Η Ελλάς θύει – Εποχή ομολογίας , αντίδρασης και αντίστασης – Του Γρηγόρη Γ. Καλύβα

Αναμφίβολα η χώρα βρίσκεται στην κορύφωση της κρίσης που εδώ και δεκαετίες ξεκίνησε αργά και σταθερά να διαλύει τον κοινωνικό ιστό ,

Αναμφίβολα η χώρα βρίσκεται στην κορύφωση της κρίσης που εδώ και δεκαετίες ξεκίνησε αργά και σταθερά να διαλύει τον κοινωνικό ιστό , τους παραδοσιακούς θεσμούς και το αξιακό σύστημα επί των οπoίων στηρίζεται . Η οικονομική κατάρρευση , που εν τω μεταξύ προέκυψε , επέτεινε σίγουρα τις συνέπειες αλλά είναι η μία όψη της κρίσης . Η άλλη , πότε αθέατη και πότε ορατή , είναι η ηθική , πνευματική και αξιακή κρίση .

Η νεοελληνική κοινωνία σέπεται και διαλύεται αργά και σταθερά μέσα στις ηδονές και στον ευδαιμονισμό που προσφέρει αφειδώς η σημερινή πραγματικότητα οργιζόμενη μάλιστα που οι οικονομικές δυνατότητες δεν επιτρέπουν να τα γευτεί δεδομένου ότι πιστεύει ότι αυτός είναι ο μόνος σκοπός της ζωής που οδηγεί την ανθρώπινη ύπαρξη στην ευτυχία και στην ολοκλήρωση . Και αυτό που οικοδομήσαμε τελικά εν ονόματι της προόδου είναι η Ελλάδα της αραχτής , της αρπαχτής , της τρυφής , της μοιρολατρίας , της παθητικής αποδοχής όσων μας επιβάλουν , του φόβου και της παρακμιακής ακρισίας .

Δύο είναι οι βασικές αιτίες της καταστάσεως που βιώνουμε : η μια έχει επίκεντρο το σύστημα της πολιτικής , οικονομικής , κοινωνικής και πολιτιστικής παγκοσμιοποίησης και η δεύτερη την απουσία κοινωνικών ανακλαστικών αντίδρασης και εναντίωσης στο σύρσιμο της κοινωνίας στον βυθό της παρακμής , στην απώλεια της ιστορικής μνήμης και συνείδησης και στην μετάλλαξή μας από συνειδήσεις υγιείς και ζωντανές , σε κύμβαλα αλαλάζοντα .

Ένα τρίτο στοιχείο είναι αυτό που τόσο εύστοχα είπε ο Ε. Παπανούτσος, «Το συμπέρασμά μας είναι ότι δεν παραβαίνουμε τους ηθικούς νόμους περισσότερο από άλλοτε, αλλά ότι τους περιφρονούμε όσο ίσως ποτέ δεν ετόλμησαν άνθρωποι άλλης εποχής να το κάμουν. Αυτή τη νέα ποιότητα έχει η ηθική διαφθορά του καιρού μας». Και είναι αυτό μια μεγάλη αλήθεια και μια πραγματικότητα συνάμα .

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο ακόμα : Στη σημερινή απελευθερωμένη κοινωνία, οι άνθρωποι πιστεύουν πως έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν τις δικές τους αξίες, όπως θα διάλεγαν τρόφιμα σε ένα σούπερ μάρκετ. Αλλά όταν γίνεται κάτι τέτοιο, τι συμβαίνει με την αληθινή αρετή και το ήθος ; Είδος εν ανεπαρκεία !!!

Ακόμα και θεσμοί όπως η Εκκλησία αλλά και οι πνευματικοί ταγοί , δείχνουν αδυναμία να αντιληφθούν την ευθύνη και το χρέος τους να καθοδηγήσουν την κοινωνία και τον λαό προς μια αντίσταση στην ανηθικότητα του κόσμου που μας ετοιμάζουν να ζήσουμε , σε μια αναγεννητική διαδικασία , σε έναν αναστοχασμό στο επέκεινα για το νόημα της ζωής , για τις αξίες , για το χρέος μας να κρατήσουμε όρθιο το διάκι της εθνικής μας αυτοσυνειδησίας που το συνθέτουν η πίστη , η παράδοση , η ιστορία .

