Πόσες φορὲς ἔχουμε βρει τὸν ἑαυτό μας νὰ ἀναβάλλῃ τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὰ ὄνειρά μας γιὰ ἕνα ἀόριστο μέλλον; Τὸ «αὔριο» φαίνεται πάντα πιὸ φωτεινό, ἕνας καθαρὸς καμβᾶς πάνω στὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ σχεδιάσουμε τὶς τέλειες ζωές μας. Ὡστόσο, αὐτὴ ἡ συνεχὴς ἀναβολή, αὐτὴ ἡ ἀέναη ἀναζήτηση ἑνὸς καλύτερου «αὔριο», μᾶς ὁδηγεῖ συχνὰ σὲ ἕνα παρὸν ποὺ μᾶς διαφεύγει.
Ἡ ἀναβολὴ εἶναι σὰν μιὰ φυλακὴ ποὺ ἔχουμε χτίσει μόνοι μας. Μιὰ φυλακὴ ἀπὸ φόβους, ἀπὸ ἀμφιβολίες, ἀπὸ τὴν πεποίθηση ὅτι δὲν εἴμαστε ἀρκετὰ καλοί. Κρυβόμαστε πίσω ἀπὸ τὴν προοπτικὴ ἑνὸς μέλλοντος ποὺ ἴσως ποτὲ δὲν ἔρθῃ, ξεχνῶντας νὰ ζήσουμε τὸ τώρα.
Γιατί τὸ κάνουμε αὐτό;
Ἴσως γιατὶ φοβόμαστε τὴν ἀποτυχία…!
Ἴσως γιατὶ θέλουμε νὰ εἴμαστε τέλειοι σὲ ὅλα…!
Ἴσως, ἁπλά, δὲν πιστεύουμε στὸν ἑαυτό μας…!
Ὅποιος καὶ ἂν εἶναι ὁ λόγος, ἡ ἀναβολὴ ἔχει ἕνα κοινὸ ἀποτέλεσμα: μᾶς στερεῖ τὴ χαρὰ τοῦ παρόντος, μᾶς κάνει νὰ χάνουμε εὐκαιρίες καὶ νὰ αἰσθανόμαστε ἀνικανοποίητοι.
Ὁ Ἐπίκουρος μᾶς ὑπενθύμιζε ὅτι: «Ἡ φύση δὲν μᾶς ἔδωσε οὔτε παρελθόν, οὔτε μέλλον, ἀλλὰ μόνο τὸ παρόν». Καὶ ὁ Σαίξπηρ ἔγραφε: «Αὔριο, αὔριο, καὶ αὔριο, σ’ αὐτὸν τὸν τρόπο βαδίζουμε πρὸς τὴν αἰωνιότητα, ἕνα βῆμα κάθε φορά, μέχρι τὸ τελευταῖο ἀπὸ τὰ φανάρια σβήσῃ». Αὐτοὶ οἱ στίχοι μας καλοῦν νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴ φευγαλέα φύση τοῦ χρόνου καὶ νὰ ἐκτιμήσουμε κάθε στιγμὴ ποὺ ζοῦμε.
Πῶς μποροῦμε νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ αὐτὴ τὴ φυλακή;
Νὰ θέσουμε μικρούς, ἐφικτοὺς στόχους:
Ἀντὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ ἀλλάξουμε τὰ πάντα ἀπὸ τὴ μιὰ μέρα στὴν ἄλλη, ἂς ξεκινήσουμε μὲ μικρὰ βήματα.
Νὰ γιορτάζουμε τὶς μικρὲς νῖκες:
Κάθε ἐπιτυχία, ὅσο μικρὴ καὶ ἂν εἶναι, μᾶς δίνει δύναμη νὰ συνεχίσουμε.
Νὰ εἴμαστε καλοὶ μὲ τὸν ἑαυτό μας:
Ὅλοι κάνουμε λάθη. Τὸ σημαντικὸ εἶναι νὰ μαθαίνουμε ἀπὸ αὐτὰ καὶ νὰ προχωρᾶμε.
Νὰ ζοῦμε στὸ τώρα:
Νὰ ἀπολαμβάνουμε τὶς μικρὲς στιγμὲς τῆς ζωῆς, νὰ εἴμαστε παρόντες στὶς σχέσεις μας, νὰ ἐκτιμοῦμε τὴ φύση.
Ὁ χρόνος, φίλοι μου, εἶναι ἕνα δῶρο Θεοῦ. Κάθε στιγμὴ εἶναι μιὰ εὐκαιρία γιὰ ἀνάπτυξη, γιὰ ἀγάπη, γιὰ προσφορά. Μᾶς ἔχει δοθεῖ γιὰ νὰ τὸν ἐκμεταλλευτοῦμε δημιουργικὰ καὶ νὰ ἀναπτύξουμε τὴ σχέση μας μὲ τὸν Θεό. Κάθε στιγμὴ εἶναι μιὰ εὐκαιρία γιὰ νὰ πλησιάσουμε τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐκδηλώσουμε τὴν ἀγάπη μας. Ἡ προσευχὴ εἶναι μιὰ ἄμεση σύνδεση μὲ τὸν Θεό. Μέσα ἀπὸ τὴν προσευχή, μποροῦμε νὰ βιώσουμε μιὰ βαθιὰ αἴσθηση εἰρήνης καὶ ἠρεμίας, νὰ ἐκφράσουμε τὰ συναισθήματά μας καὶ νὰ ἀναζητήσουμε καθοδήγηση.
Ὅταν ἀναβάλλουμε νὰ ἐκμεταλλευτοῦμε δημιουργικὰ τὸ τώρα, στὴν οὐσία ἀρνούμαστε αὐτὸ τὸ δῶρο. Ἂς θυμηθοῦμε τὰ λόγια τοῦ Ἰησοῦ: «Μὴν ἀγωνιᾶτε, λοιπόν, γιὰ τὸ αὔριο, γιατὶ ἡ αὐριανὴ μέρα θὰ φροντίσῃ γιὰ τὰ δικά της. Φτάνουν οἱ ἔγνοιες τῆς κάθε μέρας». (Μτθ. 6,34). Κάθε μέρα εἶναι μιὰ νέα ἀρχή, μιὰ εὐκαιρία νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὴν ἀρχή. Ἂς ἐκτιμήσουμε τὴν κάθε στιγμὴ σὰν νὰ εἶναι ἡ τελευταία, γιατὶ στὴν πραγματικότητα, κανεὶς δὲν ξέρει τί ἐπιφυλάσσει τὸ μέλλον.
Ἡ ζωὴ εἶναι πολὺ σύντομη γιὰ νὰ τὴν σπαταλᾶμε σὲ ἀναβολὲς καὶ μετανιώματα. Ἂς ἀφήσουμε, λοιπόν, τὸ «αὔριο» νὰ φροντίσῃ τὸν ἑαυτό του καὶ ἂς ἐπικεντρωθοῦμε στὸ «τώρα». Ἂς κάνουμε κάθε μέρα νὰ μετράῃ, ἂς ζήσουμε τὴ ζωή μας στὸ ἔπακρο.