Γεννιόμαστε… καὶ νὰ ποὺ σιγά-σιγά περνοῦν τὰ χρόνια… περάσαμε τὴν ἐφηβία… ξεκινήσαμε παιδιὰ καὶ γίναμε ἄντρες… βγάλαμε μουστάκια… φτάσαμε εἰς μέτρον ἡλικίας…!
Κοιτάζοντας πίσω στὴν ἀπεραντοσύνη ὅλου τοῦ χρόνου αὐτοῦ, ἀναφωνῶ ἀπὸ τὰ ἐνδόμυχα τῆς ψυχῆς μου: πώ πώ…!!!
Ἀλλά, αὐτὴ ἡ στιγμή, φαντάζει ἀπειροελάχιστη μπροστὰ στὴν ἱστορία τοῦ σύμπαντος…!
Ἡ ὥρα ἔφτασε… καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν…!
Ὁ τάδε ἐνυμφεύθῃ καὶ πῆρε τὴν τάδε… καὶ οἱ εὐχὲς δίνουν καὶ πέρνουν γιὰ βίον ἀνθόσπαρτον, εὐτυχισμένον, καλῶν ἀπογόνων κλπ, κλπ…
Καὶ ἐκεῖ ποὺ ὅλα πηγαίνουν καλά, κάνουν τὴν ἐμφάνιση: ὁ σύμβουλος γάμου, ὁ ψυχολόγος, ἡ συστημικὴ θεραπεία ζεύγους καὶ ὅ,τι ἄλλο ἔχει σχέση μὲ τὰ ζευγάρια-παντρεμένους…!
Ὅλα τὰ περνοῦν ἀπ’ τὸ μικροσκόπιο… προσπαθοῦν νὰ ἀνακαλύψουν λάθη… ἀκατάλληλη ἡλικία ποὺ παντρεύτηκαν… ὁμιλοῦν μὲ στατιστικὰ στοιχεῖα, προσπαθώντας νὰ δείξουν-πείσουν ποιά εἶναι ἡ καλύτερη ἡλικία γιὰ σύναψη γάμου, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχουν πολλὰ προβλήματα…!!!
Κανείς, ὅμως, δὲν ἐξηγεῖ στὰ ζευγάρια τί εἶναι “γάμος”, τί εἶναι “σύ-ζυγος”, ποιός ὁ σκοπὸς τοῦ γάμου…
Ἀναλίσκονται μόνον σὲ θεωρίες καὶ ψυχολογικὲς ὡριαῖες συνεδρίες, γιὰ νὰ λάβουν τὶς στερεότυπες ἐκφράσεις καὶ τῶν δύο μερῶν: “ὁ ἄλλος δὲν μὲ νοιάζεται”, “δὲν ἀσχολεῖται μαζί μου”… ἢ ἀντιμετωπίζουν κάποιο περιορισμένο ἀριθμὸ μοτίβων: “Ἐκείνη τὸν πιέζει καὶ αὐτὸς κλείνεται στὸν ἑαυτό του”. “Ἐκεῖνος τὴν ἐπικρίνει, καὶ αὐτὴ τοῦ ἐπιτίθεται”. “Καὶ οἱ δύο ἀποφεύγουν νὰ συγκρουστοῦν καὶ ἀπομονώνονται”…
Πάντως, τὰ προβλήματα δὲν μπαίνουν σὲ καλούπια… καὶ αὐτὸ γιατὶ κανένα ζευγάρι δὲν μοιάζει μὲ τὸ ἄλλο… κάθε ζευγάρι ἔχει τὴ δική του ἱστορία τῆς σχέσης καὶ τῆς μοναδικότητάς του… ἡ κάθε ἱστορία εἶναι ἀνεπανάληπτη… τὸ κάθε ζευγάρι εἶναι ξεχωριστό…
Οἱ συμπερασματικὲς ἀπαντήσεις ποὺ δίνουν οἱ περισσότεροι Ψυχολόγοι – Σύμβουλοι Γάμου, εἶναι καὶ αὐτὲς στερεότυπες καὶ σὲ περιορισμένο ἀριθμὸ μοτίβων, τοῦ τύπου: “Μὴ μένῃς ἄλλο πιά…”
Καὶ τελικά, μέσα στὸ σπίτι ὑπάρχουν δύο ξένοι ποὺ γνωρίζονται πολὺ καλά!!!
Τί σημαίνει, φίλοι μου, “Σύ-ζυγος καὶ Συ-ζυγία”;
Οἱ λέξεις αὐτὲς προέρχονται ἀπὸ τὸ ρῆμα ζεύγνυμι ἢ ζευγνύω ποὺ σημαίνει ἑνώνω, συνδέω, βάζω κάτω ἀπὸ τὸ ζυγὸ τοὺς ἵππους κ.λπ. Συζεύγνυμαι σημαίνει παντρεύομαι, συνδέομαι με το δεσμό του γάμου.