Δεν μιλάμε για τους πολιτικούς ταγούς γιατί αυτοί έχουν δώσει γη και ύδωρ από καιρό στην ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης , της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξης Πραγμάτων και δίνουν καθημερινά εξετάσεις ποιος θα ανταποκριθεί περισσότερο στα κελεύσματά της .

Έτσι από τη μία δρουν τα εργαλεία και οι μηχανισμοί που μεταλλάσουν ατομικές και συλλογικές συνειδήσεις και από την άλλη η απάθεια καθώς η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας δεν αντιλαμβάνεται και δεν θέλει να αντισταθεί, να τα αντιμετωπίσει, να τα ανατρέψει και εν τέλει να τα ακυρώσει .

Μόνο μία ισχνή μειοψηφία ανησυχεί βαθιά για τα μεγάλα και ουσιαστικά προβλήματα, που αποτελούν βασικά αίτια και ταυτόχρονα συμπτώματα της παρακμής .

Μέσα σ΄ αυτό το πλαίσιο ο κοινωνικός και παραγωγικός ιστός της χώρας διαλύεται , το παραδοσιακό αξιακό σύστημα ξεριζώνεται , οι θεσμοί στους οποίους στηρίζονταν η υγιής κοινωνία αποσαθρώνονται , έννοιες , ιδέες και αρχές που συγκροτούν την γνήσια ελληνική ταυτότητα ενοχοποιούνται , η γλώσσα , ο κύριος θεσμός που συνθέτει την εθνική ταυτότητα και συνείδηση χάνεται , το δημογραφικό θεριεύει , η εκπαίδευση αφελληνίζεται , η εθνολογική αλλοίωση κυρίως σε ευαίσθητες γεωγραφικές ενότητας της εθνικής κυριαρχίας αυξάνεται επικίνδυνα , η πίστη μας ως Ορθοδόξων Χριστιανών χτυπιέται ως κάτι άχρηστο και κίβδηλο , ακόμα και το θαύμα της ζωής που αποτελεί την κορύφωση της Θείας πλαστουργίας προσβάλλεται βάναυσα .

Έν ονόματι του εκσυγχρονισμού και του συγχρονισμού με τον κόσμο της νέας εποχής κατεβάζουμε τα εικονίσματα από τα δημόσια κτήρια , καταργούμε την πρωινή προσευχή και την ανάρτηση του εθνικού μας συμβόλου στα σχολεία , μετατρέπουμε το μάθημα των Θρησκευτικών σε μάθημα θρησκειολογίας και πολλά άλλα . Και δεν είναι μακριά η μέρα που θα απαγορεύονται οι λιτανείες , οι περιφορές εικόνων , ιερών λειψάνων κ.λ.π.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα αυτά δεν γίνονται τυχαία . Υποκινούνται από ένα κέντρο και αυτό το κέντρο είναι το σύστημα της παγκοσμιοποίησης που αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής , τον κεντρικό αγωγό , η γιγαντιαία πολιτιστική , θρησκευτική , οικονομική και εθνική χοάνη που ομογενοποιεί , νοθεύει , μεταλλάσσει , παραλύει , αποδυναμώνει και αποσυνθέτει θεσμούς , πιστεύματα , παραδόσεις , πολιτισμούς , ήθη , αρχές , αξίες , εθνότητες , λαούς και πατρίδες , ελέγχει και ποδηγετεί τις επιλογές , τις αποφάσεις και τις δραστηριότητες των πολιτών .

Μέσα σ, αυτό το πρελούδιο μοιραίοι και άβουλοι αντάμα αναμένουμε την εξ΄ ύψους σωτηρία όχι για να αντισταθούμε στο βαθύ έρεβος που μας περισφίγγει , αλλά για να τυλιχθούμε μέσα σ΄αυτό με αντάλλαγμα την ευζωία μας .

Μήπως τελικά χρειαζόμαστε Καραϊσκάκη να μας φορέσει το «βρακί της Κατερίνας» μπας και συνέλθουμε από την ηθελημένη παράδοσή μας ;

Του Γρηγόρη Γ. Καλύβα