Ποιά ἀπόλαυση τῆς ζωῆς παραμένει ἀμέτοχη λύπης;[1]
Ὁ ἄνθρωπος, ἔχει δημιουργηθῇ ἐξ’ ἀρχῆς γιὰ ἀπόλαυση καὶ χαρά, ὁ πόθος τῆς χαρᾶς εἶναι ἔμφυτος σ’ αὐτόν.
Μὲ τὴν παρακοὴ ὁ Ἀδὰμ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸ Θεό, ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ πέθανε πνευματικά. Ὅλες οἱ δυνάμεις του ἄρχισαν νὰ λειτουργοῦν παρὰ φύση: ἡ ἐλευθερία του ἔγινε δουλεία, ὁ φωτισμὸς ἔγινε σκότος, ἡ ἀφθαρσία ἔγινε φθορά, ἡ εἰρήνη ἔγινε φόβος, ἡ ἀτελείωτη εὐφροσύνη ἔγιναν ἐπίμονα δάκρυα, ἡ ἀγαθότητα ἔγινε πονηρία, ἡ χαρὰ ἔγινε λύπη, ἡ οἰκείωση μὲ τὸ Θεὸ ἔγινε ἐξορία[2].
Σὲ ἕνα κόσμο μὲ τὴν πληθώρα προβλημάτων ποὺ ἀντιμετωπίζουμε καθημερινά, τὸ γέλιο δὲν εἶναι ἁπλῶς πολυτέλεια, εἶναι τὸ καλύτερο φάρμακο. Ἡ δὲ χαρούμενη καρδιὰ καὶ τὸ γέλιο, ἀναμφίβολα, μᾶς εὐφραίνουν. Ἁπαλύνουν τὴ διάθεση, μᾶς ἀνακουφίζουν, μᾶς βοηθοῦν νὰ ἔχουμε μιὰ πιὸ θετικὴ καὶ αἰσιόδοξη ματιὰ στὰ πράγματα. Τὸ νὰ γελᾶμε σὲ δύσκολες καταστάσεις, δὲ σημαίνει ὅτι τὶς ἀγνοοῦμε, ἀλλὰ ὅτι μποροῦμε νὰ πάρουμε ἔστω λίγο ἀπόσταση ἀπὸ αὐτὲς καὶ νὰ τὶς ἀντιμετωπίσουμε πιὸ ἀποτελεσματικά. Ἄν ἐπιμένουμε νὰ βλέπουμε μόνο τὴν ἀρνητικὴ πλευρά, δὲν μποροῦμε εὔκολα νὰ ξεπεράσουμε τὶς δυσκολίες. Ἄν τὰ δοῦμε μὲ μιὰ πιὸ θετικὴ ματιά, θὰ μπορέσουμε νὰ βροῦμε ἐναλλακτικές, πιὸ βοηθητικὲς λύσεις. Τὸ γέλιο μᾶς βοηθᾷ νὰ ἔχουμε μιὰ πιὸ θετικὴ ματιά.
Τὸ γέλιο μας καὶ μόνο τὸ γέλιο μας, δίνει χρῶμα στὴν ζωή μας!
«Ἡ χαρούμενη καρδιὰ κάνει τὸ πρόσωπο γαλήνιο· ἀλλ’ ὅταν αὐτὴ θλίβεται, ἐκεῖνο σκυθρωπάζει»[3].
Γι’ αὐτό, λοιπόν, χαμογελᾶστε, ἀγκαλιάστε, συγχωρᾶτε, μὰ μὴν κρατᾶτε κακίες καὶ ἀπωθημένα.
Ὅλοι κάναμε, κάνουμε καὶ θὰ κάνουμε λάθη.
Ὅλοι εἴπαμε καὶ πράξαμε κάτι ποὺ τώρα μᾶς μοιάζει τόσο ξένο.
Δεῖξτε μου ἕναν ἀλάνθαστο! Κανέναν δὲν θὰ βροῦμε, τὸ ξέρουμε καλά. Ὁ μόνος ἀλάνθαστος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κρέμεται στὸ Σταυρό, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Τὸ θέμα εἶναι νὰ μετανιώνουμε…
Πεῖτε συγγνώμη. Ἐξηγῆστε. Δῶστε χαρὰ καὶ κάντε καλὲς πράξεις χωρὶς νὰ σκέφτεστε. Ἀφῆστε πίσω σας σιγά-σιγὰ τὰ λάθη ποὺ σᾶς βαραίνουν…
Νὰ σᾶς πῶ ὅμως κάτι; Δὲν πειράζει. Ἔχουμε ἀκόμα μία ὁλόκληρη ζωή. Ἔχουμε τὸ χαμόγελό μας. Ἔχουμε τὴν καρδιά μας. Ἔχουμε τὴν καλοσύνη μας. Ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ ποῦμε, νὰ κάνουμε, νὰ ζήσουμε.
Καὶ τί ἔγινε; Ἄνθρωποι εἴμαστε ὅλοι μας. Καὶ ὅποιος δὲν σὲ συγχωρεῖ, νὰ ξέρῃς πὼς κουβαλᾷ τὸ δικό του βάρος. Ἐσὺ νὰ τοῦ χαμογελᾷς. Βάλε πεῖσμα καὶ δεῖξε τὴν καρδιά σου.
