«Μην με ξεχάσετε» – Πέρασε ένας χρόνος χωρίς τον Σάκη

Πέρασε ένας χρόνος κι όμως μοιάζει σαν το ρoλόϊ να έχει κολλήσει σ’ εκείνη την ώρα, σ’ εκείνη την στιγμή που θα έκοβε το νήμα της ζωής του Σάκη μας

Πέρασε ένας χρόνος κι όμως μοιάζει σαν το ρoλόϊ να έχει κολλήσει σ’ εκείνη την ώρα, σ’ εκείνη την στιγμή που θα έκοβε το νήμα της ζωής του Σάκη μας η αδιαφορία κάποιων προϊσταμένων και αυτών που το όνειρό τους είναι το πως θα γαντζωθούν στις μεγάλες καρέκλες αυτού του τόπου με σκοπό να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και όχι φυσικά να ενδιαφερθούν για την τύχη αυτού του ευλογημένου τόπου, κάτι φυσικά που αρκετοί συνδημότες αυτής της πόλης δεν μπορούν να αντιληφθούν μιας και έχουν φροντίσει κάποιοι καρεκλάτοι να μην μπορεί κάνεις να δει την ομορφιά αυτού του τόπου και όποιος την δει να κατατροπώνεται άμεσα για να μην χαλάσει τα κακόβουλα σχεδία κανενός τους.

Πέρασε ένας χρόνος και οι ζωές όλης της οικογενείας είναι σαν να μην υπάρχουν, είναι απλά κενές. Ξαφνικά αναρωτιέμαι τι κάναμε λάθος και η ζωή μας καταστράφηκε, αλλά όσο και αν ψάχνω απαντήσεις όλα γυρίζουν σε αυτούς τους αόρατους που εμφανίζονται σε εκδηλώσεις, πανηγύρια και σε όποιο κοσμικό γεγονός μπορεί να ανεβάσει τις μετοχές τους και μέχρι εκεί, αυτό είναι, ξανακρίβονται από κάθε τι άλλο που έχει υποχρεώσεις, ευθύνες και πάνω από όλα λίγη ανθρωπιά. Ανθρωπιά, ιδιότητα του ανθρώπου ακριβή και δυσεύρετη στην εποχή μας και εάν νομίζετε ότι φιλοσοφώ μπορείτε να κάνετε στον εαυτό σας την ερώτηση που κάνω εγώ στον εαυτό μου, για να δείτε εάν θα πάρετε την ίδια απάντηση που ακούω κι εγώ: το δικό μου το παιδί θα το ανέβαζα χωρίς το παραμικρό μετρό ασφάλειας σε κολώνα ΔΕΗ 6.80 μ., με υψηλή τάση που μπορεί να σε ψήσει ακαριαία, για να βγάλει ένα τίμιο και δουλεμένο μεροκάματο; Όχι, βέβαια, έρχεται χωρίς πολλές αναλύσεις, η απάντηση. Και τότε μου έρχεται αστραπιαία κι άλλη ερώτηση: Το δικό μας το παιδί γιατί; Ένα γιατί το οποίο δεν θα απαντηθεί ποτέ και πώς θα μπορούσε άλλωστε;

Ο Σάκης μας ήταν ένα παιδί με μεγάλο βαθμό στις πολεμικές τέχνες και διακρίσεις με χρυσά μετάλλια σε Πανελλήνιο εύρος. Για 5 χρόνια εθελοντής στην Πυροσβεστική Υπηρεσία Καλαμπάκας. Δούλεψε σε εργολάβο ηλεκτρολόγο της περιοχής μας και με τους συναδέλφους του εγκατέστησαν ό,τι ηλεκτρολογικό υλικό και λαμπτήρες χρειάστηκαν στο έργο της γέφυρας Παναγίας – Μαλακασίου, που ενώνεται με την Εγνατία οδό και σε πιο μεγάλο ύψος από αυτό που ανέβηκε και του στοίχισε τη ζωή, αλλά φυσικά εδώ υπήρχε μια τεράστια διαφορά: Ο εργολάβος – εργοδότης διέθετε όλα τα μέτρα ασφαλείας και ό,τι εξοπλισμό χρειαζόταν (τυχαία επιλογή: Γερανοφόρο καλάθι – ιμάντες πρόσδεσης – κράνη κ.τ.λ.). Για την επιτυχή και αναίμακτη ολοκλήρωση του έργου.

Ο Σάκης, έδινε απλόχερα την βοήθειά του σε όποιον τον καλούσε και όλα αυτά σε συνδυασμό με ένα χαμηλό προφίλ, που πραγματικά δεν μπορούσες να μην αισθάνεσαι τυχερός που είναι φιλαράκι σου, συνεργάτης, αδερφός σου. Δούλεψε δυο 9μηνα ως ταχυδρόμος στα ΕΛΤΑ Καλαμπάκας, δουλεία που τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό στους συμπολίτες μας, μιας και με τον τρόπο και τη μεθοδικότητα εργασίας του σε συνδυασμό με την σβελτάδα, αλλά κυρίως το χαμόγελό του, κέρδισε τις καρδιές των ανθρώπων που συνεργάζονταν.

Θα μπορούσα να γράψω ατελείωτα, αλλά πλέον δεν έχει σημασία μιας και ο Σάκης δεν είναι εδώ μαζί μας, σωματικά τουλάχιστον.

Ευελπιστούμε με την βοήθεια του νέου Δημάρχου Καλαμπάκας να καταφέρουμε την 1η Ιουλίου, να καθιερώσουμε ως ημέρα πένθους για την πόλη της Καλαμπάκας ως σύμβολο κατά της εργασίας ελλείψει μέτρων ασφαλείας και απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής του εργατικού δυναμικού και με αυτό τον τρόπο ο Σάκης να είναι εδώ μαζί μας, εκεί που ήταν δηλαδή, στις καρδιές μας.

Τέλος, να ευχαριστήσω το Σύλλογο Θεόπετρας που οργάνωσε το πανηγύρι του στο πάρκο του χωρίου την ίδια μέρα που ο Σάκης μας άφησε μιας και προφανώς την επομένη δε γινόταν. Από πλευράς μας θα περιμέναμε τον στοιχειώδη σεβασμό στο άτομο που ανέβηκε εκείνη την καταραμένη σκάλα για να έχει φως το χωριό στην ίδια εκδήλωση πέρυσι.

Ας βοηθήσουμε όλοι ώστε η απώλεια του Σάκη μας να είναι η τελευταία, όσο αυτό είναι εφικτό βεβαία, μιας και είμαστε απλοί θνητοί με ψυχή θεϊκή, όταν θέλουμε όμως.

Ευχαριστώ θερμά για την φιλοξενία
Παναγιώτης Γ. Μήτσιου