Μαγδα Θεοδώρου – Η Καλαμπακιώτισσα καλλιτέχνης

Την συμπολίτισσά μας κα Μαγδαλινή Θεοδώρου συνάντησε πριν λίγο καιρό η συνεργάτης του kalabakacity.gr Χριστίνα Κανάτα

Την συμπολίτισσά μας κα Μαγδαλινή Θεοδώρου συνάντησε πριν λίγο καιρό η συνεργάτης του kalabakacity.gr Χριστίνα Κανάτα και μας μεταφέρει σχετικά με την ενασχόληση της με την τέχνη.

Η κα Μάγδα Θεοδώρου είπε στην Χριστίνα Κανάτα:

«Γεννήθηκα στην Καλαμπάκα το 1956. Πρόλαβα τους μεταξοσκώληκες, τις μουριές, τα αμπέλια και τις βρύσες με τα κρύα τα νερά. Τις καντάδες τα βράδια και τα γιορτινά σουαρέ στα μεγάλα δωμάτια των σπιτιών. Άκουσα τον κούκο την άνοιξη και τον γκιώνη το καλοκαίρι τις νύχτες του λίβα. Σκαρφάλωσα στις πέτρες και προσευχήθηκα στις παμπάλαιες εκκλησίες.

Είμαι καθηγήτρια φυσικής αγωγής. Επέλεξα αυτό το αντικείμενο για να μελετήσω κυρίως τη δραματοποιημένη κίνηση- χοροθέατρο. Δίδαξα για 21 χρόνια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ασχολήθηκα ιδιαίτερα με τους μαθητές μου οργανώνοντας ομάδες θεατρικές, εικαστικές, βιβλίου, χορού. Δραστηριότητες που βραβεύτηκαν σε αντίστοιχα φεστιβάλ.
Συνεργάστηκα εκτός σχολείου, με τη θεατρική ομάδα του Πανδημοκρατικού Συλλόγου Γυναικών (αφίσα, στίχο, σκηνικά).

Στον έντεχνο μουσικό χώρο μελοποιήθηκαν κάποιοι από τους στίχους μου και φιλοτέχνησα το εξώφυλλο ενός δίσκου.

Παρακολούθησα συντήρηση αρχαιοτήτων στο εργαστήρι του κ. Παππά και εργάστηκα εθελοντικά σε χώρους ανασκαφής (Όλυνθος, Τορώνη, Δίον).
Δασκάλα μου στα εικαστικά, υπήρξε η Φανή Καλογιαννίδου, της οποίας η αμεσότητα, η ειλικρίνεια και η έλλειψη επιτήδευσης ενσωματώθηκαν και «χωνεύτηκαν» στη δική μου έκφραση.

Αφήνοντας την εκπαίδευση έστησα έναν προσωπικό χώρο- στούντιο, εργαστήριο. Εδώ, συναντιόμαστε, ειδικοί και μη, ανταλλάσοντας απόψεις ανάμεσα σε χρώματα και τελάρα. Εδώ μια φορά την εβδομάδα, έρχονται παιδάκια που αγγίζουν, δοκιμάζουν, παίζουν, εξοικειώνονται κι ενημερώνονται.

Η πρώτη ατομική «έκθεση» ήταν καράβια κατασκευασμένα στη φύση κι από τη φύση, με υλικά που ξέβραζε το κύμα. Κάθε καλοκαίρι, τα καράβια κούρνιαζαν σε βράχους και σε κολπίσκους της περιοχής. Μια άλλη προτροπή για τους περαστικούς να φροντίζουν την παραλία. Αυτή η αυθόρμητη εικαστική παρέμβαση ήταν η αφορμή να μου προτείνει η κα Μπαλτά την πρώτη επίσημη συνεργασία με την Gallery Anny Balta (Θεσσαλονίκη).
Έκτοτε «εξετέθην» πολλάκις σε ανάλογους χώρους.

Σημαντικό κομμάτι της δουλειάς μου αφορά το αείζωον, αυτό που ζει για πάντα.
Είναι η σειρά με απολιθώματα (ψάρια, ιππόκαμποι, φύλλα κ.α), γλυπτική με μέταλλο και χρώμα. Το μέταλλο είναι κασσίτερος (ευγενές μέταλλο μετά το χρυσό). Τα χρώματα είναι ακρυλικά, σκόνες γης και κάρβουνα.

Η θεματολογία γεννιέται αυθόρμητα, συνομιλώντας με μένα και αποτυπώνοντας την ψυχή μου, συνάρτηση ποίησης, τραγικού και απόλυτου. Το τρίπτυχο αυτό είναι κάτι σαν εσωτερικός καλπασμός που ελευθερώνεται με την καταγραφή της αισθητικής συνείδησης, της ιδέας, της έκλαμψης. Η ιστορία και η συμπαντική μνήμη διαμορφώνουν ,κυρίως, το αισθητικό συνειδησιακό πλαίσιο. Η στιγμή της έκλαμψης είναι η στιγμιαία κατάκτηση της αλήθειας. Βαθειά γνώση της ζωής και συμφιλίωση με το θάνατο. Η καταγραφή της αισθητικής συνείδησης είναι ηθική διαδικασία και απαιτεί ειλικρίνεια και εσωτερική ελευθερία. Είναι η στιγμή που ο εκφραστής της ιδέας-τέχνης κάνει την ασύνειδη έξοδο από το μοναχικό μονοπάτι και «καθαρός» συμμετέχει στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Κομβικό σημείο της επαφής μου με το προσωπικό «συνειδέναι» είναι το μηδέν.

Ξεκινώ συνθετικά και επιστρέφω αφαιρετικά. Το ζητούμενο είναι πάντα η ελευθερία, η απλότητα, η κάθαρση, η αυτογνωσία.

