Από την πρώτη στιγμή πανδημίας οι μαχόμενοι υγειονομικοί, οι φωνές με ¨τα καλυμμένα στόματα¨, μέσα στις διεκδικήσεις τους για μέτρα προστασίας προέβαλαν την επείγουσα αναγκαιότητα του εμβολιασμού και την αναγνώριση της σημαντικότατης αξίας του.
Ωστόσο, η κυβέρνηση διαχειρίστηκε συνολικά την πανδημία επικαλούμενη την ατομική ευθύνη του κάθε εργαζόμενου , του κάθε νέου , του κάθε συνταξιούχου , αφήνοντας στην άκρη παρατημένη τη δική της κρατική συλλογική ευθύνη.
Μ’ αυτό τον τρόπο επιχείρησε και επιχειρεί να μετακυλήσει , να φορτώσει στο λαό τις δίκες της ευθύνες με το να προβάλλει ως βασική και γρήγορη διέξοδο από την πανδημία την ατομική ευθύνη του καθενός ως πρώτιστο καθήκον. Αντί να προβάλει και να εφαρμόσει τα απαραίτητα μέτρα που υποχρεούται και πηγάζουν απ τη δική της κρατική ευθύνη, ώστε να παραδειγματίσει , να διευκολύνει , να οδηγήσει το λαό στη θωράκιση από τον ιό και στον ασφαλή δρόμο της εξόδου και όχι σε ατομικά, επικίνδυνα, διχαστικά, αδιέξοδα μονοπάτια .
Έτσι και στην εφαρμογή του εμβολιαστικού σχεδίου προβάλει ως εμπόδιο για «τη γρήγορη και οριστική έξοδο μας από τη δοκιμασία» την ατομική ευθύνη «ενός ποσοστού πολιτών που διστάζουν να εμβολιαστούν», «ξεχνώντας» τις δικές της ευθύνες …Έτσι προχωρά σε μια τιμωρητική πολιτική με υποχρεωτικότητα εμβολιασμού στους εργαζόμενους που υπηρετούν σε δομές υγείας και πρόνοιας, ποινές στους ανεμβολίαστους, καθώς και προνόμια και «προπληρωμένες κάρτες» για τους εμβολιασμένους.
Με την τροπολογία για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό η κυβέρνηση επιχειρεί, να απεμπολήσει τις δικές της ευθύνες για τις καθυστερήσεις και την ελλιπή ενημέρωση για τον εμβολιασμό, για την απουσία ουσιαστικής ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας, για την ανεπάρκεια μέτρων προστασίας της υγείας σε χώρους δουλειάς και σχολεία, για το συγχρωτισμό στα ΜΜΜ, αφού, για άλλη μια φορά, τα υγειονομικά πρωτόκολλα «προσαρμόσθηκαν» στα συμφέροντα των τουριστικών, ναυτιλιακών και μεταφορικών ομίλων.
Με την επίκληση της «ατομικής ευθύνης» για την αντιμετώπιση της επιδημίας, προσπαθούν να κρύψουν τις κυβερνητικές ευθύνες για το ότι,
- το πρόγραμμα για τον εμβολιασμό των φιλοξενούμενων στους οίκους ευγηρίας ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, 7 μήνες μετά την έναρξή του,
- το πρόγραμμα για τους εμβολιασμούς κατ’ οίκον, όσων δεν μπορούν να μετακινηθούν, δεν έχει ακόμα ξεκινήσει!! ενώ το 97% των φιλοξενούμενων προσφύγων στα 6 Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης και στα 35 Κέντρα Φιλοξενίας παραμένουν ανεμβολίαστοι!!
Αντί για την ενίσχυση των δημόσιων μονάδων υγείας και πρόνοιας με επείγουσες προσλήψεις και μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, «στοχοποιούνται» οι εργαζόμενοι που για 17 ολόκληρους μήνες – μέσα σε επικίνδυνες συνθήκες – δίνανε τη μάχη για την αντιμετώπιση της επιδημίας και συνολικά για την υγεία των λαϊκών οικογενειών.
Ωστόσο, η καθιέρωση υποχρεωτικότητας δεν μπορεί να αποτελεί αφορμή για παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων και για ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής σε βάρος των εργαζομένων.
Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού θα μπορούσε να εξεταστεί μόνο για συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζομένων και με αυστηρές προϋποθέσεις που θα τις διασφάλιζε ένα αναβαθμισμένο δημόσιο σύστημα υγείας και όχι να αξιοποιείται για την ενίσχυση του κοινωνικού αυτοματισμού και διώξεων σε βάρος των εργαζομένων ,ακόμα και απολύσεων.
