ΤΑΣΟΣ ΙΣΑΑΚ,ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΟΛΩΜΟΥ-ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ.

Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού, το τελευταίο ηρωικό δίδυμο της κυπριακής ελευθερίας. Δύο νέοι που θυσίασαν τη ζωή τους και αναδείχθηκαν σε πρότυπο αρετής. Δύο άνθρωποι απλοί που τους έδενε η συγγένεια και η στοργή του Τάσου προς το Σολωμό. Δύο νέοι που μέχρι τότε πορεύονταν ταπεινά και αθόρυβα μέσα στην τοπική κοινωνία του Παραλιμνίου. Αυτούς διάλεξε η δόξα να τους σηκώσει στα φτερά της εκείνο το πικρό καλοκαίρι του 1996. Με την αυτοθυσία και τη γενναιότητά τους ήρθαν να γράψουν μια ακόμη λαμπρή σελίδα στην ιστορία του τόπου μας. Συνέχισαν την μακριά παράδοση αυτών που πολεμούν για λευτεριά δίχως σπαθιά και σφαιρες, με όπλα μόνο την πίστη στο δίκαιο και την επιθυμία της ελευθερίας. Εκείνο το απόγευμα της μαύρης Κυριακής 11 του Αυγούστου, ο Τάσος Ισαάκ ξαπλωμένος και ματωμένος δίπλα στο συρματόπλεγμα έγινε σύμβολο ενός λαού που του αρνούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, έγινε πρότυπο αντρειοσύνης και αγώνα. Το πανελλήνιο συγκλονισμένο γονάτισε μπροστά στο σεπτό του σώμα. Η κηδεία του, την Τετάρτη 16 Αυγούστου, έγινε μέσα σε κλίμα εθνικής κατάνυξης αλλά και οργής για το άδικο. Πριν ακόμη στεγνώσει το αίμα στον τόπο της θυσίας του, μόλις το χώμα κάλυψε το νεκρό του σώμα, μια ομάδα φίλων του θέλησε να καταθέσει στεφάνι πάνω στο ματωμένο συρματόπλεγμα. Μαζί τους ο εικοσιεξάχρονος εξάδελφός του Σολωμός Σολωμού, Παραλιμνίτης, πρόσφυγας στο ίδιο του το χωριό, αφού μέχρι το 1974 έμενε στην Αμμόχωστο. Ένας τύπος μοναχικός που τον έδενε μια σχέση στοργής και προστασίας από τον Τάσο Ισαάκ. Ο Σολωμός δεν είχε ίσως ακούσει ποτέ για τον Απόστολο Σάντα και το Μανώλη Γλέζο, τους δύο νεαρούς φοιτητές που είχαν γίνει σύμβολο της ελληνικής αντίστασης κατεβάζοντας από τον ιστό της σκλαβωμένης Ακρόπολης τη γερμανική σβάστικα. Δεν είχε διαβάσει τους στίχους του Ελύτη από «Το Αξιον εστί»… Ο Σολωμός Σολωμού μπορεί να μην ήξερε από ποίηση και ιστορία. Έγραψε όμως τη δική του ιστορία, πάνω στον ιστό της σημαίας του κατακτητή. Είχε θάψει ένα αγαπημένο φίλο, η οργή τον έπνιγε, αλλά δεν ήθελε εκδίκηση ή άλλο αίμα. Δεν πήρε όπλο μαζί του, δεν πετούσε πέτρες, κανένα δεν ήθελε να πληγώσει. Τον βασάνιζε η τουρκική σημαία στον ιστό του κατοχικού φυλακίου. Τούτη η σημαία ήταν σύμβολο της βίας, του διαχωρισμού, του θανάτου. Άναψε το τελευταίο του τσιγάρο κι άρχισε να τρέχει προς το φυλάκιο. «Πού πας βρέ …, θα σε σκοτώσουν», ακούστηκε πίσω του η φωνή του κινηματογραφιστή του Ρώυτερ Γιάννη Κολιγλιάτη. Σαν αίλουρος σκαρφάλωσε στον ιστό. Ανέβαινε αργα με το τσιγάρο στα χείλη. Μαζί του ανέβαινε η περηφάνια του κυπριακού λαού. Ο κινηματογραφιστής του Ρώυτερ σήκωσε το φακό του και άρχισε να αποθανατίζει. Αποτύπωνε μια μοναδική στιγμή. Ξαφνικά ο Σολωμός έκλινε το κεφάλι. Από το απέναντι τουρκικό φυλάκιο είχε δοθεί η εντολή «σκοτώστε τον». Μια σφαίρα διαπέρασε το λαιμό του. Έφυγε να συναντήσει τον Τάσο για να του μεταφέρει το μήνυμα πως άμα χρειαστεί, χιλιάδες νέοι μπορούν να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Ας είναι η μνήμη τους αιωνία.