Ήταν Ιανουάριος του μακρινού πλέον, 2014 όταν ο τότε αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επικεφαλής της Επιτροπής που διερευνούσε τη λειτουργία της περιβόητης Τρόικας στην Ελλάδα, κ. Othmar Karas, κατά τη διάρκεια ομιλίας του στη Βουλή των Ελλήνων ανέφερε πως όταν είχε, προσφάτως, συναντήσει τον κ. Τσίπρα, ενώ συνομίλησε μαζί του για μία ώρα, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν τούπαρουσίασε καμία εναλλακτική πρόταση για την έξοδο από την κρίση και δεν έκανε καμία κριτική στην Τρόικα. Οι παριστάμενοι, τότε, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν αντέδρασαν, καθώς η μεταφράστρια της ελληνικής Βουλής απέδωσελανθασμένα το επίθετο του κ. Τσίπρα ως κ. «Σάιπρους» (Cyprus όπως είναι Αγγλιστί το όνομα της επίσης πληγείσης, το 2013, από την κρίση -και μάλιστα μετά συνοδού κουρέματος των καταθέσεων- Κύπρου).
Αυτό το περιστατικό ήρθε ξανά στον νου μου όταν, προσφάτως, είδα τον κ. Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως να χάνεται -για πολλοστή φορά- και εκείνοςστη μετάφραση, επικαλούμενος ένα άρθρο του γαλλικού “Lepoint”, αδυνατώντας να κατανοήσει πως το γαλλικό κείμενο τον τοποθετεί ανάμεσα στους τσαρλατάνους Ευρωπαίουςπολιτικ
Αυτή η χαμηλή μεταφραστική επίδοση του πρώην Πρωθυπουργού, σε ένα ξενόγλωσσο κείμενο, το οποίο ο ίδιος και νοηματικά παρερμηνεύει και παρορμητικά χρησιμοποιεί, χωρίς αίσθημα αιδημοσύνης για τα λάθη του και χωρίς ίχνος παραδειγματισμού από αυτά, φέρνει ξανά στο μυαλό μου, μαζί με το περιστατικό του Othmar Karas και του “κ. Σάιπρους”, μία προσωπική εμπειρία από τα μεταφραστικά παράδοξα των κοινοβουλίων. Είναι Απρίλιος του 95 και ως μαθητής της Β’ Λυκείου συμμετέχω στη συνεδρίαση της Ευρωβουλής των Εφήβων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο. Ζητώ τον λόγο και διαμαρτύρομαι στα Αγγλικά γιατί η ελληνική γλώσσα έχει αποκλεισθεί από τις υπηρεσίες μετάφρασης. Είμαστε μόλις 4 χρόνια αφότου ο σημερινός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, που στο μεταξύ διετέλεσε και Πρωθυπουργός της χώρας, ηγείτο των δεκαπενταμελών των καταλήψεων της εποχής Κοντογιαννόπουλου.
Βέβαια, τα νεότερα ερευνητικά δεδομένα της επιστήμης της μάθησης υποστηρίζουν πως μια «σφαλαματο-βρίθουσα» μαθησιακή διαδικασία που ακολουθείται από διορθωτική ανάδραση μπορεί να αποδειχθεί επωφελής για τη διαδικασία της μάθησης, με τα οφέλη αυτά να είναι σημαντικότερα όταν τα άτομα που σφάλουν είναι ισχυρώς πεπεισμένα ότι τα λάθη τους είναι “σωστά”. Κρίμα, γιατί ενώ η σύγχρονη επιστήμη συμπεραίνει πως τα λάθη που διαπράττονται υπό καθεστώς υψηλής αυτοπεποίθησης διορθώνονται πιο πρόθυμα σε σχέση με τα λεγόμενα “χαμηλής αυτοπεποίθησης λάθη”, ο πρώην Πρωθυπουργός φαίνεται απλώς να εξακολουθεί να διαπράττει παρόμοια λάθη, υπό καθεστώς αμετροεπούς και αυτοθαυμαζόμενης αυτοπεποίθησης. Εγκλωβισμένος σε ένα μοτίβο διαρκούς ανάγκης για θαυμασμό και επιβεβαίωση, αδυνατεί να αναγνωρίσει και να παραδεχθεί τα λάθη του, ούτε τις συνέπειες που αυτά έχουν για τους πολίτες και για τη διεθνή εικόνα της χώρας στο τιμόνι της οποίας βρέθηκε για πλέον των 4 ετών, ούτε φυσικά τα συναισθήματα που προκάλεσε και προκαλεί ο ίδιος και τα σφάλματά του στην πλειοψηφία του κόσμου. Η διορθωτική ανάδραση που περιλαμβάνει την αιτιολόγηση του κάθε λάθους είναι πολύ σημαντική για να σταματήσει η επανάληψη των ίδιων λαθών στη συμπεριφορά μας, αλλά εν προκειμένω απουσιάζει.
