Όσο οδυνηρή είναι η στιγμή του αποχαιρετισμού αγαπημένου προσώπου, άλλο τόσο αμήχανη είναι τούτη δω η ώρα που αισθάνεσαι την ανάγκη να πεις δυο κουβέντες για ένα φίλο που έφυγε. Η προ δεκαπενταετίας γνωριμία μου με τον Τάσο προήλθε μέσα από στενά συγγενικά πρόσωπα, συνεχίστηκε μέσα από την επαγγελματική συνάφεια και εξελίχθηκε σε μια ειλικρινή φιλία.
Είναι τόσες οι μνήμες και οι αφορμές, αν και δεν υπήρξαμε στενοί φίλοι, για να μιλήσω για το ατόφιο και το γνήσιο του χαρακτήρα του. Παρατηρώντας τον Τάσο όλα αυτά τα χρόνια έβλεπα ένα άνθρωπο ακέραιο στις κινήσεις του, ξεκάθαρο στις συναλλαγές του και ουσιαστικό στη σκέψη και στη στάση του για τη ζωή. Είχε μια ιδιαίτερη οπτική για τα τεκταινόμενα, που πολλές φορές έμοιαζε μοιρολατρική, αλλά πάντα τεκμηριωμένη με ένα τρόπο που σε προβλημάτιζε. Ακόμα και στις καλές, προ κρίσης, εποχές ο Τάσος ήταν μετρημένος στις επιλογές του, ζούσε μακριά από υπερβολές και μεγαλοσύνες κι αποτελούσε μέτρο σύγκρισης για πολλούς από εμάς που παρασυρθήκαμε από το ρεύμα της ευμάρειας.
Ως μηχανικός τίμησε την επιστημονική του υπόσταση και άξια κέρδισε το σεβασμό συναδέλφων, πελατών και συνεργείων. Περάσαμε πολλά βράδια κάνοντας μελέτες και κουβέντες, παρέα με τεχνικά προγράμματα και σχέδια, με μόνη διαφωνία το σύννεφο καπνού που γέμιζε το γραφείο. Το τσιγάρο ήταν μια από τις μεγάλες του αδυναμίες αλλά ακόμα κι όταν τον ψέγαμε γι΄ αυτό στωικά απαντούσε, ο καθείς με τα πάθη του.
Όσο για το δέσιμο με την οικογένειά του αυτό πραγματικά είναι αξιομνημόνευτο, η απώλεια που βιώνει κι ο βουβός πόνος είναι αβάσταχτοι. Ο Τάσος υπήρξε το στήριγμα και η ψυχή μέσα σε μια πολυμελή οικογένεια που τον λάτρεψε αλλά δεν τον έζησε όπως και όσο θα ήθελε. Η γενναιότητα και η αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισε μέχρι τέλους τον καρκίνο, είναι τρανό δείγμα του ανδρός.
Είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς σε μια τέτοια περίσταση τις κοινοτοπίες και τα ευχολόγια. Δεν ξέρω αν, όπως λένε, ο χρόνος κλείνει τις πληγές, αυτό που ξέρω είναι ότι η ζωντανή μνήμη στην πάροδο του χρόνου είναι η μεγαλύτερη τιμή γι’ αυτούς που φεύγουνε, και το μεγαλύτερο μάθημα ‘’γι’ αυτούς που μένουνε και περιμένουνε’’.
Κώστας Τζίκας