Ἡ θλίψη καὶ ὁ πόνος στὴ ζωή μας εἶναι διάχυτος παντοῦ.
Ποιός δὲν θλίβεται; Ποιός δὲν πονάει; Ποιός δὲν πάσχει; Ποιός δὲν ὑποφέρει; Ποικίλα καὶ θλιβερὰ τὰ συμβάντα στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου.
Μά, πιὸ μεγάλος καὶ πιὸ δυσβάκτος, εἶναι ὁ πόνος τῆς ἐγκατάλειψης, ὁ πόνος τῆς μοναξιᾶς, ὁ πόνος τῆς ἐσωτερικῆς ἀπομόνωσης, πιότερος καὶ ἀπὸ παραλυσία!!!
Ἕνα ἄλλο κρυφό, ἀλλὰ ὑπαρκτὸ δρᾶμα τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι αὐτὸ τὸ δρᾶμα τῆς ἠλεκτρονικῆς ἐποχῆς, ποὺ ἐξαπλώνεται σὰν ἐπιδημία καὶ ἀπειλεῖ τὴν ἀνθρώπινη ψυχικὴ (μᾶλλον καὶ τὴν πνευματική) ἰσορροπία.
Ἡ μοναξιὰ αὐτὴ ὑπάρχει μέσα στὸ σπίτι, στὸ σαλόνι, στὸ ὑπνοδωμάτιο, στοὺς δρόμους, στὴν καφετέρια…
Εἶναι ἡ φρικτὴ τραγωδία τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος εἶναι τραγικὰ μόνος μέσα στὸ πλῆθος… ποῦ ζεῖ τὴν ἐρημιὰ τῶν πόλεων… ποὺ τὸν βασανίζει καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὸν ψυχικὸ μαρασμό… πλημμυρισμένος ἀπογοήτευση.
Αὐτὴ ἡ μοναξιὰ εἶναι ἕνας ἀδυσώπητος φόβος. Ψαλιδίζει τὴ θέληση καὶ ὑπαγορεύει συμβιβασμούς… Ἡ ἐπιθυμία κρύβεται καὶ ἡ τόλμη ἐγκαταλείπεται… Προσανατολίζει καὶ ἀπαγορεύει. Ἐπηρεάζει τὴν ἀντίληψη καὶ τὴν κρίση… Ὑπομένουμε, ἀντέχουμε, ἀνεχόμαστε γιὰ νὰ μὴν εἴμαστε μόνοι, μολονότι ἀποδεχόμαστε νὰ εἴμαστε εὔθραυστοι καὶ εὐάλωτοι… Τότε τὸ θολωμένο μυαλὸ ἀρχίζει νὰ σωπαίνῃ!
Ὄχι, φίλοι μου, δὲν μποροῦμε νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν τεχνολογικὴ ἐξέλιξη καὶ τὸν πολιτισμό.
Μποροῦμε, ὅμως, νὰ τὸν κάνουμε πιὸ ἀνθρώπινο… Νὰ χρησιμοποιοῦμε τὰ τεχνικὰ μέσα γιὰ τὴ σύσφιξη τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων… Νὰ ἀνοίξουμε τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας ἀνυπόκριτα στὸ συνάνθρωπό μας… Νὰ βιώσουμε τὴν ἀγάπη στὶς πραγματικὲς διαστάσεις… Νὰ τοῦ δώσουμε τὴν καρδιά μας γιὰ νὰ μᾶς μεταγγίσῃ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ χαρά.
Τὸ δόσιμο τῆς ἀγάπης δὲν σπάει μόνον τὴ μοναξιὰ τοῦ ἄλλου, γεμίζει καὶ τὴ δική μας καρδιά. «ὁ μένων ἐν τῆ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰω. 4. 16).
Ἂς Φωνάξουμε τὸ Χριστὸ καὶ ἐκεῖνος θὰ ἀπαντήσῃ μὲ τὰ δικά του παρήγορα λόγια: «διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα, διὰ σὲ σάρκα περιβέβλημαι, καὶ ἐμεῖς λέγουμε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω;» (Δοξαστικὸ Στιχηρῶν τοῦ Παραλύτου).