Καθώς η σχολική χρονιά πλησιάζει προς το τέλος της, τέτοια εποχή πολλοί εκπαιδευτικοί (προφανώς υπάρχουν και αμέτοχοι – λίγοι) , βρίσκονται σε συνεχή διαβούλευση μεταξύ τους για το τι πήγε σωστά ή λάθος στην ακολουθούμενη εκπαιδευτική διαδικασία, αν μαθητές και μαθήτριες θα αντιμετωπίσουν με επάρκεια τις προαγωγικές, απολυτήριες ή και πανελλήνιες εξετάσεις, αν η φοίτηση ήταν επαρκής, αν έχουν ανυπέρβλητα προβλήματα με απουσίες κατά τη διάρκεια του έτους, αν είχαν συμμέτοχους σε όλη αυτή την εκπαιδευτική πορεία το σύνολο των γονέων και κηδεμόνων.
Δυστυχώς η κατάληξη της διαβούλευσης οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τα τεκταινόμενα στην αυλή του σχολείου, στις αίθουσες στην εκπαιδευτική διαδικασία, στον τρόπο συμπεριφοράς και διαχείρισης των όποιων προβλημάτων σε εκδρομές και εξωσχολικές δραστηριότητες κρύβει μια διογκούμενη «αδιαφορία» και γονική απαξία μεταξύ παιδιών και γονέων από τη μια και σχολείου και διδακτικού προσωπικού από την άλλη.
Γονείς θεωρούν υποχρέωση της εκπαιδευτικής κοινότητας να διοργανώνονται εκδρομές, στις οποίες ο/η συνοδός εκπαιδευτικός είναι πλήρως ακάλυπτος για τις τυχόν παραβατικές συμπεριφορές των παιδιών, αφού η γονική επιμέλεια «μεταβιβάζεται» για τις ημέρες της εκδρομής στον υπεύθυνο/η καθηγητή/τρια και είναι νομικά υπεύθυνος για το όποιο νεανικό παράπτωμα του παιδιού, ακόμη και με την αυτόφωρη διαδικασία. Αν δε τυχόν υπάρξει αποκλίνουσα συμπεριφορά, δεν προσπαθούν να ενσκήψουν στο πρόβλημα ώστε να βρεθεί η βέλτιστη για την εκπαιδευτική κοινότητα λύση, αλλά τουναντίον πάντοτε «φταίνε οι άλλοι», βλέποντας μέσα από παραμορφωτικούς παιδαγωγικά καθρέφτες.
Γονείς που ενώ επανειλημμένως το σχολείο τους έχει επιστήσει την προσοχή για τις ώρες προσέλευσης και αποχώρησης των παιδιών (υπάρχουν τεκμήρια στις πλατφόρμες διαχείρισης της σχολικής ζωής που διαχειρίζεται το κάθε σχολείο) κωφεύουν εκκωφαντικά, μέχρι να γιγαντωθεί το πρόβλημα με τις απουσίες, ζητώντας επιτακτικά να λυθεί το θέμα εκ των υστέρων με μη νόμιμους τρόπους. Προφανώς όλοι και όλες αργάζονται αλλά θα ήταν τόσο δύσκολο κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς να κάνουν «έκπληξη» στο παιδί συνοδεύοντάς το μέχρι το σχολείο ή περιμένοντάς το με τη λήξη του σχολικού ωραρίου για ένα «καφέ» να συζητήσουν τι πήγε σωστά ή λάθος εκείνη τη μέρα?
Γονείς ειδικά δημοτικού, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, επικοινωνώντας μεταξύ τους ως νέοι Πιαζέ, θα ασκήσουν «άκριτη» κριτική για τις πολλές ή όχι εργασίες που βάζει ο δάσκαλος στο παιδί, για το αν λέγοντας ο/η δάσκαλος/α «παιδί μου πρόσεχε» με έντονο ύφος ασκεί bulling, με καταγγελτικό λόγο και όχι λόγο συμμέτοχο, συμπληρωματικό, συμβουλευτικό στην όλη προσπάθεια του εκπαιδευτικού.
Γονείς που ενώ έχουν ενδείξεις ή και επισημάνεις και ενημερώσεις ότι το παιδί κινείται στη γκρίζα ζώνη της παραβατικότητας (παλαιά σε δύσκολους καιρούς το σχολείο ενημέρωνε ότι το παιδί ήταν συμπαθών ή μέλος πολιτικών οργανώσεων και ετιμωρείτο γι’ αυτό), ότι στην αυλή του σχολείου εκκολάπτεται ομάδα με στοιχεία «συμμορίας» εκφοβίζοντας, καπνίζοντας, απαξιώνοντας συναδέλφους και ειδικά συναδέλφισες δεν γίνονται συμμέτοχοι των προβληματισμών και της προσπάθειας εξεύρεσης της παιδαγωγικά καλύτερης λύσης, αλλά κουνούν το «δάκτυλο» αφού πάντοτε «φταίει ο άλλος».
Τη χρονιά που πέρασε η Δ/νση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Τρικάλων έτρεξε ένα πρόγραμμα Σχολής Γονέων με ομιλητές/τριες εξαιρετικούς επιστήμονες. Αν μπορεί να βρει κάποιος ένα ψεγάδι ίσως να ήταν η μεγάλη διάρκεια και η απεύθυνση στο σύνολο του πληθυσμού του νομού. Τα νέα προγράμματα ας απευθύνονται σε μικρότερα σύνολα σχολείων παίρνοντας υπόψη χωροταξία και κοινωνικές αναφορές. Αλλά πόσοι και ποιοι γονείς παρακολούθησαν το πρόγραμμα? Αυτοί που μάλλον δεν χρειαζόταν να το παρακολουθήσουν!!!
Ας αποφασίσουμε όλοι ως κοινωνία, εκπαιδευτική κοινότητα και γονείς; «Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε»?
ΥΓ.: Προφανώς υπάρχει και υφίσταται και ανθρωπογεωγραφία εκπαιδευτικών. Θα αναφερθούμε και σε αυτήν…
Βασίλειος Παππάς – Δ/ντης Γυμνασίου.