Άρης Δίπλας: Οι μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν…

Είναι ευρέως γνωστό πως η χώρα έχει εισέλθει σε μια διαδικασία αβέβαιης επαναδιαπραγμάτευσης του δημοσίου χρέους.

Είναι ευρέως γνωστό πως η χώρα έχει εισέλθει σε μια διαδικασία αβέβαιης επαναδιαπραγμάτευσης του δημοσίου χρέους.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αφού έχει «απεμπολήσει» μονομερείς ενέργειες, (κατάργηση μνημονίων, διαγραφή χρεών και εγκατάλειψη της ευρωζώνης), έχει αποδυθεί σε έναν άνευ προηγουμένου διπλωματικό αγώνα, για να προλάβει τις κρίσιμες για την οικονομία ημερομηνίες, προκειμένου να επιτευχθεί μια συμφωνία. Μια συμφωνία, όπου θα λαμβάνει υπ όψιν τις κυβερνητικές προσδοκίες, για κατάργηση της λιτότητας και ελάφρυνσης του δημοσίου χρέους.

Μετά τις ανεδαφικές προεκλογικές εξαγγελίες, η κυβέρνηση καλείται να «προσγειωθεί» στον πραγματικό κόσμο, να επιστρέψει στον ωμό ρεαλισμό. Ασχέτως αν επιτευχθεί, σύντομα ευελπιστούμε, μια βιώσιμη και επωφελής για τη χώρα συμφωνία «γέφυρα», ένα νέο πρόγραμμα, ή όπως αλλιώς μετονομαστεί, (βλέπε νέο μνημόνιο), με τους διεθνείς εταίρους- θεσμούς, Ε.Κ.Τ., Ε.Ε., Δ.Ν.Τ., (βλέπε τρόικα), παραμένει αδήριτη η ανάγκη για μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμό της Ελληνικής οικονομίας. Μεταρρυθμίσεις που θα έπρεπε να έχουν ήδη γίνει, από τις πρώτες κιόλας μέρες προσχώρησης της Ελλάδος στην οικονομική νομισματική ένωση και κατά συνέπεια στην υιοθέτηση του ευρώ.

Γιατί ενώ είναι αδιαπραγμάτευτη και αδιαμφισβήτητη η θέση μας για παραμονή στους κόλπους της Ε.Ε. και στην ευρωζώνη, ταυτόχρονα όπως γνωρίζουν οι ειδήμονες των οικονομικών, θα έπρεπε να συνοδευτεί από μια σειρά αλλαγών προκειμένου η Ελληνική οικονομία να προσαρμοστεί τάχιστα στο νέο οικονομικό περιβάλλον και να εξαλείψει τους όποιους κινδύνους θα διέτρεχε από τη χρήση ή μάλλον την κατάχρηση του κοινού νομίσματος. Δεν θα αναφερθώ διεξοδικότερα στους κινδύνους που απέρρεαν για την Ελληνική οικονομία από το ενιαίο νόμισμα, δεν είναι της παρούσης. Επιβάλλεται όμως να θυμηθούμε ποιες διαρθρωτικές αλλαγές δεν κάναμε από μόνοι μας και οδηγηθήκαμε έως εδώ, ποιες μας πρότειναν οι εταίροι μέσα από συμφωνίες-μνημόνια και δεν υλοποιήθηκαν ποτέ από τις προγενέστερες κυβερνήσεις ή για να ακριβολογούμε, υλοποιήθηκαν ελάχιστες με στρεβλό και αναποτελεσματικό τρόπο και ποιες δυστυχώς ακόμη εκκρεμούν.

