O χαμός σου συγκλόνισε το πανελλήνιο για πολλούς λόγους.
Όχι επειδή σε γνωρίζαμε προσωπικά, όχι επειδή είχες έναν ταλαντούχο πατέρα σκηνοθέτη, όχι επειδή συναισθανόμαστε απόλυτα την απώλεια.
Αλλά γιατί, όσοι γνωρίζουμε τον αυτισμό και έχουμε συστηθεί μαζί του, μπορούμε και επικοινωνούμε με τα μάτια.
Δεν θα αναλύσω την έννοια του αυτισμού για να την εμπεδώσουν αυτοί που προσπαθούν να τον «θεραπεύσουν».
Αυτή η διάχυτη διαταραχή ανάπτυξης , που σύμφωνα με την ΕΕΠΑΑ (Ελληνική Εταιρία Προστασίας Αυτιστικών Ατόμων), αποτελεί σοβαρή νευρο-ψυχιατρική διαταραχή, στον 21ο αιώνα που διανύουμε και προχωράμε και εξελισσόμαστε, η κοινωνία μας τη θεωρεί ακόμα ταμπού.
Ούτε το γιατί θα αναλύσω.. τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα. Όταν ο αυτισμός ακολουθεί το άτομο που τον φέρει για μια ολόκληρη ζωή, τι επιλογές έχει μια οικογένεια; Δύο!
Η πρώτη επιλογή είναι να αποδεχτεί το παιδί με αυτισμό και η δεύτερη είναι να μη το αποδεχτεί. Στη μη αποδοχή, δε σημαίνει ότι εγκαταλείπουν το παιδί, αλλά κάτι εξίσου σκληρό και άδικο, «κουκουλώνουν» τον αυτισμό. Λόγω εμπειρίας αρκετών χρόνων με αυτιστικά παιδιά, καταλήγω στο ότι η αποδοχή ενός αυτιστικού παιδιού, βοηθάει σε μεγάλο βαθμό το ίδιο το παιδί να προοδεύει και να εξελίσσεται θετικά και την οικογένεια να λειτουργεί ελεύθερα, να ζει ελεύθερα απαγκιστρωμένη από κάθε είδος ανασφάλειας, καχυποψίας, αλλά κυρίως μακριά από κόμπλεξ. Όταν δεν αποδέχεται κάποιος και δεν αγκαλιάζει τον αυτισμό όπως του αξίζει , τότε «τον βάζει κάτω από το χαλί», τον κρύβει, τον κουκουλώνει και δεν τον αφήνει να τον γνωρίσουν.
Τότε οι προσδοκίες αρχίζουν να καταρρέουν, ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει, φταίει ο πατέρας; , φταίει η μητέρα; Τι έφταιξε;
Ε, λοιπόν , μάθετε , πως δε βγαίνει άκρη έτσι, πως η ζωή σας θα είναι μίζερη, μέσα σε μια συνεχή γκρίνια, τα συναισθήματα που θα βιώνετε θα είναι μόνον αρνητικά και όταν έρθει η ώρα του αποχωρισμού, τότε θα αναλογιστείτε , τότε θα ξυπνήσετε και θα πείτε : « που είναι το παιδί μου;», «ήταν άραγε ευτυχισμένο;», «το αποδέχτηκα ή το καταπίεσα;» και τώρα; Ο χρόνος πίσω δεν γυρνά, μία είναι η ευκαιρία σε αυτή τη ζωή, να αγαπήσετε τα παιδιά σας. Τα παιδιά σας με ή χωρίς αυτισμό. Είναι παιδιά σας.
Ό,τι έγινε έγινε. Συνέβη και κατανοώ το πόσο δύσκολο, το πόσο ψυχοφθόρο είναι να μεγαλώνετε ένα παιδί με αυτισμό.
Όμως είναι στο χέρι σας να επιλέξετε εάν θέλετε να πάτε μπροστά με το παιδί σας όσο δύσκολο και εάν είναι, και να ξέρετε, ότι υπάρχουν πολύ όμορφες στιγμές που θα σας χαρίσει το παιδί με αυτισμό, γιατί όταν θα προοδεύει και θα ξεχωρίζει σε κάτι, να είστε βέβαιοι ότι η νίκη αυτή είναι διπλή, γιατί μας αποδεικνύει πως στον «δικό του κόσμο», εκεί που περιμένουμε να κάνει ένα σωστό , εκείνο θα κάνει τρία σωστά πράγματα και τότε θα νιώσετε πολύ υπερήφανοι. Όσο για την κοινωνία και τον περίγυρο που «σας αγχώνει», υπενθυμίζω τη σοφή φράση του Ινδού θεοσοφιστή, Jiddu Krishnamurti, “Δεν είναι δείγμα υγείας να είσαι καλά προσαρμοσμένος σε μια βαθιά άρρωστη κοινωνία».
Ο Άλκης Κολλάτος που έφυγε σήμερα, στα 44 του χρόνια , από ανακοπή καρδιάς, είναι ένα πρόσωπο που θα μείνει στην ιστορία, όχι επειδή ήταν αυτιστικός, αλλά επειδή παρόλο τις δραματικές εξελίξεις στην οικογένειά του, ο πατέρας του, ήταν πάντα εκεί , να τον αποδέχεται, να τον στηρίζει, να τον αγαπάει.
Χάρη στον Δημήτρη Κολλάτο , το 1988, κυκλοφόρησε η ταινία «Η ζωή με τον Άλκη», που την γύρισε ο ίδιος, προβάλλοντας πως είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με αυτισμό και να ζεις μαζί του. Ανεπιφύλακτα θα σύστηνα τη συγκεκριμένη ταινία, όχι στους ευαισθητοποιημένους και τους αποδέκτες του αυτισμού, αλλά σε εκείνους που δεν γνωρίζουν και κυρίως σε εκείνους που ενώ γνωρίζουν γίνονται οι πιο αυστηροί κριτές, που δεν έχουν απολύτως κανένα δικαίωμα να κρίνουν.
Άλλωστε είθισται να κρίνει κάποιος τέτοιες ψυχές και τέτοιες καταστάσεις όταν το μορφωτικό του επίπεδο είναι χαμηλό ,(πρωτόγονο), όταν ο ίδιος δεν αποδέχεται και δε σέβεται τον εαυτό του και δυστυχώς όταν είναι μικρόψυχος, γιατί τον σταυρό του καθενός δεν έχει κανένας το δικαίωμα να τον «σχολιάζει» αρνητικά και επικριτικά.
Καλό ταξίδι Άλκη, σε ευχαριστούμε που μας δίδαξες τόσα, σίγουρα εκεί που είσαι , είσαι πιο ευτυχισμένος, γιατί δεν χρειάζεται να αποδείξεις ……
Φένια Φίλιου
Δασκάλα Ειδικής Αγωγής & Εκπαίδευσης Ατόμων με Αναπηρία