‘Εισαι στο μυαλό κάτι μαγικό…

"Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό, όπου πας εσύ θα είμαι εγώ μαζί να σου τραγουδώ……" Και το σύνθημα που ακουγόταν από τα χείλη 8000 ανθρώπων ήταν πραγματικότητα για μια παρέα 20 ατόμων από μια μικρή επαρχιακή πόλη στα βόρεια της Θεσσαλίας που ακούει στο όνομα Καλαμπάκα. Ήμασταν και εμείς εκεί με όπλο το πάθος μας και την αγάπη μας για τον δαφνοστεφανομένο έφηβο.

"Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό, όπου πας εσύ θα είμαι εγώ μαζί να σου τραγουδώ……" Και το σύνθημα που ακουγόταν από τα χείλη 8000 ανθρώπων ήταν πραγματικότητα για μια παρέα 20 ατόμων από μια μικρή επαρχιακή πόλη στα βόρεια της Θεσσαλίας που ακούει στο όνομα Καλαμπάκα. Ήμασταν και εμείς εκεί με όπλο το πάθος μας και την αγάπη μας για τον δαφνοστεφανομένο έφηβο.Την μοιραζόμασταν με κόσμο από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ευρώπης από όπου είχαμε μαζευτεί για ένα και μόνο σκοπό. ΤΗΝ «ΑΛΩΣΗ» ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ.Η ιδέα είχε πέσει αρκετό καιρό πριν. Σε ένα από αυτά τα μαγαζιά που οι λάτρεις της στρογγυλής θεάς μαζεύονται για να ικανοποιήσουν το πάθος τους ο καθένας με τον τρόπο του. «Πάμε Ρώμη;» ακούστηκε μια φωνή και οι υπόλοιποι σήκωσαν τα κεφάλια τους απορημένοι. Κατάληξη; μετά από αρκετή συζήτηση, «Μέσα είμαστε» και από εκείνο το απόγευμα ξεκίνησε ο καθένας να βγάλει εις πέρας την αποστολή που είχε αναλάβει για να πραγματοποιηθεί αυτή η εκδρομή. Η ιδέα είχε αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. Μέρα με την μέρα το ενδιαφέρον μεγάλωνε και το όνειρο φαινόταν πως θα γίνει πραγματικότητα. Έτσι εκείνο το απόγευμα της Τρίτης σε κάποιο κεντρικό σημείο της πόλης ήμασταν όλοι έτοιμοι σε ερυθρόλευκο φόντο με ερυθρόλευκη ενδυμασία και ερυθρόλευκα όνειρα για την αναχώρηση. Προορισμός; ROMA. Τοποθεσία; OLYMPICΟ. Σκοπός; Να στείλουμε τον Ολυμπιακό μας στην επόμενη φάση ίσως του μεγαλύτερου ποδοσφαιρικού θεσμού σε συλλογικό επίπεδο του κόσμου και να ρίξουμε στο καναβάτσο κάθε όνειρο που γινόταν από το αντίθετο στρατόπεδο, εκείνο των LAZIALOI, στο πρωτάθλημα των πρωταθλητών, στο CHAMPIONS LEAGUE. Το λεωφορείο που θα μας μετέφερε έφτασε. Τραβήξαμε και τις τελευταίες φωτογραφίες μπροστά στο καινούργιο μας πανό που δήλωνε τον τόπο απ όπου ερχόμασταν εμείς, τα όνειρα μας καθώς και τα όνειρα αρκετών εκατοντάδων συμπολιτών μας. Η απόσταση μεγάλη και τα χιλιόμετρα αρκετά. Δεν πτοήθηκε κανείς όμως. Όλοι είχαν κάτι να πουν για να περάσει η ώρα ευχάριστα και κάθε λίγο και λιγάκι ακουγόταν και ένα σύνθημα από τα χείλη μας, κάτι σαν προθέρμανση γι αυτό που θα ακολουθούσε την επόμενη μέρα. Με το μυαλό του ο καθένας έπλαθε την εικόνα στο πεδίο της ποδοσφαιρικής μάχης καθώς η απόσταση μίκραινε όλο και περισσότερο. Άφιξη στην Ηγουμενίτσα και επιβίβαση στο πλοίο που θα μας πήγαινε στην αντίπερα όχθη. Εκεί, καθώς διασχίζαμε την Αδριατική γίναμε ένα με αρκετούς ακόμα ερυθρόλευκους φίλους που ταξίδευαν για τον ίδιο προορισμό με τα ίδια όνειρα και τον ίδιο σκοπό. Η νύχτα έπεσε για τα καλά και όλοι αποσυρθήκαμε για τις καμπίνες. Η ξεκούραση ήταν απαραίτητη για την επόμενη μεγάλη μέρα. Τετάρτη 28 Νοεμβρίου. Εκείνο το πρωί στο λιμάνι του BARI όλοι κατέβηκαν από το πλοίο με χαμόγελα και όρεξη. Πλέον η απόσταση είχε μικρύνει αρκετά. Κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα μας χώριζαν πλέον από τον τελικό προορισμό. Το ταξίδι λοιπόν συνεχίστηκε και μετά από 6 ώρες περίπου στην autostrada και αφού αφήσαμε πίσω πόλεις με την δική τους ποδοσφαιρική ιστορία, όπως