Χρήστος Χάϊδος – Παγκόσμια ημέρα του παιδιού

Με την ευκαιρία της ημέρας (11-12-2007) που είναι αφιερωμένη στα παιδιά, μαζί με το καθιερωμένο Μήνυμα θα ήθελα να θίξω και κάποια από τα συγκεκριμένα σύγχρονα και μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τόσο την ευαίσθητη αυτή κατηγορία του πληθυσμού όσο και τις οικογένειές τους.

Με την ευκαιρία της ημέρας (11-12-2007) που είναι αφιερωμένη στα παιδιά, μαζί με το καθιερωμένο Μήνυμα θα ήθελα να θίξω και κάποια από τα συγκεκριμένα σύγχρονα και μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τόσο την ευαίσθητη αυτή κατηγορία του πληθυσμού όσο και τις οικογένειές τους.

Πολλά από τα θέματα αυτά, όπως η κακοποίηση και τα ατυχήματα, τα είδα και τα αντιμετώπισα, ως γιατρός, με την ειδικότητα του Χειρουργού Παίδων, ενώ άλλα με απασχόλησαν και τα ανέδειξα με την ιδιότητα του Βουλευτή.

Το πρώτο ζήτημα αναφέρεται στη βρεφική μέριμνα και στην παιδική φροντίδα, που αποτελεί βασική αναγκαιότητα για την οικογένεια του 21^ου αιώνα, γιατί συμβάλει στη διαμόρφωση περιβάλλοντος ίσων ευκαιριών, απελευθερώνει τους γονείς και τους επιτρέπει να εισέλθουν στην αγορά εργασίας, διευκολύνει την προσπάθεια για δημογραφική αλλαγή και βοηθά στην εξάλειψη των εικόνων κακής μεταχείρισης και εγκατάλειψης βρεφών και νηπίων σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δεν συνάδουν με τις αρχές και τις αξίες της. Αυτά επισημάνθηκαν και Σε πρόσφατη Συνεδρίαση των Υπουργών και Εισηγητών Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας των Ευρωπαϊκών Σοσιαλιστικών Κομμάτων στις Βρυξέλλες, όπου συμμετείχα ως εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, τονίζοντας ότι παρά τις προσπάθειες και την πρόοδο των τελευταίων χρόνων η χώρα μας απέχει ακόμη από τους στόχους της συμφωνίας της Μπαρτσελόνας, με βάση την οποία τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. πρέπει να προωθήσουν την παιδική φροντίδα μέχρι το 2010, τουλάχιστο στο 90% των παιδιών μεταξύ των 3 χρόνων και της υποχρεωτικής σχολικής ηλικίας και τουλάχιστο στο 33% κάτω της ηλικίας των 3 χρόνων. Πρέπει λοιπόν σε αυτόν τον τομέα να διατεθούν τα απαραίτητα κονδύλια και να υπάρξει η πολιτική βούληση για αύξηση του αριθμού των βρεφονηπιακών σταθμών και βελτίωση του επιπέδου των παρεχόμενων από αυτούς υπηρεσιών.

Το δεύτερο ζήτημα αφορά την παιδική εγκληματικότητα και την κλοπή των κινητών τηλεφώνων, ως παράγοντα αύξησής της, αφού αυτά, ως ακριβά αντικείμενα με σημαντική εμπορική αξία που τα παιδιά έχουν πάντοτε μαζί τους, αποτελούν πειρασμό αρπαγής από συνομηλίκους τους. Για το ανωτέρω θέμα με κοινοβουλευτική Παρέμβαση ζήτησα από τα συναρμόδια Υπουργεία να θεσπίσουν ρύθμιση με την οποία θα υποχρεώνονται όλες οι Εταιρείες Κινητής Τηλεφωνίας να ενεργοποιούν την υπηρεσία φραγής κλεμμένων συσκευών, για να είναι αδύνατη η χρήση των κινητών που κλάπηκαν ή απολέσθηκαν, με σκοπό να εκλείψει το κίνητρο και να περιοριστεί το διαρκώς διογκούμενο και ανησυχητικό αυτό φαινόμενο.

Το τρίτο ζήτημα περιλαμβάνει τα προβλήματα της ψυχικής και σωματικής υγείας και την εξάρτιση των νέων από τον Η/Υ και το Διαδίκτυο. Πρόκειται για ένα νέο και μεγάλο πρόβλημα των νέων και των εφήβων, που παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις και προβάλλει σαν μία νέα μάστιγα που τείνει να καταστεί πιο επίφοβη, ακόμη και από τα ναρκωτικά και λοιπές εξαρτήσεις. Σε άλλες χώρες, όπως στις Η.Π.Α., οι γιατροί ζητούν να χαρακτηριστεί επίσημα ως ασθένεια-ψυχική διαταραχή αυτή η εξάρτηση από τους υπολογιστές και τα βιντεοπαιχνίδια και να προχωρήσει η πολιτεία σε νομοθετικές ρυθμίσεις για την ασφαλιστική κάλυψη της ασθένειας. Γι’ αυτό το μείζον πρόβλημα των ημερών μας, που διαρκώς μεγεθύνεται και απασχόλησε σε πρόσφατη Συνεδρίαση την Επιτροπή Έρευνας και Τεχνολογίας της Βουλής, στην οποία είμαι Α΄ Αντιπρόεδρος, επισήμανα ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ολιγωρίας, ότι πρέπει να υπάρξει καμπάνια ενημέρωσης για σωστή και λελογισμένη χρήση του Η/Υ, του Διαδικτύου και των βιντεοπαιχνιδιών και ότι πρέπει να τεθούν σε εγρήγορση όλες οι αρμόδιες υπηρεσίες και να ληφθούν όλα τα μέτρα (νομοθετικά κ.α.) για τον έλεγχο και την αντιμετώπιση του επικίνδυνου αυτού φαινομένου.  

Πέρα από τις γενικόλογες διαπιστώσεις, τις αόριστες διακηρύξεις και τις ειλικρινείς ευχές μας, ας αναλογιστούμε όλοι τις δικές μας υποχρεώσεις και ευθύνες απέναντι στα παιδιά και ας βοηθήσουμε με συγκεκριμένες ενέργειες στη διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος προστασίας των δικαιωμάτων τους, έτσι όπως κατοχυρώθηκαν από τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, στη διασφάλιση συνθηκών ανάδειξης και αξιοποίησης των δυνατοτήτων τους χωρίς αποκλεισμούς, στην εξασφάλιση ισότιμης συμμετοχής σε έναν κόσμο ευημερίας και προόδου για όλους. Ας μην λησμονούμε ότι αυτόν τον κόσμο δεν τον κατέχουμε, ως κληρονομιά, από τους προγόνους μας , αλλά τον δανειστήκαμε, ως φιλοξενούμενοι, από τα παιδιά μας, στα οποία οφείλουμε να τον παραδώσουμε καλύτερο.