Μεταξὺ τῶν παραγώγων τῶν ρημάτων αὐτῶν εἶναι καὶ ἡ λέξη ζυγός ποὺ σημαίνει: α) τὴ ζυγαριά, β) τὸ ζυγὸ στὴ στρατιωτικὴ παράταξη, γ) τὴ δουλεία τοῦ κατακτητοῦ καί δ) τὸ ἐγκάρσιο ξύλο στὸ ἀλέτρι ποὺ ζεύονται τὰ ἄλογα-ζῶα γιὰ τὸ ὄργωμα…
Σύζυγος, λοιπόν, σημαίνει τὸν (τήν) ἐζευγμένο (η) στὸν ἴδιο ζυγὸ καὶ συζυγία… σημαίνει τὸ ζυγό, στὸν ὁποῖο μπαίνει τὸ νέο ζευγάρι τῶν νεόνυμφων μετὰ τὸ γάμο τους…
Ὅσο δέχονται καὶ ὅσο ὑπομένουν ἔτσι τὸ ζυγό, συμπορεύονται μὲ τὸ ταῖρι τους καὶ αἰσθάνονται ἄνεση καὶ ἐλευθερία.
Ἐνῶ, ὅσοι τὸν παρομοιάζουν μὲ τὸ ζυγὸ τοῦ κατακτητοῦ, αἰσθάνονται καταπίεση καὶ δουλεία!!!
“Ὅταν κάποιος εἶναι ἐλεύθερος, ἔχει δικαιώματα καὶ ὑποχρεώσεις…
Ὅταν γίνῃ ἔγγαμος, ἔχει ἐλάχιστα δικαιώματα καὶ πάρα πολλὲς ὑποχρεώσεις…
Ὅταν, ὅμως, ἀποκτήσῃ καὶ τέκνα, δὲν ἔχει καθόλου δικαιώματα, ἀλλὰ μόνο ὑποχρεώσεις…
Γιατί στὰ αὐτοκίνητα ἔχουν βάλει ρόδες ἀπὸ ἐλαστικὸ καὶ μὲ ἀεροθαλάμους; Γιὰ νὰ ὑποχωροῦν, νὰ βουλιάζουν λίγο σὲ κάθε μικρὴ πέτρα ἢ λακκούβα τοῦ δρόμου καὶ ἔτσι νὰ ξεπερνοῦν τὰ ἐμπόδια. Ἂν οἱ ρόδες ἦταν συμπαγεὶς καὶ ἀνένδοτες, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ προχωρήσῃ τὸ αὐτοκίνητο… θὰ διαλυόταν σὲ μικρὴ ἀπόσταση λόγῳ τῶν κραδασμῶν ἀπὸ τὶς μικροανωμαλίες τοῦ ἐδάφους.
Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ὑποχωρητικότητα μέσα στὴν οἰκογένεια. Μὲ αὐτὰ παρακάμπτονται πολλὰ προβλήματα καὶ ἐξασφαλίζεται συνεχὴς πνευματικὴ πρόοδος”. (π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος)
Τί ἑνώνει περισσότερο τὸν ἄνδρα μὲ τὴ γυναίκα;
Ὁ Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἀπαντᾶ:
“Ἡ εὐγνωμοσύνη! καὶ συνεχίζει:
Ὁ ἕνας ἀγαπάει τὸν ἄλλον γι’ αὐτὸ ποὺ τοῦ χαρίζει. Ἡ γυναίκα δίνει στὸν ἄνδρα τὴν ἐμπιστοσύνη, τὴν ἀφοσίωση, τὴν ὑπακοή… ὁ ἄνδρας δίνει στὴν γυναίκα τὴν σιγουριά, ὅτι μπορεῖ νὰ τὴν προστατέψῃ!
Ἡ γυναίκα εἶναι ἡ ἀρχόντισσα τοῦ σπιτιοῦ, ἀλλὰ καὶ ἡ μεγάλη ὑπηρέτρια… ὁ ἄνδρας εἶναι ὁ κυβερνήτης τοῦ σπιτιοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ μεγάλος χαμάλης!
Ἂν ὑπάρχῃ ἀγάπη καὶ θυσία, πάντα ἔρχεται ὁ ἔνας στὴ θέση τοῦ ἄλλου, τον καταλαβαίνει, τον πονάει. Και όταν παίρνει κανείς τον πλησίον του στην πονεμένη του καρδιά, παίρνει τότε μέσα του τον Χριστό”.
Τὴ ζωὴ τοῦ ζεύγους πρέπει νὰ τὴ διακρίνει ἡ προσφορὰ τοῦ ἑνὸς πρὸς τὸν ἄλλον. Ἔτσι «ἐξαφανίζεται» τὸ ΕΓΩ καὶ τὸ ΕΣΥ καὶ μετατρέπονται σὲ ΕΜΕΙΣ.
