Συμπληρώνεται ένας χρόνος από το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών που συντάραξε
το Πανελλήνιο και είχε σαν αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο 57 ανθρώπων και
ανέδειξε όλες τις συσσωρευμένες παθογένειες του σιδηρόδρομου στη χώρα μας.
Παθογένειες που οφείλονται στην μεθοδευμένη απαξίωση του τις τελευταίες
δεκαετίες, προς όφελος της οδικής μεταφοράς. Στην Ελλάδα, το ιδιωτικό αυτοκίνητο
αναδείχθηκε σε «φετίχ» και η απαξίωση του σιδηροδρόμου και των άλλων μέσων
σταθερής τροχιάς παρουσιάστηκε σαν «εκσυγχρονισμός»!
Το δυστύχημα αυτό θα έπρεπε λογικά να οδηγήσει σε μια βαθιά και διαχρονική
έρευνα των ευθυνών για την απαξίωση του σιδηρόδρομου στη χώρα μας, αυτού του κατ’ εξοχήν ασφαλούς μέσου μεταφοράς. Τουλάχιστον των ευθυνών των κυβερνήσεων της τελευταίας 50ετίας. Ενεργειών δηλαδή και παραλείψεων που είχαν σαν συνέπεια και αυτό το τραγικό δυστύχημα. Αλλά και να αποτελέσει μία αφορμή για άμεση αύξηση των κρατικών επενδύσεων σε σιδηροδρομικές υποδομές, ώστε να
εκλείψουν τα αίτια που οδήγησαν σ’ αυτήν την υποβάθμιση και να αποκατασταθεί
σταδιακά ο ρόλος που καλείται να διαδραματίσει σήμερα ο σιδηρόδρομος στις
χερσαίες μεταφορές της χώρας. Δυστυχώς δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά, οι δε
έρευνες περί ευθυνών περιορίστηκαν στο ποιος φταίει για την, όντως απαράδεκτη,
καθυστέρηση ολοκλήρωσης της σύμβασης 717/2014.
Ασφαλώς υπάρχουν και σοβαρές προσωπικές ευθύνες για το ατύχημα. Ευθύνες
δηλαδή που βαρύνουν και όλους όσους συνέβαλαν στην πορεία της μοιραίας
αμαξοστοιχίας προς την μετωπική σύγκρουση, κατά παράβαση του «Κανονισμού
Κυκλοφορίας» του Ο.Σ.Ε., η τήρηση του οποίου καθιστά τον σιδηρόδρομο το πλέον
ασφαλές μέσο μεταφοράς. Ευθύνες, όμως τις οποίες θα διερευνήσει η Δικαιοσύνη.
Αλλά, ακόμα και για αυτή την εικόνα της κακής οργάνωσης και της πλημμελούς
λειτουργίας του σιδηρόδρομου ευθύνεται, πέραν ορισμένων προσώπων, και η
Πολιτεία, όλες δηλαδή οι κυβερνήσεις, τουλάχιστον της τελευταίας 50ετίας, που
συνέβαλαν στην απαξίωση του. Διότι η απαξίωση ενός μέσου μεταφοράς έχει, εκτός
των άλλων, σαν αποτέλεσμα και την πλημμελή οργάνωση και λειτουργία, τόσο των
υπηρεσιών, όσο και των εργαζομένων στο μέσο αυτό.
Η ανάδειξη όμως και αυτής της πλευράς των ευθυνών, η οποία εκφεύγει της
αρμοδιότητας της Δικαιοσύνης, είναι η ελάχιστη προσφορά στην μνήμη όλων αυτών
που έχασαν τη ζωή τους σ’ αυτό το απαράδεκτο δυστύχημα, γιατί στην
πραγματικότητα αποτελούν το κύριο αίτιο του δυστυχήματος αυτού.
Με εκτίμηση
Για το Δ.Σ. του «Συλλόγου των Φίλων του Σιδηροδρόμου».
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ . Ο Γ.Γ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Π. Ράλλης . – Φ. Λυκομήτρος