η AVELINO του θρυλικού μουστάκια του Ολυμπιακού, Νίκου Αναστοπουλου, όταν έκανε τα πρώτα ευρωπαϊκά του βήματα μακριά από την Ελλάδα και τον Ολυμπιακό, καθώς και η NAPOLI του καλύτερου ίσως ποδοσφαιριστή όλων των εποχών στον κόσμο DIEGO MARADONA, φτάνουμε στην ROMA. Χρόνος δυστυχώς ελάχιστος στην διάθεση μας. Ίσα ίσα για να καταλύσουμε για μερικά λεπτά στο ξενοδοχείο, κάπου κοντά στον περιφερειακό της Ρώμης με το όνομα JOLLY MIDA. Η ονομασία ακούστηκε σαν καλώς οιωνός αφού το με Ελληνικά στοιχεία όνομα ξενοδοχείο, μας έκανε όλους λίγο παραπάνω προληπτικούς για ένα θετικό αποτέλεσμα. PIAZZA CANESTRE. Εκεί είχαμε δώσει ραντεβού ο μισός στρατός του Θρύλου λίγο πριν κατευθυνθούμε για το OLIMPICO και έτσι και έγινε. Ένα ένα τα λεωφορεία κατέφθαναν στην πλατεία και σιγά σιγά αναχωρούσαν, με την βοήθεια των χιλιάδων Ιταλών αστυνομικών, για το πεδίο της ποδοσφαιρικής γιορτής. Εκεί που θα συναντιόταν δυο από τις μεγαλύτερες ιστορικά και όχι μόνο ποδοσφαιρικές ομάδες της Ευρώπης. Η Ιταλική LAZIO ROMA και ο Ελληνικός OLYMPIACOS PEIRAIOS. Έτσι ακριβός όπως αναγραφόταν στα ματριξ του γηπέδου και στο πρόγραμμα που μοιραζόταν αρκετές ώρες πριν τον αγώνα. Γρήγορα γρήγορα κατευθυνθήκαμε στα ενδότερα του γηπέδου για να πάρουμε θέση στις κερκίδες και να απλώσουμε το πανό μας κάπου κοντά. Οι λίγοι φίλοι από την Καλαμπάκα ήταν εκεί για να ενώσουν την φωνή τους με τους χιλιάδες φίλους από όλη την Ευρώπη. «Ο-ΛΥ-ΜΠΙΑΚΟΣ, Ο-ΛΥ-ΜΠΙΑΚΟΣ» δονούσε και δυνάμωνε όλο και περισσότερο καθώς η ώρα περνούσε τόσο μέσα όσο και έξω από το γήπεδο. Πλέον ήμασταν έτοιμοι. Δεν μας φόβιζε κανένας και τίποτα. Είχαμε σκοπό να πάρουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και θα το κάναμε. Το όνειρο μας θα γινόταν πραγματικότητα και δεν θα μας το στερούσαν ούτε οι χιλιάδες οπαδοί της LAZIO που στην προσπάθεια τους να μας πικάρει, έκαναν γνωστό γιατί τους αποκαλεί όλη η Ευρώπη φασίστες, αναρτώντας δίπλα μας πανό που έγραφε «Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ» και το σήμα των Σκοπίων από κάτω, με αποτέλεσμα να μας πωρώσει ακόμα περισσότερο και οι φωνές να δυναμώσουν κι άλλο, αλλά ούτε και ο διαιτητής της αναμέτρησης, ο οποίος απέφερε κατά μας το πρώτο χτύπημα. Το πρώτο goal είχε σημειωθεί και είχε γραφτεί. Είχε περάσει στην ιστορία. Τα πανηγύρια από την αντίπερα όχθη είχαν αρχίσει. LAZIO – OLYMPIACOS 1-0. Δυστυχώς όμως γι αυτούς δεν ήταν και το τελευταίο. «ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΜΥΑΛΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΡΩΣΤΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ», και βαλθήκαμε να το κάνουμε πράξη. Όρθιοι στις θέσεις μας δεν σταματήσαμε λεπτό να πολεμάμε με τα τραγούδια μας και όταν είδαμε το «πετσί» να αναπαύεται για πρώτη φορά υπέρ μας, από τα ποδιά του GALETI στα δίχτυα του ανήμπορου να αντιδράσει τερματοφύλακα της LAZIO έγινε το έλα να δεις. Σαν μικρά παιδιά πλέον χορεύαμε αγκαλιαζόμασταν και φωνάζαμε «GOΟΟΟΑΑΑAL». Οι προσπάθειες μας άρχισαν να αμείβονται. Η ισοφάριση ήταν γεγονός και το όνειρο σιγά σιγά θα γινόταν πραγματικότητα με την βοήθεια του παππού της επίθεσης του Θρύλου DARKO KOVACEVITS που βάλθηκε στα 34 του χρόνια να μας τρελάνει για άλλη μια φορά εμάς και όλη την Ευρώπη και να αποτελειώσει κάθε λογής lazzialoi απέναντι μας αλλά και σε κάθε σημείο της Ρώμης. Ε λοιπόν τα κατάφερε. Το σφύριγμα της λήξης δεν άργησε να έρθει. Εκείνη τη στιγμή όμως αυτό που αναγραφόταν στα matrix του γηπέδου και αποθανατιζόταν από φωτογραφικές μηχανές, κινητά όπως στο μυαλό και στην καρδιά μας ήταν :

