Ο Εμφύλιος πόλεμος έγινε μια μαύρη τρύπα στη μνήμη της Ελληνικής Κοινωνίας, ένα συλλογικό τραύμα που δεν μπόρεσε ποτέ να μετατραπεί σε ιστορική μνήμη.
Από το 1946 έως το 1949, η ελληνική κοινωνία έζησε τον πιο φρικαλέο εμφύλιο πόλεμο στην ιστορία της. Νεκροί χιλιάδες, τραυματίες επίσης, υπολογίζεται ότι οι νεκροί ήταν γύρω στις 65.000, τόσοι που δεν ήταν σε δύο πολέμους, ήτοι, στους Βαλκανικούς το 1912-13 και στην Μικρασιατική Καταστροφή το 1922. 75.000 παιδιά και πρώην αντάρτες πέρασαν τα σύνορα προς το Σιδηρούν παραπέτασμα, 700.000 αγρότες υποχρεώθηκαν από το στρατό να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, δεκάδες αριστεροί φυλακίστηκαν, αθώοι πολίτες εκτελέστηκαν, χιλιάδες νεκροί στρατιώτες, δυστυχώς η χώρα ζούσε ένα φαύλο κύκλο.
Πολλοί θέλουν να αποκαλούν τη συγκεκριμένη ημερομηνία «γιορτή μίσους» – όχι αγαπητοί μου – η μέρα αυτή δεν είναι γιορτή μίσους αλλά, ένα ορόσημο στην ιστορία της χώρας μας διότι, αν επικρατούσαν οι αντίπαλες δυνάμεις πρωτοστατούντος του ΚΚΕ, το οποίο ήταν ο κύριος υποκινητής όλων των γεγονότων, θέλοντας με τη βία των όπλων να εντάξουν τη χώρα μας στη ζώνη επιρροής του Ανατολικού μπλοκ. Ήξερε βέβαια, η ηγεσία του ότι δεν είχε την ανάλογη στήριξη τόσο από το σύντροφο Στάλιν όσο και από τον Τίτο της Γιουγκοσλαβίας γιατί, εκείνο το διάστημα ήταν σε ρήξη μεταξύ τους για τον λόγο ότι, η Ελλάδα είχε ενταχθεί στην Κουμμουνιστική Διεθνή πράγμα που δεν ήθελε ο Τίτο με τίποτα. Αποτέλεσμα, να αποκόψει από τους αντάρτες τις γραμμές ανεφοδιασμού κλείνοντας τα σύνορα.
Εντούτοις, μέσα από τις τάξεις του ΔΣΕ ( Μάρκος Βαφειάδης ) το ΚΚΕ που το έλεγχε απόλυτα, εξαπέλυσε την τελευταία γενική επίθεση στις απρόσιτες βουνοκορφές του Γράμμου εναντίον του τακτικού στρατού, τις οποίες βουνοκορφές είχε καθιερώσει στις αριστερές συνειδήσεις ως ο τόπος που χτυπούσε ο σφυγμός της «ελεύθερης Ελλάδος» και της προσωρινής «δημοκρατικής Κυβέρνησης». Μάταια όμως, γιατί επλανήθησαν πλάνην οικράν.
Δυστυχώς για αυτούς και ευτυχώς για το Έθνος, ο Γράμμος «έπεσε» και αποκαλύφθηκε η συνωμοσία των κομμουνιστών εναντίον του Έθνους. Δικαιολογημένα ο Πρωθυπουργός της χώρας Θεμιστοκλής Σοφούλης αποκάλεσε τους νικητές «αγιότερους των αγίων της Πατρίδος». Ο δε Γεώργιος Παπανδρέου, ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, είπε τα εξής περίφημα « Δόξα και τιμή εις τας Ενόπλους Δυνάμεις της Χώρας από τα βάθη της ψυχής μου το Έθνος απευθύνει υπερήφανον και ευγνώμονα χαιρετισμόν προς τας Ενόπλους Δυνάμεις αι οποίαι, με τον ηρωισμόν και την αυτοθυσίαν των, ακόμη μίαν φοράν εξασφάλισαν την ανεξαρτησίαν και την αιωνιότητα της Ελλάδος και το ΄Έθνος ολόκληρον υποκλίνεται ευλαβώς ενώπιον της ιεράς μνήμης των αθανάτων νεκρών μας του Γράμμου και του Βίτσι. Εις την συνείδησιν των επερχόμενων ελληνικών γενεών αιωνία θα είναι η μνήμη των».
Ο δε αείμνηστος Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος αναφέρει « η ιστορία δε διαγράφεται ούτε ασφαλώς πλαστογραφείτε αλλά, ως κρυστάλλινος καθρέφτης, παρουσιάζει αφτασίδιωτα τα γεγονότα, όχι προς έπαρση των νικητών αλλά, για να διδάσκει τις επόμενες γενεές την αλήθεια προς αποφυγήν παρομοίων λαθών».
Γι’ αυτό και εμείς, οι επόμενες γενεές, τα παιδιά μας οφείλουν να ξέρουν την ιστορία των προγόνων μας, του Έθνους μας, τους αγώνες τους, τις κατακτήσεις τους, τον «πεπλανημένο» συρφετό των αντιπάλων που έστρεψαν τα όπλα εναντίον της πατρίδος μας και του ελληνικού στρατού. Για όλα αυτά τους συγχωρούμε και ως χριστιανοί και ως μεγαλόψυχοι Έλληνες.
Οι αγώνες των ηρωικώς πεσόντων στο Γράμμο και στο Βίτσι παραμένουν φωτεινό ορόσημο απαντώντας συνάμα και σε αυτούς που θέλανε αυτονόμηση της Μακεδονίας μα, προφανώς εξυπηρετώντας ανθελληνικούς σκοπούς.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.
Γιώργος Γεωργίου
Η ιστορία γράφτηκε, μόνο που ο κόσμος τρέχει και δεν φτάνει τι τον νοιάζει η ιστορία, οι πολιτικοί Μύκονο και ο κοσμάκης Κυριακή με το τραίνο Πλαταμώνα.