Πρέπει νὰ προσπαθῇ ὁ καθένας στὸ ζεῦγος νὰ κάνῃ τὸ θέλημα καὶ τὴν ἐπιθυμία τοῦ ἄλλου, ὅπως ἀκριβῶς ὅταν ἦσαν πρωτοερωτευμένοι.
Νὰ μὴ λέῃ κανεὶς στὸ ταῖρι του «δὲν ἔχεις δίκαιο», τοὐλάχιστον ἐκείνη τὴ στιγμή, ἀλλὰ στὸν κατάλληλο χρόνο καὶ μὲ τὸν κατάλληλο τρόπο.
Νὰ ψάχνῃ νὰ βρῇ καὶ νὰ ἐπαινῇ ὅ,τι καλὸ βλέπει, παραβλέποντας τὰ κακά. Ἡ γκρίνια εἶναι δηλητήριο ποὺ σκοτώνει σιγά-σιγά καὶ ὕπουλα.
Ὁ καθένας πρέπει νὰ παίρνῃ ἀπόφαση καὶ νὰ δέχεται πὼς ὅ,τι ἔγινε ἔγινε καὶ δὲν μπορεῖ πλέον νὰ ἀλλάξῃ.
Νὰ ζῇ τὴν κάθε ἥμερα ὅπως ἀκριβῶς εἶναι.
Νὰ σκέπτεται περισσότερο αὐτὰ ποὺ ἔχει καὶ λιγότερο αὐτὰ ποὺ ἔχασε.
Νὰ βλέπῃ στὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ πόσα ἔχει καὶ ὄχι πόσα τοῦ λείπουν… καὶ στὰ πνευματικὰ πόσα τοῦ λείπουν καὶ ὄχι πόσα ἔχει. Ἔτσι ἠρεμεῖ πρὶν ἀγχωθεῖ.
Πρέπει νὰ μάθῃ νὰ χρησιμοποιῇ καθημερινά, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη λέξη, τὴ λέξη “συγγνώμη”… Νὰ ζητᾷ συγγνώμη γιὰ τὸ δικὸ τοῦ λάθος.
Νὰ καταπολεμῇ τὴν ὑποκρισία, τὴν ἄγνοια καὶ τὶς παρεμβάσεις τρίτων. Νὰ ἐφαρμόζῃ τὴν εἰλικρίνεια, τὴ γνώση-ἀλήθεια γιὰ τὸ κάθε τί καὶ νὰ φροντίζῃ τὸ ταῖρι του περισσότερο ἀπὸ ὅλους καὶ ἀπὸ ὅλα.
Νὰ ἐφαρμόζῃ τὴν αὐτομεμψία… νὰ βρίσκῃ σὲ κάθε “διαμάχη” τὰ δικά του λάθη καὶ νὰ τὰ διορθώνῃ.
Σὲ κάθε διαφωνία – ἀδιέξοδο, νὰ καταφεύγουν στὴ διαιτησία, στὸν Πνευματικό. Ἡ ἀποδοχὴ τῆς γνώμης τοῦ Πνευματικοῦ, θίγει λιγότερο τὸν ἐγωισμό μας καὶ τελικὰ γίνεται ὅ,τι θέλει ὁ Θεός!
Νὰ εἴμαστε πάντοτε εὐγενικοί, μετρημένοι στὰ λόγια, τὰ δὲ λόγια μας νὰ εἶναι χαριτωμένα, γεμάτα ἀπὸ λεπτότητα καὶ εὐγένεια… αὐτὰ εἶναι ποὺ γεννοῦν τὴν ἀγάπη, φέρνουν τὴν εἰρήνη καὶ τὴ χαρά… ἀντίθετα, ἡ ἀργολογία γεννάει μίση, ἔχθρες, θλίψεις, φιλονικίες, ταραχὲς καὶ πολέμους.
Ὅση ἀγάπη ἔχουμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας, τόση ἀγάπη θέλει ὁ Θεὸς νὰ ἔχουμε καὶ γιὰ τὴ γυναῖκα μας.
Ὁ ζυγὸς τοῦ γάμου εἶναι πολὺ βαρύς, γι’ αὐτὸ καὶ τὸν φέρουν δύο πρόσωπα μαζί.
Προσοχή, ὅμως, μὴν κουραστῇ ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο, διότι τότε θὰ ἔρθῃ σὲ βοήθειά του κάποιος τρίτος.
Καὶ νά, φίλοι μου, ποὺ μόνοι γεννιόμαστε, καὶ καταμόνοι πεθαίνουμε… τοὐλάχιστον, ἂς μὴ ζήσουμε καὶ μόνοι!!!
Τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου