Αγανακτώ – Γράφει η Άννα Μαρία Καλοστύπη

«NA ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ, ΝΑ ΛΕΣ ΕΓΩ ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΟΥ ΕΧΩ ΧΡΕΟΣ Ν΄ΑΛΛΑΞΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΑΝ ΔΕΝ ΣΩΘΕΙ…ΕΓΩ ΘΑ ΦΤΑΙΩ» Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ.

«NA ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ, ΝΑ ΛΕΣ ΕΓΩ ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΟΥ ΕΧΩ ΧΡΕΟΣ Ν΄ΑΛΛΑΞΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΑΝ ΔΕΝ ΣΩΘΕΙ…ΕΓΩ ΘΑ ΦΤΑΙΩ» Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ.

Με αυτή την αξιόλογα εύστροφη φράση του Ν.Καζαντζάκη επιλέγω αυτή την φορά να ξεκινήσω το άρθρο μου και θα σας εξηγήσει το γιατί στην συνέχεια.

Μέχρι χτες η παραμικρή σας κίνηση έφερε την υπογραφή σας. Εσείς είχατε τον κεντρικό ρόλο στην καθημερινή σκηνή της ζωής, εσείς λογοδοτούσατε για κάθε σας πράξη, εσείς αναλαμβάνατε τις ευθύνες των πράξεών σας, των επιλογών σας, εσείς αποδεχόσασταν τα λάθη σας, εσείς οραματιζόσασταν το αύριο μαζί με την οικογένειά σας, τους φίλους σας, τους δικούς σας ανθρώπους βρε αδερφέ…..

Τελευταία όμως, και λόγω των κοινωνικοπολιτικοοικονομικών αλλαγών, λόγω της ΚΡΙΣΗΣ, έχετε όλο και περισσότερο την αίσθηση ότι αποσύρεστε στο παρασκήνιο της ζωής σας, γίνεσθε θεατές διάφορων κοινωνικοπολιτικών αλλαγών που συμβαίνουν καθημερινά γύρω σας. Άλλοι αποφασίζουν και υπογράφουν για εσάς, χωρίς καν να λογοδοτούν για τις πράξεις τους, απλά, «για να μπορέσουμε να παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση(!!!)», «για ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας» και τέτοιου είδους σαχλαμάρες.

Χαμένοι στην καθημερινότητα, με ανεβασμένους αρκετά τους δείκτες άγχους, στρές, αβεβαιότητος, δεν αντιληφθήκατε ότι βουλιάζετε όλο και περισσότερο στα προσωπικά σας προβλήματα χάνοντας την κοινωνική σας υπόσταση. Προσπαθήσατε να λύσετε τα προσωπικά σας αδιέξοδα κατά μόνας ξεχνώντας ότι η διέξοδος βρίσκεται στη συνεργασία, στην ανταλλαγή σκέψεων, στη συλλογικότητα. Βυθισμένοι πια στην κατάθλιψη της οικονομικής κρίσης, παρακολουθείτε τους έχοντες και κατέχοντες να εξάγουν τα χρήματά τους στις ελβετικές τράπεζες ποντάροντας στη χρεοκοπία της χώρας ώστε να μπορέσουν να την αγοράσουν κοψοχρονιά.

Κατ΄αυτόν τον τρόπο λοιπόν χάνετε τον βασικό ρόλο που είχατε ως τώρα στην καθημερινή σκηνή της ζωής, παραχωρώντας τη σκηνή στο άγχος, στην αβεβαιότητα, στα οικονομικά προβλήματα, στην έλλειψη εργασίας, στις αυτοκτονίες. Παραχωρώντας με μια λέξη τον βασικό ρόλο της ζωής σας στους ΑΛΛΟΥΣ.

Διάβασα κάπου πως, στην χώρα αυτή πλέον βιώνουμε την απόλυτη ανατροπή:Οι νόρμαλ έχουν τρελαθεί και οι τρελοί λειτουργούν νόρμαλ. Ποιός είναι ο τρελός και ποιός ο λογικός, ποιος ξέρει…

Λένε πως πριν από κάθε ουράνιο τόξο έχει προηγηθεί μια καταιγίδα. Όταν όμως αυτή η καταιγίδα ονομάζεται «κρίση», πως μπορούμε να βοηθήσουμε εμείς τον εαυτό μας ώστε κάποια στιγμή να δούμε επιτέλους το ουράνιο τόξο να βγαίνει? Η απάντηση είναι πολύ απλή: να πάρουμε, έστω και αργά, την ζωή στα χέρια μας. Να ανακτήσουμε τον έλεγχο.

