το άρθρο 497 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας είναι αυτό που μιλάει για την ανασταλτική δύναμη της έφεσης. Με απλά λόγια λέει, ότι ο κατηγορούμενος ο οποίος καταδικάστηκε, μπορεί να μην εκτίσει την ποινή του μέχρι να εκδικαστεί η έφεσή του. Οι δικαστές που δικάζουν την συγκεκριμένη υπόθεση, κρίνουν αν πληρούνται οι προϋποθέσεις του νόμου. Έτσι, η απόφαση για τον Δημήτρη Λιγνάδη δεν είναι μία απόφαση που δεν έχει «νομικό έρεισμα». Αλλού είναι το πρόβλημα!

Αν και ο δημόσιος σχολιασμός δικαστικών αποφάσεων αποφεύγεται κυρίως από εμάς τους νομικούς, δεν μπορείς να κλείσεις τα στόματα του κόσμου. Και η αλήθεια είναι ότι δεν θα ήθελα καθόλου να βρίσκομαι στη θέση της προεδρεύουσας του Μικτού Ορκωτού που εξέδωσε την απόφαση και το όνομα της οποίας ακούγεται σε όλα τα θέατρα της χώρας μέσα από την ανακοίνωση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Δεν θα ήθελα επίσης να είμαι στη θέση της Υπουργού Πολιτισμού η οποία αναγκάζεται να αποχωρήσει από τα θέατρα γιατί κατηγορείται ευθέως ότι συγκάλυψε τον βιαστή. 

Όταν αδιαφορείς για το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» δεν σημαίνει ότι αποδέχεσαι την ετυμηγορία  «λαϊκών    δικαστηρίων». Σημαίνει ότι δεν ακούς την κοινωνία. Ο Δικαστής όχι μόνο πρέπει να ακούει την κοινωνία, αλλά πρέπει και να την εκφράζει. Αλλιώς κινδυνεύει να κατηγορηθεί ότι εκφράζει συμφέροντα. Όταν η κοινωνία απορρίπτει την δικαστική εξουσία κινδυνεύει η Δημοκρατία. Όταν οι δικαστικές αποφάσεις αμφισβητούνται από το μεγαλύτερο μέρος του λαού, δεν αμφισβητείται το πρόσωπο που εξέδωσε την απόφαση, αμφισβητείται ο ίδιος ο θεσμός. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να δημιουργεί τις συνθήκες που αμφισβητούν τους θεσμούς.

Όσο για το κατάπτυστο ότι ο νόμος Παρασκευόπουλου ευθύνεται για την αποφυλάκιση Λιγνάδη έχω να πω τούτο μόνο: Δεν υπάρχει ντροπή όπου δεν υπάρχει συνείδηση.

ΠΕΡΥ ΧΑΡΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