«Η πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις να φεύγεις την κατάλληλη στιγμή»(Νίτσε).
Να φεύγεις όταν οι άλλοι σε ικετεύουν να μείνεις, αλλά δεν μπορούν – ίσως και να μην θέλουν κατά βάθος να σε κρατήσουν. Κι αυτό ισχύει σε καθολικό επίπεδο.
Να φεύγεις όταν πονάς από μία απροσδόκητη σε μέγεθος εκλογική ήττα κι ας γνωρίζεις πως αυτή η φυγή μπορεί να μεταφραστεί και ως δειλία από τους αντιπάλους και τους συντρόφους σου.
Να φεύγεις ακόμη κι αν διαψεύδεις τους οπαδούς σου και τους υπερασπιστές σου που διαβεβαίωναν πριν λίγα λεπτά πως είσαι γενναίος και θα μείνεις ή θα πέσεις επί των επάλξεων.
Να φεύγεις κι ας γνωρίζεις ότι θα δώσεις μεγάλη χαρά στους πολιτικούς σου αντιπάλους που χρόνια τώρα σού φόρτωσαν όλες τις κακοτεχνίες του πολιτικού συστήματος.
Να φεύγεις κι ας είναι μεγάλο το κενό που αφήνεις στο κόμμα σου γιατί πιστεύεις πως στη ζωή και στην πολιτική, όταν κλείνει ένας κύκλος νομοτελειακά ανοίγει κάποιος άλλος.
Να φεύγεις σε μία ηλικία που κάποιοι άλλοι μπαίνουν για πρώτη φορά στην πολιτική.
Να φεύγεις τώρα που σε ωρίμασαν τόσο οι νίκες όσο και οι ήττες.
Να φεύγεις τώρα που κανείς δεν τόλμησε να σου πει το «φύγε» από τους βαρώνους και τους πληβείους του κόμματός σου.
Να φεύγεις και να γνωρίζεις πως η ιστορία μπορεί να είναι αυστηρή μαζί σου, αλλά μπορεί και να αξιολογήσει θετικά το πέρασμά σου, όταν καταπέσει ο κουρνιαχτός της κομματικής αντιπαλότητας και πρεσβυωπίας.
Να φεύγεις κι ας φαίνεται στο βλέμμα σου, στη φωνή σου και στις κινήσεις σου ο μεγάλος “πόνος” και η μεγάλη σου μ ο ν α ξ ι ά αυτής της στιγμής. Έτσι συμβαίνει στις μεγάλες στιγμές…
Ο «Πόνος» είναι ο μεγάλος μας δάσκαλος, γι αυτό:
«Να τον σέβεσαι να τον αγαπάς τον πόνο. / Μέσα του μαθαίνεις τον εαυτό σου. / Μέσα του μαθαίνεις τα όριά σου / Μέσα του αλλάζεις, γίνεσαι ένας άλλος / άνθρωπος που δεν ήξερες καν πως υπήρχε./ Σού μαθαίνει την ζωή από την αρχή…/ Σού μαθαίνει να αναγνωρίζεις ανθρώπους με / κοινές τομές, με κοινά σημάδια, με κοινές / ρωγμές./…Σε κάνει να εκτιμάς τα μικρά. Αυτά που για τους / πολλούς μοιάζουν ασήμαντα. / Σε κάνει να μετράς τις στιγμές όπως τους / αξίζουν. / Σε κάνει να αντέχεις! / Σου θυμίζει πόσο εύθραυστη είναι η ζωή. / Σου θυμίζει πόσο γρήγορα μπορεί να περάσει η / στιγμή…” (Χάρις, διαδίκτυο 10/3/2021).
Και φεύγοντας να μην ξεχάσεις την προτροπή του ποιητή-δίδαγμα διαχρονικό και στάση ζωής:
“Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, / αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει. / …Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, / σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια / πόλι, /…κι αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις”(«Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον», Κ. Καβάφης).
Υστερόγραφον: Φεύγοντας να αδιαφορήσεις πλήρως για τα ηχηρά λόγια των συντρόφων σου περί “γενναιότητας”, γιατί οι ίδιοι μίλαγαν πάλι για “γενναιότητα”, όταν αποφάσισες να μείνεις.
*ΠΗΓΗ : Blog “ΙΔΕΟπολις” Ηλία Γιαννακόπουλου