Προφανώς, ο πρώην πρωθυπουργός είναι ακόμη παραδομένος στη βαυκαλιστική επίδραση του προσωπικού του “success-story” που τον ανέδειξε από πρόεδρο 15/μελούς σε Πρόεδρο κόμματος του 3%, σε Πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και σε Πρόεδρο της Ελληνικής Κυβέρνησης. Πράγματι, αν και αμφιλεγόμενα, τα επιστημονικά δεδομένα συγκλίνουν περισσότερο στο ότι ο εγκέφαλός μας έχει την τάση να ενεργοποιείται πιο πολύ από τις επιτυχίες μας, σε σχέση με τις αποτυχίες μας. Εάν ο στόχος μιας διαδικασίας μάθησης είναι η εξασφάλιση της βέλτιστης απόδοσης υπό συνθήκες υψηλού ρίσκου, έχει υποστηριχθεί επιστημονικώς πως αξίζει να επιτρέπουμε, ακόμη και να ενθαρρύνουμε τους μαθητές στη διάπραξη και στη διόρθωση λαθών, όταν εκείνοι βρίσκονται, αρχικώς, σε μαθησιακές καταστάσεις “χαμηλού ρίσκου”, αντί να προσπαθούν επιμελώς ή ασύδοτα να αποφεύγουν τα λάθη με κάθε κόστος.
Ως προς το νευροφυσιολογικό ισοδύναμο της διαδικασίας της μαθήσεως εκ των λαθών, οι ενεργείς νευρικές συνάψεις, αρχικώς “επισημαίνονται” και εν συνεχεία καταστέλλονται εάν το τελικό αποτέλεσμα αποδειχθεί ανεπιτυχές. Η μάθηση, λοιπόν, λαμβάνει χώρα -κυρίως- δια μέσω των λαθών. Μοτίβα τα οποία έχουν προηγουμένως αποθηκευτεί στα νευρωνικά κυκλώματα του εγκεφάλου, μπορεί να ανακαλούνται ταχύτατα όταν το περιβάλλον και οι απαιτήσεις που αυτό έχει από τον εγκέφαλο αλλάζουν. Η επιτυχία, όμως, θεωρείται από πολλές ερευνητικές μελέτες ως ισχυρότερος των λαθών παράγοντας ενεργοποίησης των εγκεφαλικών κυκλωμάτων που ενέχονται στη διαδικασία της μάθησης. Η συνδυαστική διαδικασία της επιλογής της ενεργοποίησης από εξωτερικά δυναμικά του τύπου “όλα στοννικητή” (“winner-take-all”) και το συνακόλουθο ξεδιάλεγμα των νευρικών συνάψεων που θα παραμείνουν, ενεργές μπορεί να εκληφθεί ως “συναπτικός Δαρβινισμός”. Φαίνεται, όμως πως από όλα τα διδάγματα της παιδαγωγικής αλλά και της νευροφυσιολογίας του “λάθους”, ο κ. Τσίπρας έχει κρατήσει μόνον τα μοτίβα του “όλα στον νικητή” και του πολιτικού Δαρβινισμού, λες και είμαστε ακόμη στο 2014 – 2015, όπου θα έσκιζε τα μνημόνια και θα τα καταργούσε με “1 άρθρο και 1 νόμο”. Για αυτό και εξακολουθεί να επαναλαμβάνει παρόμοια λάθη, χωρίς να παραδειγματίζεται από αυτά.
Ίσως, τελικά, να μην είχε γίνει και τόσο λάθος, από τη μεταφράστρια του Ελληνικού Κοινοβουλίου, στην τότε απόδοση των λεγομένων του Αυστριακού ΕυρωβουλευτήOthmar Karas. Γιατί, τελικά, η αντιπρόταση του ΣΥΡΙΖΑ στα μνημόνια και τα χαράτσια που απομύζησαν και τις τελευταίες σταγόνες οικονομικής και αγοραστικής ζωτικότητας του παραγωγικού μας ιστού, ήταν η μετεξέλιξή μας σε κάτι μεταξύ Κύπρου (με κλειστές τις τράπεζες, αντί για κουρεμένες τις καταθέσεις)
Και ήταν πράγματι, όπως φάνηκε, κυρίως στο μαρτυρικό, δημοψηφισματικό, καλοκαίρι του 2015, εθνικά επικίνδυνη η απουσία ρεαλιστικής εναλλακτικής πρότασης από τον κ. Τσίπρα, όπως αυτή είχε καθομολογηθεί από τον αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και καθ’ ύλην αρμόδιο για τον εποπτικό έλεγχο των όποιων αυθαιρεσιών και των εν γένει αναποτελεσματικών παρεμβάσεων της Τρόικας, στη χώρα μας. Και ήταν, τελικώς, διεθνώς και εγχωρίως επικίνδυνο το γεγονός πως κατά την ομιλία του κ. Karas στην Ελληνική Βουλή, δεν υπήρχε ούτε ένας εκ των παριστάμενων βουλευτών της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεω
Ίσως τελικά, κάπου εκεί στον ασυνείδητο μηχανισμό που υποκίνησε το μεταφραστικό λάθος της υπαλλήλου της Ελληνικής Βουλής να υπελάνθανε το πραγματικό ερώτημα που τόσο ο Αντιπρόεδρος του Ευροκοινωβουλίου, όσο και όλοι οι Έλληνες πολίτες θα ήθελαν να υποβάλουν, τότε, με αγωνία, στον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης
Τελικώς έτσι το έκανε. Και δεν δείχνει να έχει μάθει από τα λάθη του. You are not learning from your mistakes Mr Τσάιπρους!
Xρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc,PhD
Ψυχίατρος – Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
@Chris_Liapis
