Η κτηνωδία σε όλο της το μεγαλείο

Από admin Δημοσίευση Δεκ 4, 2007 -11:54

Είμαι κι εγώ μια κάτοικος της διπλανής πόρτας. Μια νέα με όνειρα και φιλοδοξίες για ένα καλύτερο αύριο, και θα ήθελα και άλλοι, νέοι και μεγάλοι ακόμα και μικρά παιδιά να μεγαλώνουν με όνειρα σαν και τα δικά μου. Γιατί εμείς είμαστε αυτοί που αύριο θα αναλάβουμε τα σκήπτρα της ζωής. Αλλά αν ξέρατε πόσο απογοητεύομαι όταν στη διπλανή πόρτα της γειτονιάς, το 2007 ζούνε νέοι γονείς που έχουν παιδιά και εγγόνια να μεγαλώσουν και να βγάλουν στην κοινωνία του αύριο, οι ίδιοι όμως αυτοί άνθρωποι δε ζούνε.

Είναι Τετάρτη 13:30 το μεσημέρι και μπροστά στα μάτια μου διαδραματίζεται κάτι πραγματικά φρικτό. Κάτι που όπως αναφέρω και πιο πάνω δεν αρμόζει σε μεσήλικες γονείς του σήμερα αλλά ούτε και σε ένα ανήλικο παιδί του αύριο, που βλέπει μπροστά στα αθώα ματάκια του την εγκληματικότητα.
Θα καταλάβετε αμέσως για τί περίπτωση πρόκειται.

Ένα όμορφο και μικρόσωμο σκυλάκι που κανέναν δεν ενόχλησε, γίνετε στόχος της αμορφωσιάς και της κακίας των ανθρώπων, και δεν είναι μόνο αυτό το ζωάκι αλλά και άλλα που στο παρελθόν βρέθηκαν σε αυτή εδώ την μικρή γειτονιά, αυτό το σκυλάκι λοιπόν δέχτηκε επίθεση μετά από ένα δεκαήμερο περίπου παραμονής του εδώ.
Δεν ενοχλούσε, δεν ήταν επικίνδυνο σας διαβεβαιώ γι αυτό. Μόνο ένα κομμάτι φαγητό περίμενε από κάθε πόρτα που άνοιγε. Η επίθεση έγινε από έναν άντρα, παρόντων της γυναίκας του, ενός νεαρού και ενός ανήλικου παιδιού, που σημειώνω ΚΑΝΕΝΑΣ δεν αντέδρασε, ούτε το παιδί αφού και αυτό με αγριότητα μεγαλώνει. Είναι το παιδί του ΑΥΡΙΟ, αυτό που έλεγα και πιο πάνω. Σοκάρομαι σε αυτό το θέαμα. Η διαφορά της αγάπης και του πόνου είναι μικρή αλλά ταυτόχρονα τεράστια.
Δεν γνωρίζω αν το σκυλάκι πέθανε λίγο αργότερα από τα χέρια εκείνου, ή αν αφέθηκε κάπου μακριά ( το εύχομαι για να επιζήσει ). Αλλά δεν έχει τόση σημασία το αποτέλεσμα όσο έχει η ανθρώπινη συμπεριφορά, γιατί υποτίθεται πως εμείς είμαστε τα έξυπνα όντα και όχι τα ζώα.
Αναρωτιέμαι, είναι άνθρωποι άξιοι να μεγαλώνουν παιδιά αυτοί;
Με τι συναισθήματα μεγαλώνουν εκείνοι τα παιδιά του αύριο;
Η κακία και πράξη κράτησαν μόνο 15 λεπτά.
13:30 Φορτώθηκε με βία σε κάποιο φορτηγάκι.
13:45 Επιστρέφει ο « κύριος » με άδεια καρότσα και η τύχη του μικρού σκύλου αγνοείται. ΓΙΑΤΙ; Ακόμα δεν κατάλαβα.
Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι τον πόνο που προκαλούν θα τον βρουν μπροστά τους, πόνο και δυστυχία.
Δεν έχω άλλες κόσμιες εκφράσεις να χρησιμοποιήσω, και θα μείνω εδώ ξέροντας οτι δεν θα λάβω ποτέ απαντήσεις στα τόσα ερωτήματά μου που αφορούν αυτό τον κύριο και την οικογένειά του. Θα μπορούσα εάν βρισκόμουν σε άλλη ηλικία, να τον οδηγήσω τον « κύριο » στην δικαιοσύνη, αλλά δε φοβάται το Θεό θα φοβηθεί τον νόμο;

ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΜΕΤΑ:

Κοντά στο απόγευμα και ενώ κατευθύνομαι από Καλαμπάκα προς Διάβα, στο σημείο της γέφυρας στην δεξιά πλευρά του δρόμου αντικρίζω το πτώμα του ίδιου σκύλου.
Μάλιστα το πτώμα του σκύλου.
Τα συναισθήματά μου δεν τα γράφω γιατί δεν έχω λέξεις να με αντιπροσωπεύουν. Αλλά έχω λέξεις για εκείνον, τις χειρότερες όμως. Σ’ αυτό το σημείο να πω πως υπάρχει και φωτογραφία του νεκρού ζώου.

ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΙΣΧΟΣ.

Και θα θέσω το εξής ερώτημα στις σκέψεις όσων διαβάσετε αυτό που σήμερα έζησα, και δημοσιοποιώ.
Αυτός ο άνθρωπος που με την ευκολία αυτή αφαιρεί ζωές ζώων ( τον έχω ξαναδεί να το κάνει ) δεν είναι επικίνδυνος; Με τόση ευκολία θα μπορούσε να αφαιρέσει και ανθρώπινη ζωή;
ΛΥΠΑΜΑΙ. Μόνο αυτό έχω να πω γιατί είναι σκληρή η εμπειρία μου και ευαίσθητη η ψυχή μου. Αυτοί κοιμούνται εγώ όμως δεν μπορώ γιατί δίπλα μου βασιλεύει η βρωμιά της ψυχής και ο ξεπεσμός.
Αυτό το κείμενο υπογράφεται από μια 20χρονη κοπέλα του αύριο του δικού μας κόσμου, με ελπίδες ακόμα ζωντανές

ΣΚΑΡΛΑΤΟΥ ΣΟΦΙΑ-ΚΑΤΕΡΙΝΑ