Είναι τουλάχιστον προκλητικές οι νομοθετήσεις και οι νουθεσίες για την υποχρεωτικότητα , γιατί φανερώνουν την κυβερνητική υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
Είναι εξοργιστικό να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι δήθεν εξάντλησε τα μέτρα ενημέρωσης των εργαζομένων στις μονάδες υγείας και πρόνοιας και να αναγκάζεται να προβεί σε υποχρεωτικότητα για να προστατέψει την κοινωνία , ενώ η αλήθεια είναι ότι σε ελάχιστες μονάδες έγινε προσπάθεια ενημέρωσης για την αναγκαιότητα του εμβολιασμού και απαντήθηκαν τυχόν απορίες ή και ενδοιασμοί.
Την ίδια στιγμή οι κυβερνητικές παλινωδίες, αντιφατικές τοποθετήσεις, η «ασυδοσία» επιδοτούμενων μάλιστα ΜΜΕ να παρουσιάζουν άλλοτε διογκωμένα, άλλοτε υποβαθμισμένα, άλλοτε επιλεκτικά, άλλοτε διαστρεβλωμένα κλπ επιστημονικά δεδομένα, φαινόμενα και απόψεις-εκτιμήσεις, ανάλογα με την εκάστοτε κυβερνητική ρητορική και τα αντικρουόμενα οικονομικά συμφέροντα στην αγορά (πχ μάσκες, εμβόλια κ.α.), αναπαρήγαγαν τον φόβο και τη διστακτικότητα που είναι αναμενόμενο να υπάρχει σε ένα τμήμα των εργαζομένων.
Ενάμιση χρόνο τώρα αντί να γίνουν προσλήψεις γιατρών Εργασίας για να αξιοποιηθούν για την ενημέρωση, τον προληπτικό έλεγχο και την μετεμβολιαστική παρακολούθηση των εργαζομένων , καθώς και για τη λήψη των αναγκαίων μέτρων προστασίας της υγείας και ασφάλειας, η κυβέρνηση επέβαλε μόνο την ¨υποχρέωση επίδειξη της εμβολιαστικής κατάστασης των εργαζομένων¨ συνολικά στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Η πρόσφατη πείρα των αγώνων ενάντια στην πανδημία, τα αιτήματα διεκδίκησης για μέτρα προστασίας και οι δυνατότητες που αναδείχτηκαν, να αξιοποιηθούν και να τροφοδοτήσουν την κλιμάκωση των αγώνων στο επόμενο διάστημα.
Η ανάγκη για μαζικό οργανωμένο εμβολιασμό απαιτεί ενίσχυση της ΠΦΥ με μόνιμο προσωπικό, υποδομές και εξοπλισμό. Απαιτεί ανάπτυξη ικανού αριθμού εμβολιαστικών κέντρων (αποκλειστικά στα πλαίσια της ΠΦΥ) και στελέχωσή τους με νέες προσλήψεις και όχι με μετακινήσεις και υπερωρίες του ήδη υπηρετούντος ελλιπούς προσωπικού.
Απαιτεί έγκαιρη προμήθεια όλων των απαραίτητων ασφαλών και αποτελεσματικών εμβολίων.
Εμβολιαζόμαστε μαζικά, θωρακιζόμαστε απέναντι στην πολιτική και τα πρωτόκολλα διάδοσης του ιού.
Αγωνιζόμαστε για ένα καθολικό πρόγραμμα δωρεάν εμβολιασμού, με οργάνωση της ενημέρωσης και της φαρμακοεπαγρύπνησης.
Απορρίπτουμε όμως τον εκφοβισμό και τη στοχοποίηση των υγειονομικών, που δίνουν με αυταπάρνηση τη μάχη δουλεύοντας σε συνθήκες αυξημένης εντατικοποίησης.
Οι μαχόμενοι υγειονομικοί μαζί με τους εργαζόμενους, το λαό, δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε να είμαστε όρθιοι για να εναντιωθούμε στην απαράδεκτη τροπολογία για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό και απέναντι στην πολιτική που βλάπτει την υγεία μας και την ζωή του λαού. Αυτό είμαστε αποφασισμένοι να πράξουμε.
ΜΠΑΚΑΣΗ ΒΑΣΩ, Περιφερειακή Σύμβουλος με την ¨Λαϊκή Συσπείρωση¨ Θεσσαλίας, εργαζόμενη Νοσηλεύτρια στο Γ.Νοσοκομείο Τρικάλων.