Με την πανδημία να συνεχίζει να καλπάζει στη χώρα μας και τον αριθμό των πολιτών που χάνουν τη μάχη με τον κορωνοϊό να παραμένει υψηλός, η Κυβέρνηση αποφάσισε να ανοίξει το θέμα του υποχρεωτικού εμβολιασμού, όταν και σήμερα τα ποσοστά εμβολιασμού μόνον success story δεν χαρακτηρίζεται.
Αρκεί κάποιος να δει τα νούμερα και τα ποσοστά στις ηλικίες άνω των 60 ετών, όπου το ποσοστό των εμβολιασμένων δεν υπερβαίνει το 60%, στους άνω των 80 ετών να είναι στο 63%, ενώ ένα σημαντικό τμήμα επαγγελματιών υγείας δεν έχουν εμβολιαστεί. Και φυσικά, δεν έχουμε σαφή εικόνα για το ποσοστό εμβολιαστικής κάλυψης των ευπαθών ομάδων και των ασθενών με σοβαρά νοσήματα.
Για ακόμα μια φορά η Κυβέρνηση έχει τεράστιες πολιτικές ευθύνες για το έλλειμμα συστηματικής και έγκυρης ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και τεκμηριωμένων απαντήσεων στα συνήθη ερωτήματα και αμφιβολίες των πολιτών.
Ενώ, λοιπόν το success story του εμβολιασμού καθυστερεί με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφαλή έξοδο από την πανδημία, η Κυβέρνηση έθεσε ανοικτά την ιδέα της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, για κάποιες τουλάχιστον κατηγορίες εργαζομένων ή επαγγελματιών που έχουν κρίσιμους ρόλους στη φροντίδα ασθενών ή ευπαθών ομάδων.
Ως συνήθως, όμως προχώρησε, χωρίς επιστημονική και κοινωνική διαβούλευση και κυρίως, χωρίς τα αναγκαία δεδομένα που να πιστοποιούν την αναγκαιότητα μιας τέτοιας απόφασης, όπως για το προσωπικό της ΕΜΑΚ που καλείται να εμβολιαστεί μέχρι τις 11 Ιουνίου.
Ωστόσο, μετέθεσε για τον Σεπτέμβριο τη συζήτηση για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των υγειονομικών η κυβέρνηση.
Υποχρεωτικός εμβολιασμός λοιπόν έναντι της Covid-19, σε μια προσπάθεια να πάρουμε τις ζωές μας πίσω και να σταματήσουμε να μετράμε απώλειες συνανθρώπων μας;
Για να τεθεί το θέμα στο τραπέζι και επίσημα πρέπει να εκπληρωθούν μία σειρά από προϋποθέσεις, καθώς υπάρχουν μερικά καίρια ζητήματα τα οποία αν δεν υλοποιηθούν, δεν θα είναι δυνατό να περάσουμε από τη θεωρία στην πράξη.
Καταρχήν, πρέπει να γίνει με συντεταγμένο τρόπο, διότι πρόκειται για ένα θέμα που χρήζει σοβαρής αντιμετώπισης και δημόσιου λόγου για το πως θα πρέπει η Πολιτεία να αντιμετωπίσει αυτή την πραγματικότητα και για τις προϋποθέσεις μιας κάποιου τύπου υποχρεωτικότητας για τον εμβολιασμό έναντι του κορωνοϊου.
Και αυτό διότι, εμπεριέχει τον κίνδυνο υποχώρησης εργασιακών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών.
Πρέπει να δούμε αν αυτή η συζήτηση περί υποχρεωτικότητας μπορεί να δημιουργήσει κλίμα δυσπιστίας και αμφιβολίας στον κόσμο. Δεν μπορεί να επιβληθεί διά της υποχρεωτικότητας η αναγκαιότητα του εμβολίου.
Πρέπει να δημιουργηθεί ένα κίνημα ενημέρωσης για την επίδραση του εμβολίου στην ανακοπή της εξάπλωσης της πανδημίας που να τεκμηριώνεται πλέον ότι μειώνει σημαντικά τη μεταδοτικότητα του ιού, η θέσπιση ασφαλιστικών δικλείδων για την καθολική εμβολιαστική κάλυψη των υγειονομικών είναι εύλογη και αναλογική του εκτιμώμενου κινδύνου.
Αν όμως η Δημόσια Υγεία είναι το μείζον αγαθό που οφείλουμε συλλογικά να διαφυλάξουμε, τότε οφείλουμε να το πράξουμε, πάντα με σεβασμό στους κανόνες Δικαίου και στις σύγχρονες βιοηθικές προσεγγίσεις και με προτεραιότητα στην προστασία της ανθρώπινης ζωής και στο καθολικό δικαίωμα στην Υγεία.
Την ίδια στιγμή, το Ευρωκοινοβούλιο υπερψήφισε την τροπολογία για την άρση της πατέντας των εμβολίων κατά του κορωνοϊού που κατατέθηκε με πρωτοβουλία της ευρωπαϊκής αριστεράς και με την συνυπογραφή των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία.
Η τροπολογία καλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση να άρει τις πατέντες και να καταρτίσει μία σαφή και συνεκτική στρατηγική για τον εμβολιασμό κατά της COVID-19, με μέριμνα για τους πολίτες στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι αφετηρία για αυτή την κίνηση ήταν η πρωτοβουλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Αλέξη Τσίπρα που υποστηρίχτηκε από τις Ομάδες της Αριστεράς, των Σοσιαλιστών και των Πρασίνων, ενώ καταψηφίστηκε από την Δεξιά, την Ακροδεξιά και την Ευρωομάδα της ΝΔ.
Χρήστος Σιμορέλης
πρώην βουλευτής Τρικάλων του ΣΥΡΙΖΑ