40 χρόνια έμπονης αγάπης – Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρ. Τρίκκης & Σταγών κ.κ. Αλέξιος

Η Αγία και Ιερά Μητρόπολη Τρίκκης και Σταγών με μία λιτή και περιεκτική ανακοίνωση καλεί το χριστεπώνυμο πλήρωμα της τοπικής Εκκλησίας

Η Αγία και Ιερά Μητρόπολη Τρίκκης και Σταγών με μία λιτή και περιεκτική ανακοίνωση καλεί το χριστεπώνυμο πλήρωμα της τοπικής Εκκλησίας  να τιμήσει τον Μητροπολίτη πρ. Τρίκκης και Σταγών κ.κ. Αλέξιο με αφορμή τη συμπλήρωση 40 ετών Αρχιερατικής Διακονίας.

Σεβάσμιε και αγαπητέ μας Γέροντα κ.κ. Αλέξιε έχω την πίστη ότι κάποιες φορές σας ταιριάζει η προσφώνηση της ταπεινότητας σας ως Πατρός Αλεξίου. Και αυτό έχει την ευχέρεια να το ομολογήσει κάποιος που σας γνωρίζει, που έχει μιλήσει μαζί σας, που έχει ακουμπήσει τις αγωνίες του στις δικές σας αγωνίες και προσευχές. Είναι αδύνατον για κάποιον που σας γνωρίζει να μην σας έχει στην καρδιά και στο νου ως π. Αλέξιο. Η λέξη Πατέρας δηλώνει μία ιδιαίτερη σχέση, αφού αναδεικνύει την ίδια την ποιότητα της και το βαθμό συνάντησης του ενός στο πρόσωπο του άλλου. Εξάλλου μία τέτοια σκέψη, το να σας αποκαλεί κάποιος Πατέρα, ταυτίζεται μ’ εκείνη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ν. Κρήνης και Καλαμαριάς π. Ιουστίνου, ο οποίος «σκανδαλωδώς» τους γνήσιους Επισκόπους τους αποκαλεί Πατέρες. Οικεία προσφώνηση. Έχει μέσα της την αίσθηση της αγάπης, την ίδια την αγάπη.

Και πώς να μην είναι αγάπη αφού «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν». Και όλα αυτά τα χρόνια της Αρχιερατικής Διακονίας σας αγωνιστήκατε μέσα από δύσκολες στιγμές για την αλήθεια του Χριστού. Την αλήθεια των θείων ευαγγελικών ρημάτων, των δροσοστάλακτων πατερικών λόγων και της Ιεράς Παράδοσης της Εκκλησίας. Ακολουθήσατε δύσκολο δρόμο. Όλοι οι δρόμοι είναι δύσκολοι. Ο δρόμος της Εκκλησίας είναι κατηφορική ανηφόρα. Ιδιαίτερος δρόμος αφού οι σταυρωτές είναι περισσότεροι από τους χειροκροτητές. Η θέση του Αρχιερέως από την οποία ποιμάνατε την Ιερά μας Μητρόπολη, στην οποία εδώ γεννηθήκαμε, εδώ ζούμε και εδώ θα διακονήσουμε με αθεράπευτη πίστη και δύναμη άχρι τέλους, είναι κατά πολύ πιο υπεύθυνη θέση.

Ορισμένοι έχουν την εντύπωση ότι ο Επίσκοπος είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει ευθύνες, διοικεί και διατάσσει. Εγώ πάλι λέω πως ο Επίσκοπος σταυρώνεται.

Τον «σηκώνουν» και τον «ρίχνουν». Ο Επίσκοπος έχει τέτοια ευθύνη που κάλλιστα οποιοσδήποτε μπορεί να γνωρίσει σχετικώς μέσα από τον Ιωάννη Χρυσόστομο και τον Ιγνάτιο Θεοφόρο. Ο Επίσκοπος με το πρώτο φως της ημέρας έχει να διακονήσει αμέτρητες ψυχές. Και όταν πάλι το φως της ημέρας κρυφτεί οι ψυχές δεν ησυχάζουν αφού τα προβλήματα των ανθρώπων αυξάνουν και δεν λιγοστεύουν. Αυτό το γνωρίζει ο Επίσκοπος. Και ο Επίσκοπος ακούει τους πάντες. Ακούει τον καλοπροαίρετο, τον κακοπροαίρετο, τον ήσυχο, τον ξένο, τον ατίθασο, τον δύσκολο, τον εύκολο, τον αμετανόητο, τον πνευματικό, τον αδιάφορο, τον ανέμελο κ.ο.κ. Ο Επίσκοπος δεν κάνει διακρίσεις. Και να θέλει, μέσα του γνωρίζει πως λειτουργεί «εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ» και οι διακρίσεις στον χώρο της Εκκλησίας είναι εντελώς ξένες.
Σεβασμιώτατε, Πάτερ Αλέξιε είναι εύκολο ο κόσμος να ρίχνει πέτρες. Όσο εύκολα τις σηκώνει για να τις ρίξει, τόσο εύκολα τις πετάει. Δύσκολο είναι να φτάσει στην απέναντι όχθη, να τις σηκώσει και με σκυμμένο κεφάλι να επιστρέψει πίσω. Ακόμη πιο δύσκολο είναι «να τις πετάξει στον εαυτό του».