LAZIO – OLYMPIACOS 1 – 2

Τα είχαμε καταφέρει και πολλοί από μας δεν το πιστεύαμε καθώς οι ποδοσφαιριστές κατευθυνόταν προς την κερκίδα για να μας χειροκροτήσουν αλλά και να αποθεωθούν. Σαν αντάλλαγμα για την βοήθεια μας οι ερυθρόλευκες φανέλες τους, με τον δαφνοστεφανομενο στο στήθος. Από την άλλη ο στρατηγός μας ο Τάκης Λεμονής που μη έχοντας τη να μας προσφέρει έβγαλε το σακάκι του και με μια κραυγή ανακούφισης το πέταξε σαν ένα μεγάλο ευχαριστώ. Το σακάκι αυτό θα βρίσκετε στις αποσκευές εκείνων των λίγων από την μικρή πόλη της Καλαμπάκας. Το σάλτο που έκανε εκείνο το βράδυ ο Κώστας για να το πιάσει πάνω από τα πλέξη γκλαςς της κερκίδας θα το ζήλευε μέχρι και ο Νικοπολιδης.

Με κατεβασμένα κεφάλια ο θαλασσί φίλοι του ποδοσφαίρου αφηναν το γήπεδο απογοητευμένοι και μας να το πανηγυρίζουμε με τον καλύτερο τρόπο για μιάμιση περίπου ώρα ακόμα. Κατά της 2:00 π.μ μας άφησαν και μας να αποσυρθούμε, άλλοι στα ξενοδοχεία και άλλοι στα λεωφορεία για τον δρόμο της επιστροφής. Η χαρά ήταν μεγάλη όπως και η κούραση από την μάχη. Η περισσότεροι πέσαμε κατάκοποι με ένα χαμόγελο στα χείλη. Η επόμενη μέρα μας βρίσκει στο δρόμο της επιστροφής, μετά από ένα πρωινό cappuccino στο μπαρ του ξενοδοχείου. Η μέρα βροχερή και τα χιλιόμετρα πολλά, αλλά την διάθεση για τραγούδια και πανηγύρια δεν τα σταματούσε τίποτα. Ούτε και το κούνημα του πλοίου που μας πρόσφερε ο αέρας της Αδριατικής εκείνο το βράδυ της επιστροφής. Καβάλα στο πλοίο της SUPER FAST και παρέα με κάποιους συντρόφους μας από όλη την Ελλάδα συνεχίσαμε να τραγουδάμε όλη νύχτα για να καταλήξουμε στην Καλαμπάκα το πρωί της Παρασκευής ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη μάχη στην αρένα του Σταδίου Καραϊσκάκη με το γνωστό όπως άρχισε αυτή η ιστορία :

«ΕΙΣΑΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΤΙ ΜΑΓΙΚΟ

ΟΠΟΥ ΠΑΣ ΕΣΥ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΜΑΖΙ

ΝΑ ΣΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΩ

ΘΡΥΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ

ΘΡΥΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ……………………..»

Πριν κλείσω αυτή την ιστορία που θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό και στην καρδιά μου για μια ζωή θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συνταξιδιώτες μου καθώς την ομάδα μου και πάνω από όλα τον Θεό για τις στιγμές που μου πρόσφερε αυτές τις 3 μέρες και με την ευχή να επαναληφθούν.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΟΛΑ…………………………

EL TORO 7

{gallery}GIPEDO/osfp{/gallery}