Φίλε Δημήτρη,
Τελικά, με έκανες να ξαναέρθω στα Μ. Καλύβια, όπου εσύ επέμενες να με καλείς τα τελευταία χρόνια και οι υποχρεώσεις μου, επίμονες κι αυτές, συνέχιζαν να με εμποδίζουν.
Ήρθα, αγαπημένε συνάδελφε και φίλε, να σε αποχαιρετήσω, για όλα αυτά που σε είδα να προσφέρεις, κάθε μέρα, στους πάσχοντες συνανθρώπους μας, στο Γενικό Ογκολογικό Νοσοκομείο Κηφισιάς, «Άγιοι Ανάργυροι», ακούραστος, γεμάτος ανθρωπιά και αλληλεγγλυη, γεμάτος σοβαρότητα και επιστημοσύνη, γεμάτος πίστη στην αξία του ανθρώπου.
Γιατί τον άνθρωπο, αυτόν μόνον κοιτούσες, πάντοτε, Δημήτρη.
Μόνον τον άνθρωπο έβλεπες, τίποτε άλλο. Αυτόν είδες και σε εμένα. Αυτόν έβλεπες σε όλους. Ούτε συμφέροντα, ούτε χρώματα, ούτε προτιμήσεις, ούτε διακρίσεις. Μόνον ο άνθρωπος και η προσφορά σε αυτόν, μέσω της ιατρικής, κυριαρχούσε στη σκέψη και στις πράξεις σου. Για αυτό σε εκτιμούσαμε και σε αγαπούσαμε όλοι στο ΓΟΝΚ, οι παλαιότεροι που ξέρανε τη σπάνια ποιότητά σου και οι νεότεροι που βλέπαμε τις αξίες και τις αρχές που υπηρετούσες.
Ήρθα σήμερα εδώ, για όλα εκείνα τα πρωινά του Σαββάτου που μού τηλεφωνούσες, καλώντας με στην Ασκληπιού ή εδώ, στην πλατεία του αγαπημένου σου τόπου, για να με γνωρίσουν και να γνωριστώ με τους φίλους σου, όταν έμαθες πως η αγάπη μου για τα Τρίκαλα και η καταγωγή μου από τα Μετέωρα με ωθούσαν να εμπλακώ στον δημόσιο βίο του νομού μας. Με καλούσες, παρότι μοιρασμένος σε δύο ιατρεία, στην Κηφισιά και στην Αθήνα, δεν κατάφερνα να ανταποκριθώ. Με καλούσες, χωρίς να κοιτάς τίποτε άλλο, παρά την αλληλοεκτίμηση, τη φιλία μας και την αφειδώλευτη και ανιδιοτελή, σώφρονα καθοδήγηση που ως Νέστωρ της Ιατρικής χάριζες σε όλους τους νεότερους γιατρούς με τους οποίους συνεργαζόσουν.
Καθοδήγηση και συμβουλές οι οποίες ξεπερνούσαν τα όρια της ιατρικής, αγγίζοντας την ίδια την ουσία της ζωής και της κοινωνίας και τις οποίες χάριζες με σεμνότητα και ηρεμία και πάνω από όλα με το παράδειγμά σου, ένα παράδειγμα ανακούφισης του ανθρώπινου πόνου, στον οποίο προσέφερες όχι μόνον από το πλεόνασμα, αλλά και από το υστέρημα της σπάνιας καρδιάς και του πλούσιου εσωτερικού σου κόσμου, παρά τις φανερές και τις αξιοπρεπέστατα σιωπηλές, προσωπικές, μάχες που και εσύ έδινες.
Ήρθα σήμερα εδώ, στα Μεγάλα Καλύβια, σε έναν αγαπημένο τόπο των Τρικάλων, όπου με είχαν φέρει αρκετές φορές τα φοιτητικά μου βήματα, αλλά που πλέον θα τον κλείνω στην καρδιά μου ως τον τόπο καταγωγής του πρόωρα χαμένου Δημήτρη.
Ήρθα σήμερα εδώ, όχι για χαρά, όπως με καλούσες, αλλά για να μετρήσω τη μεγάλη απώλεια ενός καλού φίλου, ενός άξιου συναδέλφου και ενός σπάνιου ανθρώπου. Ήρθα για να αναμετρηθώ και με τις δικιές μου απώλειες. Ήρθα ως γιατρός της Καλαμπάκας και ως γιατρός Πανεπιστημιακής Κλινικής του ΓΟΝΚ. Ήρθα ως Πρόεδρος Δημόσιου Οργανισμού, να σε τιμήσω. Ήρθα γιατί ο ιατρικός κόσμος των Τρικάλων και όλοι όσοι είχαμε τη χαρά να αλληλεπιδράσουμε μαζί σου επιστημονικά και ανθρώπινα, στην Αθήνα, όπου έδινες την ψυχή σου για τους ασθενείς, πενθούμε σήμερα.
Ξέρω πως όλα θα σε θυμίζουν, αύριο, στο Νοσοκομείο και πιο πολύ η προσφορά σου!
Εύχομαι να είναι το ταξίδι σου απαλό, σαν τη φωνή σου, όταν μιλούσες προσφέροντας, ίαση, καθοδήγηση, παρηγοριά και νουθεσία.
Εύχομαι ο Πανάγαθος Θεός να χαρίσει –τώρα- παρηγοριά στην οικογένειά σου, για την οποία πάλευες στηρίζοντάς την σαν κορμός βασιλικής δρυός και την οποία τιμούσες ως υπόδειγμα πατέρα, συζύγου και οικογενειάρχη, όπως στεκόσουν πάντα, σαν κορμός βελανιδιάς, για να στηριχθούν οι ασθενείς, με την άσπρη σου ποδιά και το στιβαρό, αλλά συνάμα σεμνό και μετρημένο, παράστημά σου. Έτσι σε γνώρισα στο ΓΟΝΚ και έτσι θα σε θυμάμαι. Και πάντα θα λέω πως στα Καλύβια, που η γη τους ετοιμάζεται να σε δεχθεί σε λίγο, έχω ένα δέντρο, έναν κορμό που θα με στήριζε και ας έφυγες, νωρίς, φίλε Δημήτρη.
«Κορμοί ακρωτηριασμένοι από όσα δεν προλάβαμε οι ζωές μας και οι μέλλοντες θα ‘ρθουνε να μετρήσουνε τους κύκλους μας.
Και οι βασιλικοί θα ευωδιάζουνε σγουροί, σαν τα πρασινομάλλικα κεφάλια των παιδιών…»
Αιωνία και αγαθή η μνήμη σου!…
Xρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc,PhD
Ψυχίατρος – Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
Πρόεδρος ΔΣ ΚΕΘΕΑ