Απέσπασε 2 βραβεία «Ο Μανάβης» του Τρικαλινού Σκηνοθέτη Δ. Κουτσιαμπασάκου

Το ντοκιμαντέρ του Τρικαλινού σκηνοθέτη Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου “Ο Μανάβης” τιμήθηκε με 2 τα μεγάλα βραβεία στο 7ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας.

• 1ο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας
• Βραβείο Σκηνοθεσίας

Στο φεστιβάλ συμμετείχαν πάνω από 75 ελληνικές ταινίες ντοκιμαντέρ που αντιπροσωπεύουν ολόκληρη την ελληνική παραγωγή του 2012-2013.

Κριτική παρουσίαση
Στέφανος Νταλάσης

Οι άνθρωποι η φύση και το περιβάλλον, η απομόνωση η μοναξιά και η επικοινωνία, η φτώχια και η ανέχεια, η μιζέρια και το μεγαλείο των ανθρώπων της απομονωμένης Ελλάδας, η γραφικότητα και η αυθεντικότητα, η δύναμη των ανθρώπων και η αδυναμία τους, το καλαμπούρι και η στεναχώρια τους, η απουσία ή έστω η ελάχιστη φροντίδα της πολιτείας, εναλλάσσονται δυναμικά μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, εποχή με εποχή στην κινηματογραφική περιπλάνηση του φακού.

Με ευαισθησία ο Σκηνοθέτης παρακολουθεί την πορεία και ιστορία της ορεινής Ελλάδος στο τώρα, στο σήμερα, που είναι ίδια με το χθες, πού είναι στη ίδια εγκατάλειψη εδώ και δεκαετίες. Των ανθρώπων που βρέθηκαν και η ανάγκη τους έκανε τους (ή και επέλεξαν με τη θέλησή τους) να μείνουν σ’ ένα φαινομενικά άγονο και αντιπαραγωγικό τόπο. Τα πρόσωπα συνθέτουν το πάζλ της σύγχρονης απομονωμένης Ελλάδος. Δεν φαίνεται να φυλάττουν Θερμοπύλες. Δεν είναι πρόσωπα ηρωικά. Μοιάζουν όμως και είναι οικεία.

Η γυναικεία παρουσία είναι κυρίαρχη και καταλυτική. Φιγούρες έντονες και χαρακτηριστικές. Θυμίζουν προγονικές μορφές: είναι τα χαρακτηριστικά πρόσωπα της ελληνίδας γιαγιάς. Συνεχίζουν την παρουσία και πορεία τους, την μάχη της επιβίωσης με ελάχιστα μέσα, όπως ακριβώς εδώ και εκατοντάδες χρόνια οι προγονοί τους.

Δεν ξέρω από πια μεριά, από πια γωνία μπορεί να δει κάνεις αυτή την ταινία, αυτό το «road movie». Θα ήταν άδικό να κυριαρχήσει η γραφικότητα των ανθρώπων και του θέαση του τοπίου. Σίγουρα η πιο επώδυνη ματιά είναι η αλήθεια των ανθρώπων της ταινίας, πού μοιάζει με την πορεία της Ελλάδος από το χτες στο σήμερα και ίσως στο αύριο.

Η ταινία γυρισμένη στην ορεινή Πίνδο, έχει έντονα το στοιχείο της περιοχής αλλά αφορά παρόμοιους τόπους και ανθρώπους σ’ όλη την οικούμενη. Πολύ σοφά ο Κουτσιαμπασιάκος επιστρέφει στο γενέθλιο τόπο. Του δίνει δύναμη και ενέργεια να συνθέτει και να δημιουργεί ταινίες αισθητικά άρτιες αλλά το σημαντικότερο: που καταγράφουν με ευαισθησία και ρεαλισμό τη κοινωνική μας πραγματικότητα. Δεν προτείνει μαγικές λύσεις ούτε δημιουργεί λυτρωτικά φινάλε. Πλησιάζει με σεβασμό κι αγάπη τους ανθρώπους και τους αφήνει να μιλήσουν απέριττα και ουσιαστικά. Κι αυτό είναι το χάρισμά του και ταυτόχρονα η αλήθεια των ανθρώπων της ταινίας.

Στέφανος Νταλάσης
Καλλιτεχνικός Δ/ντής-Σκηνοθέτης.