Πιστεύω στον φυσικό, ηθικό άνθρωπο και στην ερωτική προσέγγιση των στιγμών και των σημείων. Είμαι ανοιχτή στα μηνύματα και αφήνομαι στη ροή και στο τυχαίο. Λατρεύω το ελληνικό φως, τον ελληνικό ορίζοντα, την κυκλαδική και μινωική τέχνη, τους Έλληνες ποιητές, πεζογράφους, συνθέτες.

Αγαπώ ιδιαίτερα τη σκηνογραφική έκφραση του Βέτα και την κινηματογραφική ποίηση του Αγγελόπουλου».

ΕΚΘΕΣΕΙΣ

2004 ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ, Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο- Ατομική
2004 ΑΘΗΝΑ, Γαλλικό Ινστιτούτο- ομαδική (ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΌΣ)
2004 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης- ομαδική
2003 ΚΑΛΑΜΠΑΚΑ, Δήμος Καλαμπάκας – ομαδική
2001 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Παράλληλος-ατομική
2000 ΣΚΟΠΕΛΟΣ, Πλουμιστή- ομαδική
2000 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, CHEZ JEAN- ατομική
2000 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Γενί Χαμάμ- ατομική
1999 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Anny Balta Gallery-ομαδική
1999 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Νομαρχία Θεσσαλονίκης-ομαδική
1999 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, CHEZ JEAN- ατομική
1999 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Anny Balta Gallery- ατομική
1997 ΓΑΛΑΞΙΔΙ, Χώρος Τέχνης Πεταλός του Σ. Πετρόπουλου-ατομική
1996 ΧΟΡΤΙΑΤΗΣ , Ουτοπία- ατομική
1995 ΧΟΡΤΙΑΤΗΣ , Ουτοπία- ατομική
1994 ΚΑΛΑΜΠΑΚΑ, Αίθουσα Τέχνης- ομαδική

Και λίγα λόγια για το έργο της κας Μαγδας Θεοδώρου.

Ό, τι αρχικά εντυπωσιάζει στο έργο της Μάγδας είναι η σχέση της με τα υλικά : ξύλο, πανί, πέτρα, γυαλί, μέταλλο, χρώμα, συνδυάζονται, μεταμορφώνονται και μετουσιώνονται σε εικαστική σύνθεση.
Η έντονη καθοριστική και αμφίδρομη σχέση της με τη φύση, καθοδηγεί το χέρι της να τα χρησιμοποιεί με σεβασμό, ευαισθησία, αρμονία και αυστηρότητα. Οι μορφές και οι φόρμες, της ίδιας αυτής φύσης, επικρατούν και επιβάλλονται σε πολλά από τα έργα της. Επιλεκτικά.
Γιατί η Μάγδα απομονώνει κι ανακαλύπτει ό,τι δεν είναι απλώς ένα σχήμα αλλά ένα συνταίριασμα στοιχείων:
Ο ιππόκαμπος, με μια αξιοπρόσεκτη ιδιαιτερότητα στην ιδεογραφική του μορφή αλλά και στα βιολογικά του στοιχεία (πιστός ερωτικός σύντροφος, με το αρσενικό να κυοφορεί και να γεννάει) ακροβατεί ανάμεσα σε διαφορετικά είδη με μια στάση περηφάνιας και μοναχικότητας.
Τα ψάρια, με το αρμονικό κι απόλυτα συμμετρικό σχήμα τους κι εκείνη την κίνηση που τους επιτρέπει να «ρέουν» και να ελίσσονται. Τόσο δυνατά και τόσο ευάλωτα.
Τα δέντρα, τα φύλλα, με την απεριόριστη χρωματική και σχηματική κλίμακα, φθαρτά και άφθαρτα, εύθραυστα και παντοτινά.
Και η Μάγδα επιλέγει να τα απεικονίσει σε μορφή απολιθώματος. Γιατί έτσι αντέχουν στο χρόνο. Γιατί αυτό που απομένει, η οστεική τους δομή, αποτελεί τη βάση, την ουσία και την προϋπόθεση της ύπαρξής τους. Γιατί έτσι συνδέονται το πριν, το τώρα και το μετά.
Το θέμα δουλεύεται και ξανά και ξανά. Το σχήμα ελευθερώνεται, ξεφεύγει, συνδυάζεται. Η Μάγδα εκφράζει και εκφράζεται. Τη σχέση της με τον άνθρωπο, με τον εαυτό της, τις εμπειρίες, τα συναισθήματα.
Οι παλιοί καθρέφτες, υπηρέτες συχνά της ανθρώπινης ματαιοδοξίας ,αποτύπωσαν και αποτυπώνουν μνήμες , στιγμές, εκφράσεις και είδωλα, φευγαλέα, επαναλαμβανόμενα, διαφορετικά. Ανθρώπινες ζωές.
Τα άλογα, τα ψάρια, οι σβούρες, τα σπίτια, οι χαρταετοί, το κορίτσι στην κούνια, το χρώμα, το άσπρο- μαύρο, είναι η αφαίρεση και η σύνθεση της Μάγδας. Είναι η στάση ζωής της, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της και τους άλλους, το τυχαίο και το σκόπιμο, την ποίηση, τη μουσική, το απόλυτο και το ρευστό.
Η σύνθεση και η δομή πότε συμπιεσμένη, πότε ανάλαφρη και ανυψωτική. Το χρώμα πότε έντονο, εκτυφλωτικό, πότε αγγίζοντας το απόλυτο μαύρο .Η αρμονία πότε τιθασευμένη, πότε άναρχη. Ποτέ όμως αδιάφορη.
Η Μάγδα «επικοινωνεί» με το θεατή του έργου της.