ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το ‘48 έδωσε σάρκα και οστά στο όραμα του πολιτικού κινήματος του Σιωνισμού, και της δημιουργίας ενός νέου κράτους των Εβραίων της διασποράς. Έτσι, το όραμα του ιδρυτή του Σιωνισμού Theodore Herlz έγινε πραγματικότητα και οι κατατρεγμένοι βρήκαν επιτέλους μιά πατρίδα, στη γη της Παλαιστίνης. Σήμερα, εν έτει 2008, ο ναζισμός βρίσκεται στο χρονοντούλαπο της μαύρης ιστορίας. Τη θέση όμως των τότε θυμάτων έχει πάρει ένας άλλος λαός – ο Παλαιστινιακός. Το Ισραήλ, με τη σθεναρή στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών και την ένοχη σιωπή και τα ύποπτα «ναι μεν αλλά» της Ευρώπης, αρνείται πεισματικά να επιτρέψει τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους. Αντ’ αυτού, χρησιμοποιώντας το πρόσχημα της ισλαμικής τρομοκρατίας, η ισραηλινή κυβέρνηση καταπατά, εδώ και δεκαετίες, κάθε έννοια ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη γη της Παλαιστίνης. Το χειρότερο, όμως, είναι άλλο. Είναι η χρήση της ιστορικής μνήμης του Ολοκαυτώματος ως έμμεσο άλλοθι γιά τα εγκλήματα του Ισραήλ απέναντι στο λαό της Παλαιστίνης. Διότι, ως γνωστόν, όποιος τα βάζει με το Ισραήλ και την πολιτική του είναι ταυτόχρονα και αντισημίτης. Έτσι, λοιπόν, όπως οι Ναζί στοχοποιούσαν τότε τους Εβραίους αναγκάζοντας τους να φορούν το αστέρι του Δαβίδ, έτσι και σήμερα «το τσιρότο του αντισημίτη» επιχειρεί να φιμώσει όσους τα βάζουν με το Ισραήλ ή τον εβραϊκό εθνικισμό. Το φυλετικό και θρησκευτικό μίσος ενάντια στους Εβραίους, όμως, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από την κριτική απέναντι στην πολιτική του Ισραήλ και στους, άμεσους ή έμμεσους, υποστηρικτές της. Κάποιοι εννοούν να τα συγχέουν ηλιθιωδώς – αρχίζω, λοιπόν, να πιστεύω πως το κάνουν σκόπιμα.
Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το ‘48 έδωσε σάρκα και οστά στο όραμα του πολιτικού κινήματος του Σιωνισμού, και της δημιουργίας ενός νέου κράτους των Εβραίων της διασποράς. Έτσι, το όραμα του ιδρυτή του Σιωνισμού Theodore Herlz έγινε πραγματικότητα και οι κατατρεγμένοι βρήκαν επιτέλους μιά πατρίδα, στη γη της Παλαιστίνης. Σήμερα, εν έτει 2008, ο ναζισμός βρίσκεται στο χρονοντούλαπο της μαύρης ιστορίας. Τη θέση όμως των τότε θυμάτων έχει πάρει ένας άλλος λαός – ο Παλαιστινιακός. Το Ισραήλ, με τη σθεναρή στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών και την ένοχη σιωπή και τα ύποπτα «ναι μεν αλλά» της Ευρώπης, αρνείται πεισματικά να επιτρέψει τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους. Αντ’ αυτού, χρησιμοποιώντας το πρόσχημα της ισλαμικής τρομοκρατίας, η ισραηλινή κυβέρνηση καταπατά, εδώ και δεκαετίες, κάθε έννοια ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη γη της Παλαιστίνης. Το χειρότερο, όμως, είναι άλλο. Είναι η χρήση της ιστορικής μνήμης του Ολοκαυτώματος ως έμμεσο άλλοθι γιά τα εγκλήματα του Ισραήλ απέναντι στο λαό της Παλαιστίνης. Διότι, ως γνωστόν, όποιος τα βάζει με το Ισραήλ και την πολιτική του είναι ταυτόχρονα και αντισημίτης. Έτσι, λοιπόν, όπως οι Ναζί στοχοποιούσαν τότε τους Εβραίους αναγκάζοντας τους να φορούν το αστέρι του Δαβίδ, έτσι και σήμερα «το τσιρότο του αντισημίτη» επιχειρεί να φιμώσει όσους τα βάζουν με το Ισραήλ ή τον εβραϊκό εθνικισμό. Το φυλετικό και θρησκευτικό μίσος ενάντια στους Εβραίους, όμως, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από την κριτική απέναντι στην πολιτική του Ισραήλ και στους, άμεσους ή έμμεσους, υποστηρικτές της. Κάποιοι εννοούν να τα συγχέουν ηλιθιωδώς – αρχίζω, λοιπόν, να πιστεύω πως το κάνουν σκόπιμα. 
Ας είμαστε σοβαροί: Τα παραπάνω μόνο ως τραγική ειρωνεία φαντάζουν όταν στην Παλαιστίνη χύνεται αίμα, όταν υψώνονται τείχη του μίσους και όταν υπάρχουν παιδιά που γεννιούνται και μεγαλώνουν με το φόβο του θανάτου, όταν δεν επιτρέπουν σε έναν λαό να ζήσει. Πολλοί λένε πως «η Ιστορία επαναλαμβάνεται» – εάν αυτό ισχύει, τότε ο Δαβίδ έγινε Γολιάθ, το νέο Άουσβιτς λέγεται Γάζα και τα θύματα έχουν πλέον το ρόλο του θύτη”.