Έναν εαυτό που έμαθε στη σύγχρονη αδιαλλαξία του να επιτίθεται για να δικαιωθεί. Η πνευματική τυφλότητα και η πωρωμένη συνείδηση δεν του επιτρέπει να υπάρξει έστω ένα μικρό ερέθισμα ανησυχίας, αυτοανακάλυψης και εμβάθυνσης στον έσω εαυτό.

Σεβασμιώτατε 40 χρόνια Αρχιερατικής Διακονίας, δηλαδή 40 χρόνια δοκιμασιών. Χρόνια που αφήνουν γλυκές και πικρές αναμνήσεις. «Ανείπωτων σκέψεων» το ρητό που είχατε πάνω στο γραφείο σας. Χρόνια ωρίμανσης και πνευματικής επισκόπησης. Δεν αξίζει όμως για τον Χριστό και η ζωή και ο θάνατος; Δεν αξίζει η εμπάθεια των ανθρώπων αρκεί να δοξάζεται το Τριαδικό του Όνομα; Δεν αξίζει να σε «ρίχνουν» για να σε σηκώσει ο Θεός; Μέχρι τελευταίας ρανίδας του πνευματικού αίματος αξίζει. Είναι πόνος. Γλυκός πόνος. Καρφιά. Καρφιά ευωδίας. Ραπίσματα. Ραπίσματα ευλογίας. Εμπτυσμοί. Εμπτυσμοί σωτηρίας. Είναι εξευτελισμοί. Εξευτελισμοί μετανοίας.

Σεβάσμιε Γέροντα μας δεν είναι σκοπός να κάνουμε ειδική αναφορά στα έργα σας. Μιλούν από μόνα τους όσα χρόνια κι αν περάσουν. Σοφία και λόγος. Αυτά είναι πολύτιμοι θησαυροί. Σύμβουλοι στα ακανθώδη μονοπάτια. Οι ιερείς σας, οι μοναχοί, οι μοναχές, οι συνεργάτες, οι φίλοι σας έχω ακούσει πράγματι να το λένε συχνά. «Έχει σοφία ο Αλέξιος».

Θέλω να πω όμως επίμονα και κάτι ακόμη. Ο «Αλέξιος» με τις συμβουλές του είναι η πιο ασφαλής πυξίδα που δείχνει σε δρόμους που άλλοι ήρθαν στο τέλος και άλλοι πλησιάζουν. «Πίστη και προσευχή». Αυτές οι λέξεις βγαίνουν από τα χείλη του. Και βλέπεις στο πρόσωπο του να ζωγραφίζεται η αγωνία του, ο προβληματισμός του που θέλει να ξεπεράσει τα προβλήματα. Σαν να μην του αρέσει η στασιμότητα. Σαν να ρωτάει προσευχητικά «γιατί;». Σαν να ξεβολεύεται από την αδράνεια και με το ισχυρότατο όπλο της προσευχής να ελπίζει και να περιμένει. Όχι γιατί δεν έχει τις απαντήσεις. Αλλά γιατί οι απαντήσεις βρίσκονται ακριβώς εκεί.

Σεβασμιώτατε η Μητρόπολη σας τιμάει. Ήσυχα, ταπεινά και ευχαριστιακά καθώς η Εκκλησία ταυτίζεται με τη Θεία Ευχαριστία και τη σύναξη όλων μας «επί το αυτό». Εξάλλου είναι γνωστό πως δεν επιθυμούσατε ποτέ τα πολλά, τις δόξες και τις τιμές. Σεβασμιώτατε κ.κ. Αλέξιε έχετε ωφελήσει πολλούς με τους ψυχωφελείς σας λόγους. Το βλέμμα σας θέλει να πει όσα πολλές φορές η σκέψη δεν αφήνει. Μας μάθατε πως αξίζει το καθετί που είναι προς δόξαν Θεού.

Με την ευχή σας βαδίζουμε στο δρόμο που αγαπήσαμε από μικρά παιδιά, που αγαπάμε, που ποθούμε όσο τίποτε άλλο και μας στηρίζετε με πίστη και επιμονή. Θα τα καταφέρουμε μόνο συν Θεώ. Και θα νικήσουμε!

Ηρακλής Φίλιος
Θεολόγος, Βαλκανιολόγος