Μὴ ξεχνᾶτε πὼς κάθε μέρα ἀλλάζουμε. Κάθε μέρα ἕνα κομμάτι μας φεύγει, ἔρχεται ἕνα καινούριο. Κάθε μέρα στόχος μας εἶναι νὰ γίνουμε καλύτεροι. Νὰ ἔχῃς πάντα στὸ νοῦ σου πὼς εἶναι ἐντάξει νὰ κάνῃς λάθη, μὰ νὰ προσπαθῇς πάντα νὰ τὰ διορθώνῃς! Οἱ σωστοὶ ἄνθρωποι, οἱ ἄνθρωποι μὲ τὴν ὄμορφη καρδιά, θὰ καταλάβουν τὴν προσπάθειά σου.
Ἴσως, νὰ μὴν σὲ ἀγκαλιάσουν σφιχτά, ὅπως ἐσὺ αὐτούς, μὰ θὰ σὲ καταλάβουν. Καὶ γιὰ σένα, δὲν θὰ ὑπάρχῃ πιὸ ὄμορφη λύτρωση ἀπὸ αὐτὴ τὴν κατανόηση.
Ἄν ὑπάρχῃ ἔστω καὶ ἕνας ἄνθρωπος ποὺ φοβᾶσαι νὰ κοιτάξῃς στὰ μάτια, πλησίασέ τον. Ἄγγιξέ τον. Ζῆτα του συγγνώμη ἤ, πολὺ ἁπλᾶ, χαμογέλασέ του.
Καὶ ἂν δῇς ἕναν φίλο χωρίς χαμόγελο, δῶσ’ του ἕνα ἀπὸ τὰ δικά σου.
Νὰ ξέρῃς πὼς ἡ δύναμη τοῦ χαμόγελου εἶναι ἀπέραντη. Γιατρεύει καρδιές. Ἀπαλύνει τὸν πόνο. Σὲ κάνει πιὸ ὄμορφο. Ἡ καρδιά σου θὰ σὲ εὐχαριστῇ γιὰ πάντα, γιὰ ὅλα τὰ χαμόγελα ποὺ ἔδωσες.
Ὅσα φουγάρα καὶ ἂν στρέψουμε στὸν οὐρανὸ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, αὐτὸς θὰ συνεχίσῃ νὰ ἔχῃ μία ἡλιόλουστη μέρα γιὰ ἐκεῖνον ποὺ τὴν ἀποζητᾷ…
Γι’ αὐτό, λοιπόν, νὰ χαμογελᾶτε! Νὰ χαμογελᾶτε καὶ ἂς σᾶς πρόδωσαν…!
Νὰ χαμογελᾶτε καὶ ἂς σᾶς πλήγωσαν…!
Νὰ χαμογελᾶτε καὶ ἂς σᾶς πῆραν τὸ χαμόγελο…!
Νὰ χαμογελᾶτε καὶ ἂς μέσα σας κλαῖτε…!
Νὰ χαμογελᾶτε μὲ τὸ στόμα, μὲ τὰ μάτια, μὲ τὴν ψυχή σας…!
Τότε ὅλα θὰ σᾶς πᾶνε καλά. Τότε θὰ πάρετε πίσω ὅλα ὅσα σᾶς χρωστᾶνε. Ὅλα! Ἕνα-ἕνα!
Νὰ χαμογελᾶτε καὶ ἂς ἔχῃ ραγίσῃ ἡ καρδιά. Ὅταν πονᾶτε καὶ χάνεστε στὸ σκοτάδι, τότε πρέπει νὰ χαμογελᾶτε, δὲν ὠφελεῖ νὰ κλαῖτε.
Ὅταν χαμογελᾶτε, τὸ πρόσωπό σας φωτίζεται…, τὸ φῶς διώχνει τὸ ζοφερὸ σκοτάδι…, ὁ πόνος σιγά-σιγὰ μαλακώνει…, τὸ δάκρυ ἀργὰ στεγνώνει…
Ὁ π. Ἀνανίας Κουστένης ἤθελε πάντα νὰ γελᾶμε. Ἔλεγε:
«…Νὰ γελᾶτε λίγο, βρὲ παιδιά. Φεύγει ὁ διάβολος. Φεύγει ἡ μελαγχολία. Φεύγει ἡ σκουντουφλιά. Φεύγει ἡ ἀπελπισία. Νὰ γελᾶτε παιδιά. Ὁ διάβολος εἶναι ἐγωιστὴς καὶ φεύγει καὶ μᾶς ἀφήνει ἥσυχους. Καταλαβαίνετε; Καὶ νὰ ἐπικαλούμεθα τοὺς ἁγίους. Μὴν τὰ ἀφήνουμε αὐτὰ τὰ πράγματα. Μὴν τ’ ἀφήνουμε!
…Εἶναι ὡραῖο πρᾶγμα τὸ χιοῦμορ, παιδιά. Δὲν τό ‘χουνε πολλοί. Μερικοὶ δὲν γελᾶνε. Ἐγὼ δὲν λέω νὰ καγχάζουμε. Προσέξτε το αὐτό. Ἀλλὰ νὰ χαμογελάσῃς. Νὰ γελάσῃς. Νὰ ξεδώσῃς…
…Τὸ χιοῦμορ εἶναι ζωή, εἶναι πνοή. Ἄν κάνῃς τὸν ἄλλο νὰ γελάσῃ, ἐνῶ εἶναι στεναχωρημένος, εἶναι ὅλα τὰ λεφτά!!! Τὸ γέλιο εἶναι ἄυλη φιλανθρωπία».
Γι’ αὐτό, φίλοι μου, χαμογελᾶτε!
[1] Νεκρώσιμο τροπάριο
[2] Πέτρου Δαμασκηνοῦ, “Περὶ τῆς πρώτης γνώσεως”, Φιλοκαλία Γ’, σελ. 34
[3] Παρ. Σολ. 15, 13