Για να βγούμε λοιπόν απ’ αυτό το σπιράλ ύφεσης και στασιμότητας στο οποίο έχει περιέλθει η Ελληνική οικονομία οριστικά και αμετάκλητα, χωρίς να διακυβεύεται το μέλλον μας και η παραμονή στην ευρωζώνη, η νέα κυβέρνηση καλείται να δημιουργήσει συνθήκες ευνοϊκές για την ανάταξη της οικονομίας και την επίτευξη πραγματικής σύγκλισης. Προτείνεται λοιπόν, μια πολιτική αναπόφευκτης και απαρέγκλιτης δημοσιονομικής προσαρμογής και παράλληλα η χάραξη και άσκηση μιας αποτελεσματικής πολιτικής διαρθρωτικών αλλαγών που θα δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την επίτευξη μακροχρόνιας και αυτοτροφοδοτούμενης οικονομικής ανάπτυξης, όπως:

(1) η κατάργηση των μονοπωλίων, η προώθηση του ανταγωνισμού στις αγορές αγαθών και υπηρεσιών και η ταυτόχρονη δημιουργία ανεξάρτητων εποπτικών αρχών για να διαφυλάγουν απρόσκοπτα την ανταγωνιστική λειτουργία των αγορών αυτών,

(2) η προσαρμογή του θεσμικού πλαισίου που διέπει την αγορά εργασίας προς μια κατεύθυνση μεγαλύτερης ευελιξίας αποβλέποντας στην μείωση του φυσικού ποσοστού ανεργίας,

(3) η εισαγωγή αντικειμενικής και αδιάβλητης αξιολόγησης, καθώς επίσης και ενός συστήματος αμοιβών-κινήτρων συνδεδεμένο με την παραγωγικότητα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα της οικονομίας,

(4) η ενοποίηση των πολυάριθμων κλαδικών εργατικών και επαγγελματικών ενώσεων σε ευρύτερες εθνικές ενώσεις, με σκοπό την μείωση της πληθωριστικής πίεσης που καθίσταται δυνατή μέσω μισθολογικών διαπραγματεύσεων κλαδικού χαρακτήρα,

(5) ο εκσυγχρονισμός του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού συστήματος, με τελικό στόχο την εξασφάλιση της βιωσιμότητάς του,

(6) η απλοποίηση του φορολογικού συστήματος και ανάλογα με τις δημοσιονομικές συνθήκες, η σταδιακή μείωση της φορολογίας φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων,

(7) η συρρίκνωση στα όρια του εφικτού του δημοσίου τομέα και ο εξορθολογισμός των δημοσίων δαπανών και της εφαρμογής στον τομέα αυτό εισοδηματικής πολιτικής συμβατής με τις δυνατότητες της οικονομίας και ικανής να προσελκύει αποδοτικά στελέχη που θα είναι σε θέση να βελτιώσουν την ποιότητα των παρεχομένων δημοσίων υπηρεσιών,

(8) οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται σε τομείς ιδιωτικής δραστηριότητας και η διακοπή της λειτουργίας μακροχρόνια ζημιογόνων δημοσίων επιχειρήσεων που συντελούν στην διατήρηση του δημοσίου χρέους σε υψηλά επίπεδα,

(9) η εξάλειψη των γραφειοκρατικών διαδικασιών και των φαινομένων διαφθοράς που λειτουργούν ως αντικίνητρα στην προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων,

(10) η περαιτέρω αναβάθμιση των δημοσίων υποδομών καθώς επίσης και του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας, μέσω του εκσυγχρονισμού του εκπαιδευτικού συστήματος.

Οι αλλαγές αυτές θα συνοδευθούν αναπόφευκτα από κάποιο βραχυπρόθεσμο κόστος προσαρμογής. Η εναλλακτική επιλογή της διατήρησης του σημερινού status quo εμπεριέχει υψηλότερο οικονομικό και κοινωνικό κόστος, κυρίως για τα πιο αδύνατα οικονομικά, κοινωνικά στρώματα που πλήττονται περισσότερο από τα υπόλοιπα σε περιόδους υψηλής ανεργίας και χαμηλής οικονομικής δραστηριότητας. Υπό τις τρέχουσες συνθήκες, οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι μονόδρομος.

Αποτελούν την πλέον αξιόπιστη μακροπρόθεσμη οικονομική στρατηγική που θα επιτρέψει στη χώρα και την κοινωνία εν γένει, να καρπωθεί πέρα από τα αναμφισβήτητα πολιτικά και τα οικονομικά δυνητικά οφέλη που προσφέρει η ένταξη της Ελλάδας στο κοινό νόμισμα.

Άρης Δίπλας
Περιφερειακός Συντονιστής του Ποταμιού, Ν. Τρικάλων.