Ευτυχία είναι όταν αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που λες και αυτά που πράττεις βρίσκονται σε αρμονία. Ποιος το κάνει αυτό σήμερα;
Με άλλα λόγια, όταν όλα πάνε καλά στη ζωή μας και είμαστε σε πληρότητα ψυχής, είμαστε και ευτυχισμένοι. Αναζητώντας τραγούδια στο you tube στάθηκα στη «Μελαγχολία της ευτυχίας» του Μάνου Χατζηδάκις. Όλοι αναζητούν την ευτυχία, λέξη ευχής για τις γιορτές η δεύτερη ευχή μετά την υγεία, κατέχει λοιπόν σημαντική θέση στη ζωή μας…
Την αναζητάμε απεγνωσμένα με κάθε τρόπο. Την ψάχνουμε στα υλικά αγαθά, στις απολαύσεις, στη δόξα στα χρήματα. Διαφορετικά πράγματα κάνουν τον καθένα μας ευτυχισμένο. Άλλοι αρκούνται στα απλά πράγματα ενώ άλλοι δεν τη γνωρίζουν ποτέ , δεν είναι ικανοποιημένοι με τίποτα. Πιστεύουν δε ότι την ευτυχία θα τους την προσφέρει ένα μεγάλο σπίτι ή ένα πανάκριβο αυτοκίνητο. Έχω άρα αξίζω, συνεπώς υπερέχω από τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς τα μίζερα ανθρωπάκια ή μυρμηγκάκια και βασιζόμενος πάνω στην ύλη που διαθέτω μπορώ να τα ποδοπατώ. Αλλά μάλλον αυτοί οι άνθρωποι κάνουν ένα τραγικό λάθος και θα το καταλαβαίνουν ευθύς αμέσως αν κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη. Εκεί αν κοιτάξουν το βάθος των ματιών τους θα διακρίνουν μόνο λύπη. Λύπη γιατί δημιουργούν στη ζωή τους μια πλασματική ευτυχία έχοντας ένα περίγυρο που τους συναναστρέφεται μόνο και μόνο για όσα έχουν και όχι γι αυτό που είναι! Ζουν μια απατηλή ζωή έχοντας την ψευδαίσθηση ότι έχουν τα πάντα στην ουσία όμως είναι τόσο φτωχοί και από τον τελευταίο ζητιάνο εφόσον όλοι τους πλησιάζουν καθαρά για λόγους συμφέροντος και μόνο. Αλλά ίσως αυτό τους αξίζει γιατί αυτό επιδιώκουν την ύλη και διαλύουν την ψυχή τους!
Ευτυχία, λοιπόν, συναίσθημα ευφορίας και πληρότητας ψυχής. Δεν αγοράζεται, δεν πουλιέται.Έρχεται και φεύγει σαν ένας χείμαρρος. Δεν έχει διάρκεια… έχουμε στιγμές ευτυχίας σαν την φωτογραφίες απεικονίζει στιγμές ή έστω ολιγόλεπτο βίντεο… Πολλές φορές η ευτυχία ενέχει μια κρυφή, αφανής μορφή μελαγχολίας… είναι ο φόβος μη τη χάσουμε ξαφνικά; είναι που δεν πιστεύουμε οτι ζούμε τέτοια στιγμή; Κοινωνικές έρευνες δείχνουν ότι ο άνθρωπος φοβάται την πολύ ευτυχία, δεν την αντέχει…γι αυτό άλλωστε και οι ευτυχισμένες στιγμές είναι λίγες.
Δυστυχώς, η ευτυχία δεν εξαρτάται πάντα μόνο από εμάς. Εξαρτάται από πολλούς και αλληλένδετους παράγοντες κοινωνικο – ψυχολογικούς. Φαντάζει, λοιπόν, κάπως δύσκολος ο δρόμος για την πραγματική ευτυχία. Ευτυχισμένο είναι το άτομο που τα έχει βρει με τον εαυτό του. Το άτομο που έχει γνώθι σ αυτόν , ξέρει τι επιζητά στη ζωή του και πώς θα το διεκδικήσει. Ευτυχισμένο είναι εκείνο το άτομο που ευχαριστιέται με λίγα και απλά πράγματα, γιατί ευτυχία δεν βρίσκουμε στην άπληστη απόκτηση υλικών αγαθών, αλλά συναντάμε την ευτυχία όταν έχουμε πληρότητα ψυχής.
Τα υλικά αγαθά και τα χρήματα δεν φέρνουν ευτυχία από μόνα τους μάλλον ακριβώς το αντίθετο άγχος προσδίδουν . Ο άνθρωπος που επιδιώκει τα ολοένα και περισσότερα τότε αποκτά συναισθηματικό έλλειμμα, έχει ένα ανικανοποίητο κενό στη ψυχή του.
Όλοι θα έχετε παρατηρήσει ότι πολλές φορές νιώθουμε καλύτερα όταν δίνουμε παρά όταν παίρνουμε υλικά αγαθά. Αυτό συμβαίνει γιατί όταν παίρνουμε γεμίζουν τα χέρια μας, όταν δίνουμε όμως γεμίζει η καρδιά μας. Τι μας έμεινε, όμως, να δώσουμε; Τελικά όσο και να διατυμπανίζουμε ότι η ευτυχία έχει να κάνει μόνο με την ψυχή μας, η πραγματικότητα μας διαψεύδει, ίσως γιατί εδώ παρεμβάλλεται και η δύναμη της συνήθειας. Το άτομο συνήθισε να ζει με ποιότητα στη ζωή του, έχει κάνει βήματα προόδου στο πέρασμα των χρόνων.
Όμως μην παραπονιόμαστε, γιατί πραγματικά ο άνθρωπος είναι ανικανοποίητο ον από τη φύση του, γι αυτό άλλωστε και εξελίσσεται. Ποτέ δεν νιώθει αρκετά ευτυχισμένος και, αν κάποτε κατορθώσει να νιώσει αυτό το μαγευτικό συναίσθημα, γρήγορα βρίσκει τρόπους να το εξοβελίσει στα βάθη της καρδιάς του. Εκεί, λοιπόν, η ευτυχία του κρύβεται και δεν φαίνεται καν ότι υπάρχει… Μάλιστα, είναι τόσο καλά κρυμμένη, που ακόμα και το ίδιο το άτομο πιστεύει ότι την έχασε και μελαγχολεί. Είναι η μελαγχολία της ευτυχίας του…
Αυτό το άρθρο το έγραψα επηρεασμένη από τη συνάντησή μου με ένα άτομο κατά τα άλλα αξιόλογο με μοναδικό ελάττωμα ότι έχει μπερδέψει τα έμψυχα με τα άψυχα. Το μοναδικό λοιπόν που θέλω να επισημάνω είναι ότι για παράδειγμα οι γρατσουνιές ενός αυτοκινήτου καλύπτονται όμως οι γρατσουνιές μιας ψυχής υπάρχουν για πάντα! Γι αυτό προσέξτε πως συμπεριφέρεστε στα έμψυχα. Τα άψυχα γίνονται κάποια στιγμή.
Χαϊδέψτε λοιπόν τις ψυχές των συνανθρώπων σας ιδιαίτερα εκείνων που νοιάζεστε και εκτιμάτε πριν είναι πολύ αργά.
Ιωάννα Χαρμπέα Κοινωνιολόγος – Εγκληματολόγος
Απόφοιτη Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών