Αθανάσιος Καρνέζης: Σκέψεις για την απεργία των εκπαιδευτικών στις 12 Νοεμβρίου 2015

Οι δυσκολίες για τη συμμετοχή σε μια απεργία είναι όσο ποτέ άλλοτε παρούσες και ενεργές.

Οι δυσκολίες για τη συμμετοχή σε μια απεργία είναι όσο ποτέ άλλοτε παρούσες και ενεργές. 

Ας τις δούμε με τη μορφή ερωτημάτων που συνήθως διατυπώνονται από κάθε εργαζόμενο με τους σχετικούς προβληματισμούς.

Μπορούμε σήμερα σε συνθήκες πλήρους οικονομικής αφαίμαξης να χάσουμε ένα ημερομίσθιο; Θα έχουμε κάποιο ορατό αποτέλεσμα ή απλώς κάνουμε απεργία για να διαμαρτυρηθούμε; Αφού δεν έχουμε καταφέρει τίποτα μέχρι τώρα στην ανακοπή των συσσωρευμένων αντεργατικών μέτρων, μπορούμε να αλλάξουμε την αρνητική για εμάς τους εργαζόμενους ροή των πραγμάτων; Μήπως οι συνδικαλιστές απλώς προκηρύσσουν την όποια απεργία και δεν την πιστεύουν αφού δεν «οργώνουν» τους χώρους εργασίας, όπως παλιότερα, για να οργανώσουν τον αγώνα και για να συνεργήσουν στη συνειδητοποίηση των εργαζομένων;

Προφανώς αυτά και άλλα παρόμοια ερωτήματα είναι υπαρκτά, έχουν βάση και δεν απαντιούνται εύκολα και μονομερώς. Ωστόσο, και με πάντα ενεργό το πεδίο κριτικής προς τα πρόσωπα και τους θεσμούς του συνδικαλισμού, πρέπει να αναρωτηθούμε τι ακριβώς διακυβεύεται σήμερα. Γιατί προφανώς κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η κυβέρνηση της δημαγωγίας (και της δήθεν αριστεράς) θα υποχωρήσει στα αιτήματα των δημόσιων υπαλλήλων ή ότι θα ικανοποιήσει κάποια «ελάχιστα». Απ’ αυτή την άποψη, η όλη υπόθεση φαίνεται να έχει τα βασικά της σημεία. Και να γιατί.

Αυτό που πρωτίστως διακυβεύεται σήμερα (και σ’ όλη την περίοδο της κρίσης) είναι αν οι εργαζόμενοι θα υπερασπιστούν τον πιο στενό πυρήνα των εργασιακών και μισθολογικών ζητημάτων τους, αν θα μπορούν να ζήσουν σε συνθήκες ανεκτής διαβίωσης. Σήμερα κρίνονται πολλά και ουσιώδη ζητήματα του κόσμου της εργασίας. Το εργασιακό τοπίο που ήδη έχει διαμορφωθεί όχι μόνο δεν θυμίζει σε τίποτα το χθες, αλλά εμφανίζεται όλο και πιο ερημικό για το άμεσο μέλλον. Αν σ’ όλη αυτή την πολιτική της βαρβαρότητας των μνημονίων – που ανανεώθηκε από το δημαγωγικό «απελευθερωτή» της κοινωνίας μας, τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – δεν υπάρξει αντίσταση των εργαζομένων, τότε δεν είναι έρμαια σε καινούργια μέτρα κατεδάφισης γι’ ό,τι τους έχει απομείνει;

Σ’ αυτούς τους καιρούς δεν κρίνονται κάποια ποσοτικά μεγέθη. Κρίνεται το παρόν και το μέλλον της Δημόσιου τομέα της χώρας μας και το κοινωνικό κράτος στα υπολείμματα που του έχουν απομείνει. Κρίνεται η φυσιογνωμία του Δημόσιου Υπάλληλου για τα επόμενα πολλά χρόνια αλλά και η δυναμική των συλλογικών μας θεσμών και του συνδικαλιστικού μας κινήματος. Μπορεί να υπάρξει μέλλον για το Δημόσιο και για τους εργαζόμενους, αν λείψουν οι μεγάλες μας αφηγήσεις και οι αγωνιστικές συλλογικότητές μας;

Σαφώς και το συνδικαλιστικό κίνημα έχει κάνει λάθη και έχει επιδείξει αδυναμίες και ολιγωρίες. Και η κριτική που οφείλουμε να κάνουμε σ’ αυτά τα στοιχεία πρέπει να είναι κριτική δημιουργική και με προοπτική ενδυνάμωσης της δράσης μας και όχι να συναινεί με όσους προσπαθούν να αποδομήσουν ακόμα και την έννοια και την αξία του συνδικαλισμού. Η προσωπική ευθύνη του καθενός μας δεν μεταβιβάζεται πουθενά αλλού ούτε αποκρύπτεται από δικαιολογίες ερωτημάτων σαν αυτά που διατυπώθηκαν στην αρχή.

Η κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν είναι μόνο η πιο δημαγωγική κυβέρνηση που είχε η μεταπολεμική Ελλάδα, αλλά με το δήθεν «αριστερό» παρελθόν του κόμματος επιχειρεί να ισοπεδώσει και την ανάγκη του Κινήματος προβάλλοντας είτε την ιδέα ότι η κυβέρνηση αυτή είναι με το μέρος των εργαζομένων (φευ!) είτε ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση – λύση βέβαια που είναι χειρότερη από τις λύσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων και που τις πολεμούσε με τη ρομφαία του λαϊκισμού. Η αντιλαϊκή κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μαζί με την τρόικα δεν έχουν στόχο να πλήξουν μόνο την υλικότητα των αγαθών μας και την ανάγκη του Κινήματος αλλά να υπονομεύσουν και την πνευματικότητα του κάθε εργαζόμενου˙ να ηττηθεί δηλαδή η ελευθερία σκέψης του και η πολιτική συνείδησή του, να πάψει να διεκδικεί και να αγωνίζεται, να μάθει να αποδέχεται τις σκληρά ταξικές επιλογές και να μην ονειρεύεται το δικό του μέλλον.

Η κρίσιμη πρόκληση είναι απλή και ολοκάθαρη: Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα μέτρα βαρβαρότητας κατά της ζωής μας και του μέλλοντός μας, εμείς τι ακριβώς θα κάνουμε; Θα είμαστε ο καθένας μας στη σφαίρα της ιδιώτευσης επικαλούμενοι δικαιολογίες επί δικαιολογιών; Αν η εργασιακή μας συνείδηση δεν μπορεί να συλλάβει την ουσία της κοινωνικής πραγματικότητας που διαμορφώνεται σ’ αυτούς τους καιρούς, τότε είναι προφανές ότι το μέλλον που φτιάχνουν οι άλλοι για εμάς πράγματι μας αξίζει…

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι αλλάζει δραματικά ο Χάρτης της Εργασίας όπως αυτός έχει διαμορφωθεί μέσα από τους αγώνες της μεταπολίτευσης. Σήμερα επιχειρείται η επιστροφή της κοινωνίας στο παρελθόν της δεκαετίας του 1950, και είναι μια απόπειρα που δεν έχει προσωρινό χαρακτήρα θα βαστήξει δεκαετίες! Ποιος και ποια μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν έχει νόημα ο αγώνας σήμερα και να μην παθιάζει με την απεργία της 12ης Νοεμβρίου;

Ζητείτε συνάδελφος να μου δανείσει 50 ευρώ για να απεργήσω. (θα του τα επιστρέψω να μην αμφιβάλει).

“The more education you have, the more education you want”
Οφείλουμε να απαντήσουμε στη μεγάλη πρόκληση των καιρών μας. Να δημιουργήσουμε τους «δικούς μας καιρούς».

Για μια δημιουργική συλλογικότητα

Αθανάσιος Καρνέζης Εκπαιδευτικός ( Μέλος της Προοδευτικής Ενότητας Εκπαιδευτικών)