Να μάθουμε να αντιδράμε σε κάτι που δεν μας αρέσει, ή δεν μας βρίσκει σύμφωνους.

Να πιστέψουμε στη προσωπική μας δύναμη, βροντοφωνάζοντας ορθά και ανοιχτά την άποψή μας.

ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΜΕ. Όχι απλά να αγανακτούμε παραδείγματος για τις διαρθρωτικές αλλαγές στον τομέα της εργασίας, θυμώνοντας απλά από τον καναπέ του καθιστικού μας.

ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ υψώνοντας την φωνή μας, βγαίνοντας στους δρόμους μαζί με τους άλλους συμπολίτες μας.

«Βαρέθηκα να αγανακτώ….. Αντιδρώ» ας είναι ενστικτωδώς το σύνθημά μας.

Αγανακτώ με τη βία και τους τραμπουκισμούς

Αγανακτώ με τη δικαιοσύνη που δεν ήταν τυφλή, ήταν όμως κουφή

Αγανακτώ με τους φοροφυγάδες

Αγανακτώ με τους μεγαλογιατρούς, φορτηγατζήδες, φαρμακοποιούς, ταξιτζήδες και, και, και…

Αγανακτώ με τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους και λοιπούς παραγωγούς που ξέχασαν την ενασχόληση με το αντικείμενό τους και κατάντησαν επιδοτούμενοι επαίτες

Αγανακτώ επίσης σφόδρα και με όλους εκείνους που στριμώχνονται στα βουλευτικά γραφεία για διορισμούς ακλουθώντας πιστά, ακόμη και σήμερα, κινήσεις ρουσφετολογίας και μεγάλων υποσχέσεων

Αγανακτώ με τους απίθανους μισθούς σε Δημόσιο και ΔΕΚΟ που προέκυψαν μέσα από υπόγειες διαπραγματεύσεις

Αγανακτώ για την εγκληματική αδιαφορία των συμπολιτών μου για μια πιο ευήμερη πόλη

Αγανακτώ με την κυκλοθυμικότητα, υποκρισία, αλαζονεία, που συναντώ σε καθημερινή βάση συναναστρεφόμενη με τους συμπολίτες μου

Αγανακτώ γιατί ζω σε μια χώρα που νιώθω ότι δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα

Αγανακτώ γιατί φοβάμαι πως ούτε οικογένεια και παιδιά δεν θα κάνω γιατί απλά δε θα φτάνουν τα λεφτά, γιατί ακόμη και για αυτά θα φορολογηθώ.

Αγανακτώ γιατί ξέρω ότι και δουλειά να βρω θα είμαι κατά πάσα πιθανότητα ανασφάλιστη, (και αυτό θα αναγκαστώ να το δεχτώ κι αυτό κάποια στιγμή).

Αγανακτώ γιατί μ΄έχουν κάνει να σκέφτομαι πως μόνο αν φύγω απ’αυτή τη χώρα ίσως καταφέρω να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου.

Κυρίως αγανακτώ γιατί ξέρω πως για να αλλάξουν αρκετά πράγματα σ΄αυτό τον τόπο δεν χρειάζονται μόνο αγώνες, θυσίες του λαού, ή διαρθρωτικές αλλαγές όπως καθημερινά ακούμε. Χρειάζεται πίστη ότι ΕΜΕΙΣ ως λαός μπορούμε και θέλουμε να ξεκολλήσουμε τα μυαλά μας από παλιομοδίτικες αρχές, αρκεί να έχουμε μια ρεαλιστική εικόνα για το τι αλλάζει και τι όχι. Πιστεύω ακράδαντα πως οι Έλληνες ως λαός μπορούν να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες, αρκεί να φροντίσει ο καθένας από εμάς να κάνει την δουλεία του σωστά. Σ΄αυτό που ανήκει, αυτό που υπηρετεί, αυτό να φροντίσει να υποστηρίξει σωστά, αδιαφορώντας για το τι κάνει ο διπλανός του.

«Δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να πάμε πιο ψηλά»….

«Και όταν θα κατέβεις το σκαλί το τελευταίο, κι όταν του κακού η σκάλα δεν θα΄χει πια άλλο σκαλί, θα νιώθεις να σου φυτρώνουν πάλι τα φτερά, τα αλλοτινά σου, τα μεγάλα» (απόσπασμα από το Δωδεκάλογο του Γύφτου-Κωστής Παλαμάς)